คือ เราเป็นคนที่แบบชอบพูดชอบคุย ก็มีเพื่อนสนิทกันทั้งห้อง
แต่วันนึง เราอยู่ ม.6 ช่วงนี้เราก็รู้ว่าก็เครียดแหละเนาะ ช่วงใกล้สอบมหาลัย เพื่อนเราก็เครียด เราก็เครียด
ที่เราสนิทแบบสนิทมากมีอยู่ 2 คน แต่แบบวันนึง เหมือนเรารู้สึกว่า เราเป็นส่วนเกินๆมายังไงไม่รู้
แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนเค้าคิดแบบไหน แล้วเหมือนเราก็ไม่รู้นะว่าใครห่างออกไป
อาจจะเป็นเราเอง แต่ที่เราเครียดมากคือ เหมือนเราไม่มีใครเลยอ่ะ
เวลาเราไปไหนเหมือนเราอยู่แบบคนเดียว ก็ต้องคอยไปเล่นไปคุยกับเพื่อนๆกลุ่มอื่นแต่ก็สนิทกันนะ
ส่วนสองคนนั้น เราก็แคร์เค้านะ ไม่มีใครพูดว่าเกิดอะไร ไม่รู้ว่าเค้าจะรู้สึกเหมือนเรารึเปล่า แต่เราอึดอัดมากเลย
มันเหมือนทุกๆอย่างไม่เป็นธรรมชาติ เวลาเราจะพูดกับเค้าเหมือนเราต้องคอยพยายามหานึกคำว่าเราจะพูดอะไรดี
ตอนแรกเราก็รู้สึกว่าเราอาจคิดไปเอง แต่ไปๆมาๆเราว่ามันเริ่มจริงแล้วหล่ะ ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่เราก็คอยเข้าไปแต่ไม่มีบทจะพูดทุกที
เครียดมากเลยอ่ะ เพราะ ปกติเราจะสนิทกันมาก เวลไปห้องน้ำบางทีเราก็ต้องเดินไปคนเดียวทั้งที่ปกติจะไม่ไปคนเดียวเด็ดขาด
เราเหมือนคนถูกทิ้งเลย มันเศร้ามากเลย สอบเราก็เครียด เพื่อนก็เครียด คือตอนนี้ไม่อยากไปโรงเรียนเลย
เราควรทำยังไงดีคะ ถ้าจะเปิดใจคุยกันตรงๆเราว่ามันจะกลายเป็นแผลในใจไปป่าวๆ(ไหม?)
แต่ตอนนี้ก็คุยกันแต่น้อยจนแทบไม่มีเลย ทำไงดี เราควรทำไงดี
ทำไมต้องทิ้งเราไว้คนเดียวยังงี้ด้วยหล่ะ.