คือภรรยาผม เขาเป็นคนโมโหร้ายมากครับ....ร้ายแบบว่าทำลายข้าวของ....

ขี้หงุดหงิด หยอกนิด หยอกหน่อยก็อารมณ์เสีย  ( ผมเป็นคนขี้เล่น จี้เอว จับก้น หยิกตูก  *** เล่นเฉพาะอยู่ในห้อง หรืออยู่กัน 2 คน )
เคยทะเลาะกัน แบบว่าหล่อนเขวี้ยงข้าวของ และพูดคำหยาบมาก ๆ  ผมนี้อึ้งเลย รับไม่ได้เลย
เราห่างกัน 10 ปี  ภรรยาอายุ 23  ผมอายุ 33  ผมนี่แบบว่า ท้อเลย เหนื่อยเลย เคยคิดจะเลิกนะครับ  แต่อยากให้โอกาสเขาเพราะคิดว่าเขายังเด็ก
       บางครั้งรู้สึกเหนื่อยใจมาก มีเมีย เหมือนมีลูกเลยครับ  ต้องคอยบอก คอยสอน คอยเตือน  ทุกครั้งที่หล่อนด่า หรือตะคอก หรือ วีนใส่ ผมก็เฉยๆ นะ
ไม่อยากตอบโต้ ไม่อยากมีเรืองอะไรทั้งนั้น  บางครั้งทั้งทุบทั้งตีผม แต่ผมไม่ทำร้ายเธอหรอก.....ผมเคยพูดกับเธอว่า...ครอบครัวพี่ ไม่ได้สอนให้ลูกผู้ชายทำร้ายผู้หญิง  ตระกูลพี่ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง...ตอนนั้นผมรู่สึกแย่เลยพูดแบบเย็นชา....ทุกครั้งที่ผมพูดกับเธอผมจะพูดแบบเย็นชา เป็นเส้นตรงเสียงเยนๆ ไม่ขึ้นเสียง ไม่ตะคอกใส่.......จนทุกวันนี้ผมหรือรู้สึก ปลงกับชีวิต .....ประมาณว่า อยากทำอะไรก็ทำเถอะ แต่ก็เป็นห่วงดูแลหล่อนตลอด
ภรรยาผมนะ แม้แต่คำว่า ขอโทษก็ไม่เคยพูด .........วันไหนอารมณ์ดี งานบ้านนี้ เสร็จเรียบร้อย........

**.....นี่แหละเนาะที่เขาพูดว่า ชีวิต..........