สวัสดีเพื่อน ๆ พี่น้องชาวพันทิปทุกท่าน
พอดีวันก่อนผมไปรื้อเอกสารในบ้านแล้วไปเจอกับ โปสการ์ดที่เพื่อนของป้า ส่งมาให้ป้าเมื่อปี 2532 (หูววว 25 ปีแล้วหรอเนื่ยยย)
มันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาที่เรียนอยู่ชั้นประถม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยากกลับไปมาก ๆ และเชื่อว่าหลาย ๆ คนคงอยากกลับไปช่วงเวลานั้นเช่นกัน
นี่ครับโปสการ์ดที่เพื่อนป้าส่งให้ป้า
มันคงดีถ้าสมัยนี้เรายังมีการส่งรูปให้เพื่อน ๆ เราที่จำต้องจากกันในไม่ช้าก็เร็ว มันคงจะเป็นความรู้สึกที่ดีทุกครั้งที่เราหยิบขึ้นมาดู
ตลอดระยะเวลา 21 กว่าปีที่ผมเกิดมา ที่ผมเรียนมาทั้งหมด ผมไม่เคยมีโมเมนต์อะไรแบบนี้เลย
บางครั้งก็อยากจะย้อนกลับไปเพื่อขอที่อยู่เพื่อน ๆ ที่ผมเคยสนิทในวัยเด็ก ยิ่งช่วงประถมผมคิดถึงช่วงนั้นสุด ๆ
ผมเคยมีโมเมนต์เล็ก ๆ ที่แอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเขาจะเรียนพิเศษกลับบ้านเย็น และผมก็ไม่ยอมกลับบ้าน ยอมอยู่เย็น ๆ เพื่อที่จะรอเขา
ที่ปล่าวหรอก ผมรอที่จะเห็นหน้าเขามากกว่า รอเห็นเขาขึ้นรถกลับบ้านแค่นั้นเอง ...สำหรับตอนนั้นมันเป็นอะไรที่โคตะระจะมีความสุขเลยครับ
ผมอยากมีเฟรนชิพที่เขียนให้กันและกันก่อนที่จะแยกย้ายกันไปจังเลย ผมไม่เคยมีเลย
ตอนนั้นโทรศัพท์ก็ไม่มี ก็อย่างว่า... ยังเด็กกันอยู่เลย ช่วงที่ผมจบประถมก็ปีการศึกษา 2547 ครับ
ผมไม่มีโทรศัพท์ เพื่อนไม่มีโทรศัพท์ เลยไม่ได้ติดต่อกันเลย จนเฟซบุ๊คได้เข้ามา
ต้องขอบคุณมาร์ค ซักเกอเบิร์กมากครับที่ทำให้เพื่อนผมบางคนกลับมา
4 ปีก่อนเพื่อนผมตั้งสมาคมศิษย์เก่าโรงเรียนมีนบุรี รุ่น 72 ขึ้นมา และก็มีการมีตติ้งกัน
มันแลดูเป็นเรื่องแปลกไปเลยครับ เราไม่คุยกันแบบสนิทเหมือนตอนเรียนด้วยกันเท่าไร เราพูดจาไพเราะกัน ไม่เหมือนเมื่อก่อน
ก็อย่างว่าแหละครับ คนไม่ได้เจอกันมาเกือบ 10 ปีนี่เนอะ
ผมยังจำวันสุดท้ายที่โรงเรียนตอนเรียนประถมได้เลย ผมกลับบ้านโดยไม่ได้ทักทายเพื่อนคนใดก่อนกลับเลย
ไม่ได้เขียนเสื้อ ไม่มีเฟรนชิพ ไม่มีโปสการ์ด รู้สึกเสียดายจัง
ทุกวันนี้นั่งคิดนอนคิดก็เสียดายสุด ๆ อยากจะเจอคนที่ผมแอบชอบในสมัยประถมกัน เจอแค่บางคน (เพราะว่าชอบหลายคน 555)
มีเพื่อนสมัยป.1 คนนึง นั่นคือคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักความรัก (ผมเชื่ออย่างนั้น) ผมชอบมาถึง ป.4 (4ปีเลยนะ)
แต่ทุกวันนี้เพื่อนผมก็รักกับเพื่อนผมอีกคนนึงอยู่ มันคบกันจะตั้งแต่ ป.6 แล้วอะ ตอนนี้ก็เรียนกันอยู่ ปี 4 (ยาวนานมากกกกกกกก) แฟนคนแรกและคนเดียว
เฮ้ออออ... กระทู้นี้ก็ไม่ได้มีสาระอะไรหรอกนะครับ แค่อยากจะมาระบายความรู้สึกอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ
ขอบคุณครับ
มิตรภาพ ความรัก ความทรงจำ
พอดีวันก่อนผมไปรื้อเอกสารในบ้านแล้วไปเจอกับ โปสการ์ดที่เพื่อนของป้า ส่งมาให้ป้าเมื่อปี 2532 (หูววว 25 ปีแล้วหรอเนื่ยยย)
มันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาที่เรียนอยู่ชั้นประถม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมอยากกลับไปมาก ๆ และเชื่อว่าหลาย ๆ คนคงอยากกลับไปช่วงเวลานั้นเช่นกัน
นี่ครับโปสการ์ดที่เพื่อนป้าส่งให้ป้า
มันคงดีถ้าสมัยนี้เรายังมีการส่งรูปให้เพื่อน ๆ เราที่จำต้องจากกันในไม่ช้าก็เร็ว มันคงจะเป็นความรู้สึกที่ดีทุกครั้งที่เราหยิบขึ้นมาดู
ตลอดระยะเวลา 21 กว่าปีที่ผมเกิดมา ที่ผมเรียนมาทั้งหมด ผมไม่เคยมีโมเมนต์อะไรแบบนี้เลย
บางครั้งก็อยากจะย้อนกลับไปเพื่อขอที่อยู่เพื่อน ๆ ที่ผมเคยสนิทในวัยเด็ก ยิ่งช่วงประถมผมคิดถึงช่วงนั้นสุด ๆ
ผมเคยมีโมเมนต์เล็ก ๆ ที่แอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเขาจะเรียนพิเศษกลับบ้านเย็น และผมก็ไม่ยอมกลับบ้าน ยอมอยู่เย็น ๆ เพื่อที่จะรอเขา
ที่ปล่าวหรอก ผมรอที่จะเห็นหน้าเขามากกว่า รอเห็นเขาขึ้นรถกลับบ้านแค่นั้นเอง ...สำหรับตอนนั้นมันเป็นอะไรที่โคตะระจะมีความสุขเลยครับ
ผมอยากมีเฟรนชิพที่เขียนให้กันและกันก่อนที่จะแยกย้ายกันไปจังเลย ผมไม่เคยมีเลย
ตอนนั้นโทรศัพท์ก็ไม่มี ก็อย่างว่า... ยังเด็กกันอยู่เลย ช่วงที่ผมจบประถมก็ปีการศึกษา 2547 ครับ
ผมไม่มีโทรศัพท์ เพื่อนไม่มีโทรศัพท์ เลยไม่ได้ติดต่อกันเลย จนเฟซบุ๊คได้เข้ามา
ต้องขอบคุณมาร์ค ซักเกอเบิร์กมากครับที่ทำให้เพื่อนผมบางคนกลับมา
4 ปีก่อนเพื่อนผมตั้งสมาคมศิษย์เก่าโรงเรียนมีนบุรี รุ่น 72 ขึ้นมา และก็มีการมีตติ้งกัน
มันแลดูเป็นเรื่องแปลกไปเลยครับ เราไม่คุยกันแบบสนิทเหมือนตอนเรียนด้วยกันเท่าไร เราพูดจาไพเราะกัน ไม่เหมือนเมื่อก่อน
ก็อย่างว่าแหละครับ คนไม่ได้เจอกันมาเกือบ 10 ปีนี่เนอะ
ผมยังจำวันสุดท้ายที่โรงเรียนตอนเรียนประถมได้เลย ผมกลับบ้านโดยไม่ได้ทักทายเพื่อนคนใดก่อนกลับเลย
ไม่ได้เขียนเสื้อ ไม่มีเฟรนชิพ ไม่มีโปสการ์ด รู้สึกเสียดายจัง
ทุกวันนี้นั่งคิดนอนคิดก็เสียดายสุด ๆ อยากจะเจอคนที่ผมแอบชอบในสมัยประถมกัน เจอแค่บางคน (เพราะว่าชอบหลายคน 555)
มีเพื่อนสมัยป.1 คนนึง นั่นคือคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักความรัก (ผมเชื่ออย่างนั้น) ผมชอบมาถึง ป.4 (4ปีเลยนะ)
แต่ทุกวันนี้เพื่อนผมก็รักกับเพื่อนผมอีกคนนึงอยู่ มันคบกันจะตั้งแต่ ป.6 แล้วอะ ตอนนี้ก็เรียนกันอยู่ ปี 4 (ยาวนานมากกกกกกกก) แฟนคนแรกและคนเดียว
เฮ้ออออ... กระทู้นี้ก็ไม่ได้มีสาระอะไรหรอกนะครับ แค่อยากจะมาระบายความรู้สึกอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ
ขอบคุณครับ