เกริ่นก่อนนะคะ เรื่องนี้นานมาแล้ว 5-6 ปีแล้วนะ
คือเป็นการอกหักจริงๆจังๆครั้งแรกของเรา  ตอนนั้นอายุ 26 มั้ง

คนที่ชอบอายุมากกว่า 12 ปีแหน่ะ ทำงานที่เดียวกันแล้วดันไปปิ๊งเค้า
ไม่ถึงขนาดตกหลุมรักแรกพบขนาดนั้น แต่แบบว่าพอได้รู้จักมันหลงเสน่ห์ ไปแบบไม่รู้ตัว
พี่แกเป็นคนเคยหล่อนะ แต่ตอนที่เจอแกก็ 30 กว่าละ แกคุยสนุก แรกๆก็หลงแบบเพ้อเลยค่ะ
แต่รู้ลิมิตของตัวเองนะคะ ว่าแค่แอบปลื้ม จนกระทั่งได้ย้ายไปทำแผนกเดียวกัน
ทีนี้ตำแหน่งมันต้องเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ด้วยกัน ไปที 4-5 คืน เกือบทุกเดือน
บางเดือนมี 10 วัน แต่ไม่ได้มีอะไรหรอก เสร็จงานกินข้าวเย็นเสร็จ แยกย้ายกันเข้าโรงแรมไป
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งชอบนะคะ คือ เค้าเป็นพี่ที่ดีมาก แต่เนื่องจากใจเรามันชอบเค้าไปแล้ว มันยิ่งเพิ่มพูน
คือใจมันก็รู้นะคะว่าเค้าไม่ได้ชอบเรา เค้ามีแฟนแล้วแต่ห่างกันเพราะแฟนไปเรียน
คือ แอบรักมืออาชีพแบบเราก็เตรียมใจไว้แล้วแหละ ว่าซักวันเค้าอาจแต่งงานอะไรประมาณนี้
แต่ใจมันชอบไปแล้ว ด้วยความที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน 2 คนบ่อยนะก็คุยกันไป วันละ 8-9 ชม.
แลกเปลี่ยนนินทาคนที่ออฟฟิสไป จนแบบมองตาก็รู้ใจ ( แบบประมาณ อีนี่กำลังหงุดหงิด โมโห รำคาญ อยู่)
คือรู้จักกันมา 2 ปี เราก็รู้ตัวแหละว่าชอบเค้าตลอด 2 ปี แล้วคิดว่าทำใจได้ถ้าเค้าจะมีแฟน

แต่...พอเอาเข้าจริงๆ ไม่ยักทำใจได้แฮะ เพราะหลังจากเค้าเลิกแฟน เค้าก็มาคบกับน้องที่ทำงาน
ที่เราสนิทมาก คือเราแบบ รู้ทีละนิดสงสัยทีละนิด ว่า 2 คนนี้มันแปลกๆนะ

จนวันที่รู้แน่ๆ คือน้ำตาเราซึมตลอดเวลา ไม่ได้ไหลนะแค่ซึมๆ

คือไม่รู้จะมีใครเคยรู้สึกบ้างมั้ย ตอนรู้แน่ๆ ว่าอกหัก รู้สึกว่าหัวใจมันเต้น ตุบๆ อยู่ในอกชัดมาก
แบบว่าเวลาปรกติหัวใจเต้นไม่รู้สึกอะไร เหมือนเราจะลืมว่ามีอวัยวะชิ้นนี้อยู่

แต่พออกหักครั้งนี้มันมาเต็มจัดเต็ม  ตุบๆ แล้วเหมือนมีอะไรมาบีบหัวใจ รู้สึกใจสั่นๆด้วย
เป็นตลอดเวลาเกือบอาทิตย์

ใครเคยเป็นหนักขนาดนี้มั้ยคะ

ปล. โชคดีตอนนั้น เรายื่นลาออกไปแล้ว ทำงานต่ออีกประมาณ 10 วัน ไม่งั้นคงแย่
ปล. 2 ใช้เวลารักษาจิตใจอยู่ประมาณ 3 ปี ระหว่างนั้น 6 เดือนแรก อยู่คนเดียวร้องไห้ทุกครั้ง
ปล. 3 ปัจจุบันไม่ได้เจอกันมา 6 ปีแล้ว แต่ยังได้ยินข่าวคราวของกัน อยู่บ้างเพราะเพื่อนกลุ่มเดียวกัน