คือ ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าผมก็เป็นนุษย์ปุถุชน ธรรมดา มีอารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง มีกิเลสตัณหา  สมัยก่อนๆผมก็ยังไม่ได้คิดเรื่องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาก ก็ปล่อยใจไปตามอารมณ์ ไม่ได้ใส่ใจ แต่พอมาพักหลังๆ ผมก็รู้สึก เบื่อกับเรื่องพวกนี้ ผมได้เห็นว่าชีวิตคนเราเกิดมามีแต่ความทุกข์ ต้องดิ้นรนไขว่คว้าหาสิ่งที่ไม่ใช่ความสุขแท้จริงต่างๆ  ต้องเผชิญกับเรื่องที่ต้องเครียดมากมาย จน ผมก็ได้ไปศึกษาธรรมะมาก็เลยได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วความสุขแท้จริงไม่ได้อยู่ที่สิ่งเหล่านี้ เลย เวลาผมได้อ่านธรรมะ ผมรู้สึกสงบขึ้น ผ่อนคลายมากขึ้น
   หลายๆคนอาจคิดว่า ชีวิตที่มีความรัก มีคนรักนั้นทำให้เรานั้นมีความสุข แต่แท้จริงแล้ว ความรักทำให้เรานั้นเกิดความทุกข์โศก และ ทรมาณใจ เมื่อต้องพัดพรากจากสิ่งที่เรารัก หลังจากที่ผมได้ลองอ่านศึกษาธรรมะมาพักใหญ่ ก็ทำให้ผมรู้สึกอยากบวช ( บวชในที่นี้คือตลอดชีวิตเลยนะครับ ) แต่ติดที่ผมเป็นลูกชายของบ้าน เลยไม่รู้จะบอกพ่อแม่ยังไง ผมอยากหาทางที่ทำให้หลุดพ้นจากบ่วงทุกข์ต่างๆ ซึ่งนั่นก็คือนิพพาน แต่เป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยากมากสำหรับ โลก ยุคใหม่ ที่เต็มไปด้วยแสง สี เสียง สิ่งยั่วเย้า ความงาม ต่างๆ ตอนแรกความรู้สึกเบื่อสิ่งยั่วยวนพวกนี้ของผมก็ยังไม่มาก แต่ช่วงพักหลัง มานี้ความรู้สึกเบื่อของผมมันยิ่งมากขึ้น พอรู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันไม่เที่ยงแท้เป็นความสุข เพียงชั่วครู่ ที่เกิดจากการปรุงแต่งของจิตเราเอง ทำให้ผมอยากจะหลุดพ้นจากเรื่องพวกนี้มากๆๆๆ
   มีใครเป็นแบบผมบ้างครับ ที่เบื่อ ชัวิตทางโลก ความรัก โลภ โกรธ หลง อยากบวชตลอดชีวิตบ้างครับ อย่าหาว่าผมบ้านะ ผมรู้สึกเบื่อจริงๆ แหละ