ขอเกริ่นพอเป็นพิธี

จังหวัดที่ผมเกิด จัดว่าเป็นจังหวัดทางผ่าน ความเจริญเข้าถึงช้า วันนึงเกิดมีโครงการก่อสร้างโรงภาพย์แห่งใหม่ที่ไฮเทคเทียบเท่าโรงภาพยนต์ในเมือง เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากสำหรับคนในจังหวัดผม ทางโรงภาพยนต์ได้มีการแจกบัตร VIP ดูภาพยนต์ฟรีทุกเรื่องทุกรอบสำหรับคนใหญ่คนโตในจังหวัด ซึ่งตาของผมได้มาปึกใหญ่เลยทีเดียว

ช่วงที่ผมกลับบ้านระหว่างปิดเทอมเป็นช่วงเดียวกับโรงภาพยนต์เปิดฉายพอดี ก็เลยเอาบัตร VIP ดูภาพยนต์ฟรีของที่เขาให้ตามานั่นแหล่ะไปดู จองที่นั่งล่วงหน้าก่อนถึง 1 ชั่วโมง แต่ด้วยความที่โรงภาพยนต์เพิ่งเปิดใช้งาน พนักงานยังคีย์ข้อมูลลูกค้า VIP ไม่เป็น จึงขออนุญาตผมใช้วิธีเขียนตั๋วภาพยนต์ด้วยปากกาแทน ย้ำว่า "เขียนด้วยปากกา" คือแทนที่ปกติจะปริ้นบัตรออกมา ก็ใช้วิธีเอาบัตรเปล่ามาเขียนรอบฉาย/เขียนเลขที่นั่งลงไป ตอนนั้นผมก็ใจคอไม่ดีแล้ว แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา พอถึงเวลาภาพยนต์ฉาย ปรากฏว่ามีคนนั่งที่นั่งผม เอาล่ะสิ

ผม : "ขอโทษครับ คุณนั่งที่นั่งผมอยู่ครับ"
ชายคนนั้น : "นี่ที่นั่งผม ผมมีบัตร"

ผมก็ขอดูบัตรชายคนนั้น ปรากฏว่าเลขตรงกันจริงๆ ปัญหาก็คือบัตรของชายคนนั้นเป็นแบบปริ้น แต่บัตรผมเขียนด้วยปากกา!!

ไม่จบแค่นั้น ด้วยความที่เป็นรอบแรกของการให้บริการ คนในจังหวัดก็เห่อมาดูชนิดที่ที่นั่งเต็มหมดทุกที่

พนักงานแก้ปัญหาให้ผมโดยการ "เอาเก้าอี้พับ" มากางให้นั่งตรงทางเดิน

เป็นอะไรที่อายแทบแทรกแผ่นดิน บัตร VIP แต่นั่งเก้าอี้เสริม แถมจะเปลี่ยนรอบก็ไม่ได้เนื่องจากทางโรงภาพยนต์ให้เหตุผลว่า "บัตร 1 ใบใช้ได้ 1 ที่ต่อ 1 รอบ" แถมผมก็ดันหยิบบัตรมาแค่ใบเดียว ทนนั่งได้ไม่ถึง 5 นาที ตัดสินใจออกจากโรงเลย เป็น VIP ที่อนาถาที่สุดที่เคยเจอมากับตัว