ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยว่า เรื่องผีสำหรับเด็กๆ นั้นเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดอยู่แล้วแต่สำหรับเรา
ณ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าผี คืออะไร? แต่รู้ว่ามันน่ากลัวแน่ๆ บ้านเก่าเราอยู่แถวๆ ย่านพระโขนงในซอยเดียวกับ รพ. แห่งหนึ่ง
ซึ่งเราอยู่ตั้งแต่จำความได้แต่เคยได้ยินลุงๆ ป้าแถวนั้นบอกว่า ในซอยบ้านเรามีเปรตนะจะมาจับเด็กที่ชอบเล่นดึกๆ ไม่ยอมกลับบ้าน
ตอนนั้นเราไม่สนใจหรอก รู้แต่เพียงว่าเวลาเลิกเล่นจากที่บ้านเพื่อนซึ่งอยู่ตรงข้าม รพ.
จะหลับตาปี๋ทุกครั้งแล้ววิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลยละ ทุกครั้งที่มีเสียงรถ รพ. เข้ามา เรากับเพื่อนๆ ชอบวิ่งและปีนไปดูว่าใครเป็นอะไร
ซึ่งก็เห็นอยู่เป็นปกติทุกวัน
มีครั้งหนึ่ง ไปเล่นกันที่บ้านน้าอีกคนบ้านเค้าอยู่ตรงข้ามห้องดับจิตเลยละ น้าคนนั้นเค้าจะชอบออกมาเดินตรวจดูภายในบ้านเค้า ซึ่งพวกเราก็ออกตามมาด้วย และก็มองไปเห็นเงาตะคุ่มๆ คือเห็นเลยว่ารูปร่างเป็นคนใส่ชุดสีขาว น้าเลยตะโกนถามว่า..
น้า ... ใครอ่ะ มานั่งทำอะไรแถวนี้ไม่กลับบ้าน?
พอน้าพูดจบ สักพักสิ่งที่เราตะโกนถามไป เค้าเดินตรงไปที่ห้องดับจิตเดินทะลุ ประตูเหล็กไปเลย
ถามว่าตอนนั้นกลัวไหม? เอาง่ายๆ คือแค่ถามกลับตัวเองว่า เห้ย!! เดินไปได้ไง แต่ยังไม่รู้สึกว่าเป็นผีเลยจริงๆ นะ
เรื่องต่อมา ... แต่ก่อนบ้านเราเปิดร้านอาหารตามสั่ง ภายในซอยนั้นแหล่ะ แม่ก็จะมีเด็กช่วยงานซึ่งเค้าก็นอนกับเราเหมือนเป็นพี่เลี้ยงไปด้วย พี่เค้าจะชอบเล่าเรื่องผีให้ฟังก่อนนอนทุกคืน มีคืนนึง พี่เค้าบอกว่า ขอเรียกว่าพี่ อ.
พี่ อ. ... เนี่ยรู้ป่ะ ทุกวันที่พี่ตื่นมาตอนตี 3 พอใกล้จะถึงตี 4 พี่จะได้ยินเสียงร้องโหยหวน ร้องให้ช่วยทุกวันเลยเป็นเสียง ของผญ คนนึง
เรา ... เห้ย จริงดิ น่ากลัวป่ะ พี่อ.
พี่ อ. .... ก็เสียงน่ากลัวนะ แต่พี่ได้ยินทุกวันจนไม่รู้สึกอะไร
เรา ... งั้น !! คืนนี้ ปลุกหน่อยดิ อยากรู้ (แหม.. ชอบอยากรู้จริงๆ เลยตู)
ตี 4 พี่ อ. ก็ปลุกเราจริงๆ แล้วเสียง ผญ ร้องโหยหวนกฌดังออกมาจริงๆ .... โอ๊ยยยยยย…. ช่วยด้วย ทรมานเหลือเกิน กูอยากกลับบ้าน ทำไมไม่ยอมให้ตูกลับบ้าน โอ๊ย .... ทรมาน ..... เรายืนฟังอยู่หน้าร้าน พี่อ. จัดของ เสียงมันชักเหยือกเย็นเหลือเกิน พี่ อ. เลยบอกว่าน่าจะเป็นเสียงคนไข้ที่ป่วยที่นั้นมั้ง แต่จริงๆ แล้วคือเสียงของผญ ที่คนแถวนั้นไม่เคยรู้เลยว่ามาจากไหน?????
พอมาอีกคืน ... เราไม่ได้ลุกมาฟังละ แต่พี่ อ. บอกว่า ตอนที่เค้าจัดร้านอยู่ตอนตี 3 อยู่ๆ มีผช มาจากไหนไม่รู้
มายืนยิ้มแล้วบอกว่าขอข้าวกินหน่อย ไม่มีเงินซื้อข้าวเลย ....
พี่ อ. .... ได้ๆ ข้าวสุกพอดี รอก่อนนะ เดี๋ยวทอดไข่ให้กิน
ผช ... ไม่ต้องทอดหรอก กินไข่ดิบๆ ได้ ตอกมาให้หน่อย
พี่ อ. ยืนไข่ให้ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง ว่า ผช. คนนั้นกินยังไง
สักพัก ... ผช. คนนั้นเอามือมาแตะ และพูดว่า ... ขอบใจนะ ที่ให้ข้าวกิน ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว ...
ไม่ถึง 2 วิพูดเลยว่า พี่ อ. หันมาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ ผช.คนนั้นหายไปแล้ว จะเดินเร็วก็ไม่น่าใช่ เลี้ยวไปในซอยตรงห้องดับจิต ซึ่งห่างจากบ้านเราประมาณ 20 ก้าว เห็นจะได้ก็ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้นป่ะ ...
แต่พี่ อ. เป็นคนที่ไม่กลัวผี อยู่แล้ว เพราะแกเจอบ่อย ส่วนเรื่องที่พี่อ. เคยเล่าให้ฟัง สิ่งที่เคยเจอมาสมัยเด็กๆ เราจำไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่าน่ากลัวมาก .....
แต่มีเรื่องอยากจะถามว่า คุณ เคยได้ยินเสียงใครมาร้องไห้ให้ฟัง ตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่ง ตอนโตแล้วคุณก็ยังได้ยินเสียงนั้น ในเวลาเดิมๆ อยู่ไหม? มันไม่บ่อยนะ แล้วแต่เค้าอยากจะมาให้ได้ยิน ในคืนหนึ่ง ........
เดี๋ยวมาต่อนะ ทำงานแปป !!!!
-สิ่งที่มองไม่เห็น ที่รู้สึกได้-
ณ ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าผี คืออะไร? แต่รู้ว่ามันน่ากลัวแน่ๆ บ้านเก่าเราอยู่แถวๆ ย่านพระโขนงในซอยเดียวกับ รพ. แห่งหนึ่ง
ซึ่งเราอยู่ตั้งแต่จำความได้แต่เคยได้ยินลุงๆ ป้าแถวนั้นบอกว่า ในซอยบ้านเรามีเปรตนะจะมาจับเด็กที่ชอบเล่นดึกๆ ไม่ยอมกลับบ้าน
ตอนนั้นเราไม่สนใจหรอก รู้แต่เพียงว่าเวลาเลิกเล่นจากที่บ้านเพื่อนซึ่งอยู่ตรงข้าม รพ.
จะหลับตาปี๋ทุกครั้งแล้ววิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลยละ ทุกครั้งที่มีเสียงรถ รพ. เข้ามา เรากับเพื่อนๆ ชอบวิ่งและปีนไปดูว่าใครเป็นอะไร
ซึ่งก็เห็นอยู่เป็นปกติทุกวัน
มีครั้งหนึ่ง ไปเล่นกันที่บ้านน้าอีกคนบ้านเค้าอยู่ตรงข้ามห้องดับจิตเลยละ น้าคนนั้นเค้าจะชอบออกมาเดินตรวจดูภายในบ้านเค้า ซึ่งพวกเราก็ออกตามมาด้วย และก็มองไปเห็นเงาตะคุ่มๆ คือเห็นเลยว่ารูปร่างเป็นคนใส่ชุดสีขาว น้าเลยตะโกนถามว่า..
น้า ... ใครอ่ะ มานั่งทำอะไรแถวนี้ไม่กลับบ้าน?
พอน้าพูดจบ สักพักสิ่งที่เราตะโกนถามไป เค้าเดินตรงไปที่ห้องดับจิตเดินทะลุ ประตูเหล็กไปเลย
ถามว่าตอนนั้นกลัวไหม? เอาง่ายๆ คือแค่ถามกลับตัวเองว่า เห้ย!! เดินไปได้ไง แต่ยังไม่รู้สึกว่าเป็นผีเลยจริงๆ นะ
เรื่องต่อมา ... แต่ก่อนบ้านเราเปิดร้านอาหารตามสั่ง ภายในซอยนั้นแหล่ะ แม่ก็จะมีเด็กช่วยงานซึ่งเค้าก็นอนกับเราเหมือนเป็นพี่เลี้ยงไปด้วย พี่เค้าจะชอบเล่าเรื่องผีให้ฟังก่อนนอนทุกคืน มีคืนนึง พี่เค้าบอกว่า ขอเรียกว่าพี่ อ.
พี่ อ. ... เนี่ยรู้ป่ะ ทุกวันที่พี่ตื่นมาตอนตี 3 พอใกล้จะถึงตี 4 พี่จะได้ยินเสียงร้องโหยหวน ร้องให้ช่วยทุกวันเลยเป็นเสียง ของผญ คนนึง
เรา ... เห้ย จริงดิ น่ากลัวป่ะ พี่อ.
พี่ อ. .... ก็เสียงน่ากลัวนะ แต่พี่ได้ยินทุกวันจนไม่รู้สึกอะไร
เรา ... งั้น !! คืนนี้ ปลุกหน่อยดิ อยากรู้ (แหม.. ชอบอยากรู้จริงๆ เลยตู)
ตี 4 พี่ อ. ก็ปลุกเราจริงๆ แล้วเสียง ผญ ร้องโหยหวนกฌดังออกมาจริงๆ .... โอ๊ยยยยยย…. ช่วยด้วย ทรมานเหลือเกิน กูอยากกลับบ้าน ทำไมไม่ยอมให้ตูกลับบ้าน โอ๊ย .... ทรมาน ..... เรายืนฟังอยู่หน้าร้าน พี่อ. จัดของ เสียงมันชักเหยือกเย็นเหลือเกิน พี่ อ. เลยบอกว่าน่าจะเป็นเสียงคนไข้ที่ป่วยที่นั้นมั้ง แต่จริงๆ แล้วคือเสียงของผญ ที่คนแถวนั้นไม่เคยรู้เลยว่ามาจากไหน?????
พอมาอีกคืน ... เราไม่ได้ลุกมาฟังละ แต่พี่ อ. บอกว่า ตอนที่เค้าจัดร้านอยู่ตอนตี 3 อยู่ๆ มีผช มาจากไหนไม่รู้
มายืนยิ้มแล้วบอกว่าขอข้าวกินหน่อย ไม่มีเงินซื้อข้าวเลย ....
พี่ อ. .... ได้ๆ ข้าวสุกพอดี รอก่อนนะ เดี๋ยวทอดไข่ให้กิน
ผช ... ไม่ต้องทอดหรอก กินไข่ดิบๆ ได้ ตอกมาให้หน่อย
พี่ อ. ยืนไข่ให้ แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง ว่า ผช. คนนั้นกินยังไง
สักพัก ... ผช. คนนั้นเอามือมาแตะ และพูดว่า ... ขอบใจนะ ที่ให้ข้าวกิน ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว ...
ไม่ถึง 2 วิพูดเลยว่า พี่ อ. หันมาจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ ผช.คนนั้นหายไปแล้ว จะเดินเร็วก็ไม่น่าใช่ เลี้ยวไปในซอยตรงห้องดับจิต ซึ่งห่างจากบ้านเราประมาณ 20 ก้าว เห็นจะได้ก็ไม่น่าจะเร็วขนาดนั้นป่ะ ...
แต่พี่ อ. เป็นคนที่ไม่กลัวผี อยู่แล้ว เพราะแกเจอบ่อย ส่วนเรื่องที่พี่อ. เคยเล่าให้ฟัง สิ่งที่เคยเจอมาสมัยเด็กๆ เราจำไม่ค่อยได้แล้ว รู้แต่ว่าน่ากลัวมาก .....
แต่มีเรื่องอยากจะถามว่า คุณ เคยได้ยินเสียงใครมาร้องไห้ให้ฟัง ตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่ง ตอนโตแล้วคุณก็ยังได้ยินเสียงนั้น ในเวลาเดิมๆ อยู่ไหม? มันไม่บ่อยนะ แล้วแต่เค้าอยากจะมาให้ได้ยิน ในคืนหนึ่ง ........
เดี๋ยวมาต่อนะ ทำงานแปป !!!!