อิติ โข ภิกขะเว นะยิทัง พฺรหฺมจริยัง     ลาภะ สักการะสิโลนิสังสัง

นะ สีละสัมปะทานิสังสัง น สมาธิสัมปทานิสังสัง

นะ ญาณะทัสสะนานิสังสัง

ยา จะโข อยัง อกุปปา เจโตวิมุตติ     

เอตะทัตถะมิทัง พฺรหฺมจริยัง เอตัง สารัง เอตัง ปริโยสานันติ.



แปล > พรหมจรรย์นี้ มิใช่ความถึงพร้อมด้วยลาภสักการะและเสียงสรรเสริญเป็นอานิสงส์   

มิใช่ความถึงพร้อมด้วยศีลเป็นอานิสงส์  มิใช่ความถึงพร้อมด้วยสมาธิเป็นอานิสงส์  

มิใช่ความถึงพร้อมด้วยญาณทัสสนะเป็นอานิสงส์.

ก็ความหลุดพ้นแห่งจิตที่ไม่กลับกำเริบ อันใด,

พุทธศาสนานี้ มีความหลุดพ้นแห่งจิตนั่นแหละเป็นประโยชน์ที่มุ่งหมาย

มีความหลุดพ้นแห่งจิตนั่นแหละเป็นแก่นสาร มีความหลุดพ้นแห่งจิตนั่นแหละเป็นผลสุดท้ายของพรหมจรรย์ ดังนี้.

อ้างอิง ไตรปิฏก บาลีสยรามรัฐ มูล. ม. ๑๒ / ๓๗๐- / ๓๕๑.    อริย. ๔๘๙.