ความเดิมตอนที่แล้ว......
กัฟแฟนเก่าที่เลิกกันมานานราว4ปีมาทานอาหารที่ร้านของฉัน ซึ่งไม่ใช่เรื่องบังเอินที่เขามาเจอฉัน เขาตามหาและพยายามติดต่อฉันตั้งแต่ตอน 2ปีก่อน เพราะความจริงที่น่าขำ ที่ฉันปล่อยให้เขาไปมีชีวิตที่ดี เป็นอาจารย์หมออย่างที่แม่ของเขาต้องการ โดยที่ไม่มี มิลมิล ทารกน้อยในท้องของฉัน และตัวฉันทำลายอนาคตของเขา
................................................
ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา ฉีกยิ้มกว้างทำเหมือนเขาเป็นแค่เพื่อนในสมัยเรียนมาเจอ
"กัฟ แกเป็นไงบ้าง เรียนปอโท อยู่สินะ เครียดมากเลยสิ 555" ฉันพูดไปหัวเราะไป
"มัดยังร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะ" เขามองฉันด้วยสายตาอบอุ่น
"ก็ฉันไม่ต้องเครียดเหมือนแกหนิ เป็นไงร้านฉัน" ฉันเงียบมองดูสีหน้าเขาแล้วพูดต่อ
"เนี่ยไอ้แอมป์มันสร้างให้ฉันเลยนะ น่ารักมาก"ฉันยิ้มกว้างอีกครั้ง
"มัดกับแอมป์คงรักกันมากสินะ หึ" เขามองหน้าฉันแบบจริงจัง
ฉันยิ้มฝืดๆ"แน่นอน ปีนี้ก็เข้าปีที่18แล้ว จะไม่รักได้ไง"ฉัน
"แต่แอมป์มันก็แต่งงานมาปีกว่าแล้วนะ มัดทนสภาพแบบนี้ไหวหลอ" เขายืดตัวขึ้น
"4ปีที่กัฟคบกับมัดกับอีก3ปีที่กัฟไปอังกฤษ มัดยังคงโกหกไม่เก่งนะ" เขายิ้มแบบผู้มีชัยชนะ
ฉันถึงกับหน้าซีดเมื่อได้ฟังคำพูดเขา ในสมองคิดคำพูดใดๆไม่ออก
"มิลมิลใช่ไหม คือลูกของกัฟ" เขาเอนตัวพิงเก้าอี้ ตามองดูวอล์เปเปอร์เคาน์เตอร์แคชเชียร์
"พัฒนาการตั้งแต่ในครรภ์ จนตอนนี้ มัดคงภูมิใจในตัวลูกของกัฟสินะ" เขายิ้มอย่างภูมิใจ
"555ไอ้บ้า แกนี่มันเสล่อไม่เปลี่ยน พ่อมันก็แอมป์ไง ใบสูติชัดเจน" ฉันพูดไปพยักหน้าไป
"กัฟว่าเรามาพนันกันป่ะ มัดชอบหนิ" กัฟ
"แกจะเล่นอะไรของแกอีกกัฟ ว่ามา" ด้วยการที่ฉันไม่ชอบโดนท้าจึงพลั้งปากไป
"DNA ไง ถ้า มิลมิลเป็นลูกกัฟ กัฟจะเอากลับไปอังกฤษ ถ้ามัดไม่คิดถึงลูกจะไม่ตามไปก็ได้นะ" เขาทำท่าเจ้าเล่
"กัฟ มันไม่ขำนะเว้ยเล่นเห้.....อะไรงี้ว่ะ" ฉันพยายามยิ้มอยู่
"มัดกลัวความจริงใช่ป่ะ แม่กัฟเข้าใจมัดทุกอย่างนะ เขาอยากขอโทษมัดด้วยที่ต้องลำบากมาหลายปี"กัฟเริ่มมีสีหน้าเศร้า
เรื่องนี้มันทำให้ฉันถึงกับลังเล เรื่อมแม่กัฟเขาไม่ได้รังเกียจฉันหรอก แต่กัฟคือลูกคนเดียวของเขาน้องสาวของเขาเสียชีวิตไปเมื่อตอนอายุ13ด้วยอุบัติเหตุเพราะไปสังสรรค์ที่บ้านเพื่อนแต่ถูกคนเมาขับรถชนขณะงานเลี้ยงจบลงน้องกันต์น้องสาวกัฟออกจากบ้านเพื่อนเพื่อไปขึ้นรถ ระยะห่างจากผู้เป็นแม่เพียง 2เมตรเท่านั้น รถกะบะที่ขับเซไปมาได้กระชากร่างของน้องกันต์ไป และลากยาวไปอีกราว10เมตรเสียชีวิตคาที่ ดังนั้นกัฟคือทุกสิ่งทุกอย่างของแม่ และพ่อ ถึงแม้พ่อกัฟจะไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยแต่ที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากให้ครอบครัวสุขสบาย
"วันนึงไอ้แอมป์มันต้องมีลูก และดูแลครอบครัวของมัน มัดเป็นเพื่อนอยากอยู่เป็นภาระให้มันต้องดูแลหลอ มันก็อยากดูแลครอบครัวมันรึปล่าว" กัฟพูดช้าลงและพยายามมองหน้าฉัน ทุกอย่างรอบตัวฉันหยุดนิ่ง เพียงแค่คำว่า "ภาระ"
ตึงดึงๆ ดื้อดึงดึ้ง........ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นได้กระชากฉันออกมาจากสภาพนึกคิด ฉันยิ้มให้กัฟแบบฝืนๆ
"รับสายก่อนก็ได้นะ" ฉัน
กัฟยกโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาโชว์หน้าจอที่มึดสนิท ทำให้ฉันต้องรีบดูโทรศัพท์ของตัวเอง
"แฮ่ๆ โรงเรียนมิลมิลโทรมาอ่ะ" ฉันยิ้มแก้เขิน
"สวัสดีค่ะครูปลา มีอะไรรึปล่าวค่ะ "ฉันเงี่ยงหูฟังเสียงตอบกลับในสาย
"ห๊ะ. จริงหลอค่ะเดี๋ยวคุณแม่จะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"ฉันพูดจบก็รีบพรวดพราดออกจาโต๊ะ กัฟคว้ามือฉันไว้
"ตั้งสติก่อนมัด มิลมิลเป็นอะไร แล้วมัดจะไปไหนไปอย่างไร" กัฟ
"มิลมิล ถูกชิงช้าชนอ่ะตอนนี้ยังไม่ได้สติมัด มัด มัดจะไปเรียกแท๊กซี่" ฉันพูดจาติดขัดเพราะความรีบและตกใจ
"แค่อนุบาลพรพิตย์เอง เดี๋ยวกัฟพาไป " เขาหยิบกระเป๋าเงินออกมา เอาเงินวางบนโต๊ะ 1,000 ไม่ต้องทอน แล้วจูงมือฉันไปที่รถ

อ่านตอนแรกได้ที่
http://www.ppantip.com/topic/32828986