ขอออกตัวก่อนเลยว่า เราอายุ 22
อาจจะมีความคิด ความอ่าน ทัศนคติ ที่ไม่กว้างมาก
หากคิดหรือ สื่อสารอะไร ผิดไป ขอโทษด้วยนะคะ
และไม่ได้เจตนา หรือ ตั้งใจ ลบหลู่ศาสนา
แค่ สงสัย ?

เรื่องมีอยุ่ว่า

แม่เราเป็นคนที่ชอบ วิปัสนากรรมฐาน (ไม่แน่ใจเขียนถูกหรือป่าว)
พ่อเราเป็นคนธรรมดา ไม่เชื่อในเรื่องนรกสวรรค์ แต่เชื่อ การทำดี และ การให้ทาน
เราจึงโตมากับคำสอนในเชิงพุทธศาสนา ของแม่
และ ในโลกความเป็นจริง ของพ่อ

มีอยู่ช่วงนึกที่บ้านเราเกิดปัญหาทางการเงิน
พ่อเราออกจากงานมาขายของ ตอนนั้นที่บ้านเรามีหนี้สิน และ รายได้ ไม่พอรายจ่าย
แม่เรา ก็เพิ่งหายจากการผ่าตัดสมอง ช่วงที่แม่ผ่าตัด แม่บอกพ่อว่า ถ้าหายดี ขอไปบวช 3 เดือน
พ่อเราก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่ผ่านมาแม่เราไปปฎิบัติธรรมทุกวันพระ พ่อเราไม่เคยห้าม
พอแม่หาย แม่ก็ไปบวชเป็นเวลา 3 เดือน
สิ่งที่เราเห็นคือ ภาพพ่อเราต้องขายของคนเดียว จากที่เคยมีแม่ช่วย

พ่อเราไม่เคยบ่นหรืออะไร แต่พ่อเคยพูดคำๆนึง และเราก็เอามาคิดจนถึงทุกวันนี้

พ่อบอกว่า ใครใครก็อยากละทางโลกทั้งนั้น แต่ถ้าพ่ออยากละทางโลกบ้างละได้ไหม
ถ้าพ่ออยากไปบวชแบบแม่หนู ทิ้งทุกอย่างไปหาความสงบ ถ้าพ่ออยากทำบ้างจะเป็นยังไง
ใครจะส่งลูกเรียน หนี้สินจะทำยังไง ละอะไรอีกหลายๆอย่าง

เราเข้าใจว่าแม่เราไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งภาระ ทิ้งหน้าที่ ที่ไปบวช เพราะรู้สึกลึกซึ้งในพุทธศาสนา

จึงทำให้เราคิดถึงตอน ที่พระพุทธเจ้า ตัดสินใจออกบวช
ทิ้งลูก ทิ้งภรรยา ทิ้งพ่อ ทิ้งแม่
บังเอิญที่พระพุทธเจ้าท่านเป็นกษัตริย์
แต่ถ้าท่านเป็นคนธรรมดา คนที่อยู่ จะอยู่ยังไง


สิ่งที่เราคิดอยู่ บาปไหม
ถ้าจะคิดว่าสื่งเหล่านี้ไม่ต่างจากการ เห็นแก่ตัว
เห็นแก่ตัวไม่ใช่คำด่า คำหยาบ มันหมายความว่า เห็นแก่ความสุขของตนเอง เห็นแก่ตัวเอง

เราเหมื่อนคนโง่ที่ไม่เข้าใจในเรื่องนี้ รบกวนใครก็ได้ช่วยอธิบายที
คนทางนี้เปิดใจรับฟังค่ะ