ดูหนังมาสองเรื่อง
interstellar ในฉากที่พระเอกอยากกลับบ้านเพื่อไปหาลูกให้ได้ (จำไม่ค่อยได้นะ หลายวันมากแล้ว)
begin again กับฉาก ที่ลูกสาวลุกขึ้นมาโซโล่กีตาร์
นั่งดูน้ำตาไหลเลย
ผมอ่อนไหวไปมั้ย หรือ พัฒนาการทางอารมณ์ของภาพยนตร์เดี๋ยวนี้ทำได้ดีมากขึ้น
รู้สึกแปลกใจตัวเองมาก ใครมีประสบการณ์แบบผมบ้างครับ
ไม่ได้ไปดูหนังโรงนานมากๆ ตั้งแต่มีลูก ราวเจ็ดปีได้ ได้ไปดูมากสองเรื่อง ต่อมน้ำตาแตก ทั้งสองเรื่อง ใครเป็นบ้างครับ
interstellar ในฉากที่พระเอกอยากกลับบ้านเพื่อไปหาลูกให้ได้ (จำไม่ค่อยได้นะ หลายวันมากแล้ว)
begin again กับฉาก ที่ลูกสาวลุกขึ้นมาโซโล่กีตาร์
นั่งดูน้ำตาไหลเลย
ผมอ่อนไหวไปมั้ย หรือ พัฒนาการทางอารมณ์ของภาพยนตร์เดี๋ยวนี้ทำได้ดีมากขึ้น
รู้สึกแปลกใจตัวเองมาก ใครมีประสบการณ์แบบผมบ้างครับ