เข้าเรื่องเลยละกันนะค่ะ
ฉันเป็นนักเรียนที่เรียนได้ที่หนึ่งตั้งแต่ ป.1 ยัน ป.6 เป็นที่ภาคภูมิใจของครูสมัยประถม และฉันก้อภูมิใจในตัวเองมาก พยายามตั้งใจเรียนจนเรียนจบ ป.โท จาก ป.6 จนถึงตอนนี้ก็ สิบกว่าปีล่ะ พอดีฉันย้ายบ้าน ทำให้ขาดการติดต่อกับครูทุกคน และ เมื่อครั้งหนึ่งฉันได้กลับไปบ้านเก่า เจอคุณครูสุดที่รัก ดีใจมาก ครูเรียกขึ้นรถ รีบกระโดดเลยค่ะ แบบว่าดีใจมาก ด้วยฉันสนิทกับครูมาก ขึ้นไปครูก้อดึงมาจับแล้วบอกคิดถึงที่สุดลูกศิษย์คนนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไรนะค่ะ เราคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป ถามสารทุกข์ สุขดิบ กันไป แล้วครูก็พามาบ้านญาติฉัน แล้วก้อนั่งคุยกันปกติ นั่นคือ ตอนฉันอายุสัก 18 19 ได้มั้ง นั่นคือครั้งแรกหลังจบ ม.ต้นที่เจอกัน ก็ไม่ได้อะไร เวลาก็ล่วงเลยผ่านมา คราวนี้เจอกันบังเอิญในตัวจังหวัด แบบว่าบังเอิญจริงๆ เหมือนเดิมค่ะ เรียกชื่อคุณครูเสร็จ ฉันก็กระโดดกอดค่ะ คือมันคิดถึงและดีใจ คือไม่คิดว่าจะเจอกัน เจอกันครั้งนี้ก็สักสองสามปีที่แล้ว คุณครูก็เดินกอดบ่า พาเดินเที่ยว ดูโน่น ดูนี่ ฉันก็ไม่คิดอะไร 555 คิดแค่ว่าดีใจจัง โลกกล้มกลม มาเจอกันได้ สุดท้ายก็แลกเบอร์โทรกัน แล้วบีบีฉันมันก็ชอบรวน 555 เบอร์ครูชื่ออยู่ต้นๆ มันชอบโทรออกไปเอง แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร ผ่านไปๆๆ ฉันก้อย้ายกลับมาอยู่จังหวัดเดียวกับที่ครูทำงานอยู่ ไลน์ครูมีนี่น่า คิดถึง ไลน์หาดีกว่า แล้วก็นัดเจอทานข้าวค่ะ เสต๊ปเดิม ฉันดีใจเจอก็กระโดดกอดเหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือครูเดินกอดเอว เห้ย มันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ทำไมฉันเหมือนอีหนูนักนะ ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก สงสัยฉันเป็นคนไม่คิดอะไรเลยมั้ง 555 ใจพยายามอย่าคิดอกุศล นั่นมันครูที่ฉันรักและเคารพนะ อย่าคิดมากน่า ก่อนกลับครูมาส่งที่รถ หอมแก้มฉัน เห้ย ใจนี้ตกไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว แล้วก็ลามา พยายามคิดว่าคงไม่มีอะไร อย่าคิดมากๆ โทรหาน้องที่สนิท เล่าให้ฟัง ไม่กล้าเล่าเพื่อนด้วย กลัวเพื่อนอคติ กับครู แต่ทำไมเล่าน้องฟัง 555 no comment พอกลับมาถึงห้องมืดๆ ครูก็โทรหา เริ่มคิดมากล่ะ หลังจากวางสาย คือ ครูค่ะ ไม่คิดจะภาคภูมิใจกับลูกศิษย์คนนี้หรอกหรือ ลูกศิษย์ของครูก้าวหน้า เรียนสูง ถึงลูกศิษย์ครูจะโสด แต่ไม่ใช่เพราะลูกศิษย์ครูไม่มีใครเอา แต่ลูกศิษย์ครูไม่เอาใครมากกว่านะค่ะ คุณครูอย่าคิดกับลูกศิษย์ของครูมากไปกว่ารักแบบลูกเถอะค่ะ ทำใจไม่ได้ที่จะเสียความทรงจำดีๆ ในช่วงวัยเรียน ให้คิดดีๆ สมัยเรียนฉันแค่เด็ก 6-11 ขวบเอง ม.ต้น จบมาก็ยังไม่ 15 เลย ครูจะมาคิดกับลูกศิษย์คนนี้ตอนลูกศิษย์คนนี้อายุเท่าไหร่ ไม่กล้าแม้แต่จะเจอหน้าครูแล้วนะค่ะ ตอนนี้
ปล.อยากบอกครูว่า ครูน่าจะภิมใจในตัวลุกศิษย์ และไม่ควรคิดให้ลูกศิษย์ของตัวเองไปเป็นเมียน้อยเลยนะค่ะ หนูโตพอที่จะคิดถึง ความ ผิด ชอบ ชั่ว ดี แล้วครูละค่ะ
แค่อยากระบายเฉยๆ ค่ะ เพราะแค่อยากเล่า ไม่ต้องถามว่าฉันเป็นใคร ครูเป็นใคร แค่อยากพิมพ์ระบายจิงๆ
คุณจะดีใจแค่ไหน ที่ได้เจอครูสมัยประถม หลังจากจบมาไม่ได้เจอกันเลย
ฉันเป็นนักเรียนที่เรียนได้ที่หนึ่งตั้งแต่ ป.1 ยัน ป.6 เป็นที่ภาคภูมิใจของครูสมัยประถม และฉันก้อภูมิใจในตัวเองมาก พยายามตั้งใจเรียนจนเรียนจบ ป.โท จาก ป.6 จนถึงตอนนี้ก็ สิบกว่าปีล่ะ พอดีฉันย้ายบ้าน ทำให้ขาดการติดต่อกับครูทุกคน และ เมื่อครั้งหนึ่งฉันได้กลับไปบ้านเก่า เจอคุณครูสุดที่รัก ดีใจมาก ครูเรียกขึ้นรถ รีบกระโดดเลยค่ะ แบบว่าดีใจมาก ด้วยฉันสนิทกับครูมาก ขึ้นไปครูก้อดึงมาจับแล้วบอกคิดถึงที่สุดลูกศิษย์คนนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไรนะค่ะ เราคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป ถามสารทุกข์ สุขดิบ กันไป แล้วครูก็พามาบ้านญาติฉัน แล้วก้อนั่งคุยกันปกติ นั่นคือ ตอนฉันอายุสัก 18 19 ได้มั้ง นั่นคือครั้งแรกหลังจบ ม.ต้นที่เจอกัน ก็ไม่ได้อะไร เวลาก็ล่วงเลยผ่านมา คราวนี้เจอกันบังเอิญในตัวจังหวัด แบบว่าบังเอิญจริงๆ เหมือนเดิมค่ะ เรียกชื่อคุณครูเสร็จ ฉันก็กระโดดกอดค่ะ คือมันคิดถึงและดีใจ คือไม่คิดว่าจะเจอกัน เจอกันครั้งนี้ก็สักสองสามปีที่แล้ว คุณครูก็เดินกอดบ่า พาเดินเที่ยว ดูโน่น ดูนี่ ฉันก็ไม่คิดอะไร 555 คิดแค่ว่าดีใจจัง โลกกล้มกลม มาเจอกันได้ สุดท้ายก็แลกเบอร์โทรกัน แล้วบีบีฉันมันก็ชอบรวน 555 เบอร์ครูชื่ออยู่ต้นๆ มันชอบโทรออกไปเอง แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร ผ่านไปๆๆ ฉันก้อย้ายกลับมาอยู่จังหวัดเดียวกับที่ครูทำงานอยู่ ไลน์ครูมีนี่น่า คิดถึง ไลน์หาดีกว่า แล้วก็นัดเจอทานข้าวค่ะ เสต๊ปเดิม ฉันดีใจเจอก็กระโดดกอดเหมือนเคย แต่ที่ไม่เหมือนเคยคือครูเดินกอดเอว เห้ย มันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ทำไมฉันเหมือนอีหนูนักนะ ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก สงสัยฉันเป็นคนไม่คิดอะไรเลยมั้ง 555 ใจพยายามอย่าคิดอกุศล นั่นมันครูที่ฉันรักและเคารพนะ อย่าคิดมากน่า ก่อนกลับครูมาส่งที่รถ หอมแก้มฉัน เห้ย ใจนี้ตกไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว แล้วก็ลามา พยายามคิดว่าคงไม่มีอะไร อย่าคิดมากๆ โทรหาน้องที่สนิท เล่าให้ฟัง ไม่กล้าเล่าเพื่อนด้วย กลัวเพื่อนอคติ กับครู แต่ทำไมเล่าน้องฟัง 555 no comment พอกลับมาถึงห้องมืดๆ ครูก็โทรหา เริ่มคิดมากล่ะ หลังจากวางสาย คือ ครูค่ะ ไม่คิดจะภาคภูมิใจกับลูกศิษย์คนนี้หรอกหรือ ลูกศิษย์ของครูก้าวหน้า เรียนสูง ถึงลูกศิษย์ครูจะโสด แต่ไม่ใช่เพราะลูกศิษย์ครูไม่มีใครเอา แต่ลูกศิษย์ครูไม่เอาใครมากกว่านะค่ะ คุณครูอย่าคิดกับลูกศิษย์ของครูมากไปกว่ารักแบบลูกเถอะค่ะ ทำใจไม่ได้ที่จะเสียความทรงจำดีๆ ในช่วงวัยเรียน ให้คิดดีๆ สมัยเรียนฉันแค่เด็ก 6-11 ขวบเอง ม.ต้น จบมาก็ยังไม่ 15 เลย ครูจะมาคิดกับลูกศิษย์คนนี้ตอนลูกศิษย์คนนี้อายุเท่าไหร่ ไม่กล้าแม้แต่จะเจอหน้าครูแล้วนะค่ะ ตอนนี้
ปล.อยากบอกครูว่า ครูน่าจะภิมใจในตัวลุกศิษย์ และไม่ควรคิดให้ลูกศิษย์ของตัวเองไปเป็นเมียน้อยเลยนะค่ะ หนูโตพอที่จะคิดถึง ความ ผิด ชอบ ชั่ว ดี แล้วครูละค่ะ
แค่อยากระบายเฉยๆ ค่ะ เพราะแค่อยากเล่า ไม่ต้องถามว่าฉันเป็นใคร ครูเป็นใคร แค่อยากพิมพ์ระบายจิงๆ