คือพี่เราเป็นหลานคนแรก ตอนนั้นยายเป็นคนเลี้ยง เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเป็นขนาดนี้
เวลาพูดกับพ่อแม่คือ หน้าตาท่าทางน้ำเสียงเหมือนไม่ใช่พูดกับพ่อแม่เลย  
เค้าเป็นคนเรียนเก่งนะ แต่เอาเรื่องนี้คอยกดคนอื่นตลอดเวลา ทุกวันนี้อยู่บ้านของแม่ พอไม่พอใจแม่ก็ถามแม่ว่า
ไล่เหรอ จะไม่ให้อยู่ใช่มั้ย เราได้ยินคือ นี่แม่นะเว้ย แต่กับแฟนตัวนี่อ่อนน้อมสุดๆ โทรไปกริ๊งเดียวนี่ไปเลย ซักผ้าให้เค้าทำให้หมด
แต่ผ้าตัวเองก็ให้แม่ซักอยู่   คือเค้านิสัยเสียใส่เราได้นะ เราคือน้องเราก็โง่ไปบ้างบางครั้งแต่กับแม่มันขนาดนั้นเชียวเหรอ
เค้าทำงานต้องหาลูกค้าก็ว่าแม่ไม่ช่วย มันคือหน้าที่เค้ารึเปล่า ค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ตไม่ได้จ่ายอะไร เงินเดือนใช้แต่งตัวแต่งหน้า
ซื้อกระเป๋าแพงไปวันๆ พอวันไหนต้องไปทำธุระส่วนตัวก็มาข่มเหงแม่ เหมือนกับว่าทำไมไม่ซื้อรถให้ ทั้งๆที่ตัวเองมีเงินเดือนไม่รับภาระอะไรเลย
ที่บ้านทำเกษตรก็ไม่ทำ ไม่ทำอะไรซักอย่างเทเศษอาหารยังไม่เท ไม่พอใจก็ทำหน้าทำตา เหมือนทั้งบ้านนี่คอยพึ่งพาเค้าเลย
เราอึดอัดมาก ทำไมพ่อแม่เดียวกันต่างกันได้ขนาดนี้  เรื่องอื่นคือสิทธิของเค้า แต่กับพ่อแม่ทำไมทำแบบนี้
แค่แม่บอกอย่าเสียบปลั๊กตรงนั้น ก็พูดว่า ทำไมไม่ได้ก็หงุดหงิด กลับจากไปหาแฟนไม่มีคนไปรอรับก็โวยวาย
สั่งๆทำเหมือนรู้ทั้งเค้าทั้งแฟนเค้า เราเบื่อมากๆเคยพูดไปครั้งนึงว่า ถ้าไม่ใช่พี่ตบปากไปแล้ว กับเราเค้าก็นิ่งๆนะ ไม่อะไรมาก
แต่กับแม่นี่ข่มเหงมาก เค้าไม่กลัวเวรกรรมบ้างเหรอ  เห้ออออ ระบายค่ะระบาย  
เราก็อดทนคิดคนเดียวในใจว่า เราอยากทำงานแยกบ้านพาพ่อแม่ออกไป ไม่อยู่แล้วตรงนี้เค้าอยากได้อะไรเราให้หมดเลย
ทำไมจิตใจได้ขนาดนี้  ทักษะนี้ใช้คำว่าดูนางให้ดูแม่ไม่ได้นะ ผู้ชายก็ระวังไว้ด้วยหล่ะ ผู้หญิงเค้าดีกับคุณจริงแต่กับที่บ้านเค้าเป็นยังไง
เรียนเก่งไม่ได้แปลว่าเหนือกว่าคนทั้งโลกนะ
ปล.เราไม่หวังแก้นิสัยเค้านะคะ หาเพื่อนร่วมชะตาค่ะ