...จนทนไม่ไหวลาออกไปอยู่บ้านเฉยๆ หรือ...จนตาย ยังงั้นหรือเปล่า?

เราอยากกลับไปอยู่ภูมิลำเนามากเลยนะ แต่ไม่รู้จะกลับไปทำอะไร แก่แล้ว ไม่รู้จะไปเป็นลูกจ้างเขายังไง ทำกิจการของตัวเองก็ไม่มีสมองและเงินลงทุน
เรามาไกลไปหน่อย ทุกวันนี้สอนหนังสืออยู่ต่างถิ่น พอจะไปสมัครสอนหนังสือที่บ้านเกิด ต้องสอบแข่งขันใหม่ ท้อเลย...
เราหมดไฟที่จะสอบแข่งขันแล้วด้วย ถ้าเป็นข้าราชการมันก็ดีที่สามารถขอโอนย้ายไปได้ แต่นี่ไม่ใช่ มันต้องเริ่มใหม่หมด
แล้วใช่ว่าจะสอบได้ เมื่อเทียบกับเด็กจบใหม่ เขาก็เฟรชกว่าอยู่ดี เราต้องจำยอมทำงานอยู่ที่นี่คนเดียวไปอย่างนี้เรื่อยๆ สินะ
เวลานึกถึงอนาคตแล้วเศร้า

ชีวิตที่เหลืออยู่...ใช้ยากจัง เรากำหนดหรือชะตากำหนด?

ใครตกอยู่ในภาวะแบบนี้บ้าง คุณทำยังไง หรือมีแนวคิดอะไรดีๆ แนะนำบ้างคะ