ผ่านมาครึ่งเดือน ที่ผมเขียนเรื่องนี้ สิ่งที่ผมรอ ใจจดใจจ่อคือให้ยุ่งมาอ่าน
ผมเห็นเงียบไม่พูดไม่จา ไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้เลย ก็ทนไม่ไหว
ไปไลน์ถามว่า ยุ่งเคยอ่านเรื่อง เมื่อผมตกหลุมรักอาจารย์นักศึกษารึยัง
คำตอบคือ ..... อ่านละ เพื่อนมาถามกันเต็ม ใช่เธอมั้ย วันนั้นทำอะไรสักอย่างลืมอ่านต่อ เอามาอ่านซิ
พอยุ่งอ่าน ผมก็ลุ้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวหน้าคอม
ยุ่งคงเขิน ดีใจ อะไรๆ มากมาย รอคำตอบ แต่............
คำตอบหลังจากอ่านเสร็จคือ
.....ได้ยินว่าแม่ยังไม่รู้เรื่องที่พาชั้นไปบ้านที่....... นะ
ผมสะดุ้งเลย ผมลืมคิดถึงความลับที่มีกับแม่ไปสนิทเลย
สรุป ผมต้องขอลบข้อความ เนื้อหาหลายๆส่วนออกไปนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจผมกับยุ่งเสมอมา
กะจะเก็บไว้อ่านยาวๆ ลาก่อนกระทู้แรกของชีวิตผม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นั่งอ่านข่าวนักเรียนก้มกราบเท้าอาจารย์ฝึกสอน ก็ทำให้ใครคนหนึ่งที่ผมคิดถึงมาตลอด ชัดเจนในความทรงจำมากยิ่งขึ้น
เธอไม่ใช่ใครหรอกครับ อาจารย์นักศึกษานั่นแหละ ข่าวนี้ผ่านมาหลายวันมาก แต่จนแล้วจนรอด ผมก็อดรนทนไม่ไหว
อยากบอกเล่าเรื่องราวความรักที่สุดห้ามใจครั้งนี้สักครั้ง หลังจากที่แอบส่องพันทิปแบบเถื่อนๆมานาน
จะขอตั้งกระทู้สักครั้ง เขาบอกต้องสมัครสมาชิกครับ โอเค ผมยอมสมัครเพื่อเล่าเรื่อง (เพื่อเล่าเรื่องนี้เท่านั้นจริงๆ)
เพียงเพราะรู้ว่าเธอหรืออาจารย์ของผมชอบอ่านบทความหรือกระทู้ในพันทิป ดูได้จากสถานะเฟชบุค
ที่มีกระทู้ในพันทิพแปะบ่อยๆ เผื่อเธอจะผ่านมาเจอ และรำลึกความหลังไปพร้อมๆกันก็พอ
ผมงัดสมุดบันทึกมาเล่าเลยครับ เรื่องที่ผมจะเล่าอาจจะเป็นมุมมองที่ใครหลายๆคน รู้สึกว่า มันไม่เหมาะสม
มันเป็นการชี้นำที่ไม่ดี แต่อยากให้เปิดใจ อ่านให้เป็นเรื่องราวสะท้อนสังคมเรื่องหนึ่ง
อาจจะทำลายภาพลักษณ์ของอาจารย์นักศึกษา เพราะฉะนั้นผมจะไม่ขอเปิดเผยรายละเอียดส่วนตัวบุคคลนะครับ
และขอให้ผมได้เล่าจนจบ เพราะตอนจบเรามีการตัดสินใจและแง่คิดที่มากกว่าความรักของวัยรุ่นคนหนึ่ง
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีกว่าๆมาแล้ว ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ทุกๆปีจะมีนักศึกษาจากคณะศึกษาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยมาฝึกสอนที่โรงเรียนของผม มีทั้งมาแบบชั่วคราว มาประจำทั้งเทอมหรือประจำทั้งปีก็มี เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อครั้งผมเรียนอนุบาล คงเป็นแบบแผนที่ต้องปฏิบัติกัน และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักครั้งนี้
นักศึกษาที่มาฝึกสอนนั้นพวกผมจะเรียกว่าอาจารย์นักศึกษา เราพบอาจารย์นักศึกษามากหน้าหลายตา
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าการจับผิดว่า สอนเป็นหรือไม่เท่านั้น บางคนก็โดนแกล้งร้องไห้ ทนไม่ไหวเปลี่ยนโรงเรียนฝึกสอนไปก็มี
บางคนก็เคยฝึกสอนที่นี่แล้วในเทอมแรก บางคนก็เพิ่งมา วันแรกของการเรียนการสอนเทอม 2 จึงมีการแนะนำตัวอาจารย์นักศึกษา
แล้วผมก็เผลอจ้องอาจารย์นักศึกษาคนหนึ่งอยู่นาน เธอไม่ได้สวยอะไรเลยนะครับ แต่ผมรู้สึกว่ามีอะไรที่ดึงดูดผมมากละสายตาไม่ได้
มองเธอคุยกับเพื่อน ยืนนิ่งๆ เรื่อยๆ และรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอแนะนำตัว
ผมตั้งใจฟังมาก ว่าเธอชื่ออะไร สอนวิชาอะไร ลุ้นให้เธอสอนชั้นของผม โดยที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากให้เธอมาสอน
แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เพราะเธอสอนในชั้นอื่น ...........
คืนนั้นผมนอนคิดทั้งคืน ทำไมผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังได้ ...... ผมไม่เข้าใจ ผมอยากเข้าใจ และผมต้องหาคำตอบ
เล่าก่อนว่า ตัวผมเองขอชื่อป๊อด(ในเรื่องนี้) ปัจจุบันเรียนปริญญาตรีแล้ว ในมหาลัยที่ผมเรียนโรงเรียนสาธิตมา
พ่อแม่เป็นข้าราชการทั้งคู่แต่คนละสายงาน เป็นลูกคนเดียว ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ
หน้าตาจัดว่าดี (อันนี้เพื่อนๆบอกผมบ่อยๆ ประกวดเดือนคณะได้ที่ 1 ด้วย ขอโม้หน่อย 5555)
ผมจึงถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจมาก แต่ทุกอย่างอยู่บนพื้นฐานของเหตุผล และเธอคือสิ่งแรกในชีวิตผม ที่อยู่เหนือเหตุผล
ช่วงแรกๆไม่ได้สนใจอะไรกันมาก แต่แค่เห็นแล้วก็มอง และทุกครั้งที่มอง คือผมละสายตาไม่ได้จริงๆ
เธอเป็นคนร่าเริง อารมณ์ดี ดูเป็นกันเองกับนักเรียน ถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็เรียกกันว่าเกรียน ผมว่าเธอน่าจะเกิดเป็นผู้ชายน่าจะเหมาะกว่า
เรื่องที่น่าชื่นชมที่สุดเห็นจะเป็นการแต่งตัวที่เรียบร้อยมาก เมื่อเทียบกับอาจารย์นักศึกษาผู้หญิงคนอื่นๆ ซึ่งก็ดูเป็นตัวของตัวเองมาก
ผมแอบสังเกตเธอตอนเช้าเธอเข้าแถวที่ตรงไหนเป็นที่ประจำ ผมเล็งจุดนั้นทุกวันครับ เธอมาเข้าแถวก่อนผมทุกวัน ไม่เคยสาย
ผมจึงเปลี่ยนช่องทางการลงจากอาคาร เพื่อให้ได้เดินผ่านเธอที่ยืนอยู่หลังแถว
ทุกครั้งที่เดินผ่าน ผมจะจ้องเธอไว้ไม่วางตา แต่เธอไม่เคยมองมาสบตาผมเลย ผมนี่แห้วตลอด
ในใจผมตอนนั้นคิดแต่จะเอาชนะ เมื่อเป็นแบบนี้ต้องเรียกร้องความสนใจเท่านั้นครับ
เมื่อผมตกหลุมรักอาจารย์นักศึกษา
ผมเห็นเงียบไม่พูดไม่จา ไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้เลย ก็ทนไม่ไหว
ไปไลน์ถามว่า ยุ่งเคยอ่านเรื่อง เมื่อผมตกหลุมรักอาจารย์นักศึกษารึยัง
คำตอบคือ ..... อ่านละ เพื่อนมาถามกันเต็ม ใช่เธอมั้ย วันนั้นทำอะไรสักอย่างลืมอ่านต่อ เอามาอ่านซิ
พอยุ่งอ่าน ผมก็ลุ้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียวหน้าคอม
ยุ่งคงเขิน ดีใจ อะไรๆ มากมาย รอคำตอบ แต่............
คำตอบหลังจากอ่านเสร็จคือ
.....ได้ยินว่าแม่ยังไม่รู้เรื่องที่พาชั้นไปบ้านที่....... นะ
ผมสะดุ้งเลย ผมลืมคิดถึงความลับที่มีกับแม่ไปสนิทเลย
สรุป ผมต้องขอลบข้อความ เนื้อหาหลายๆส่วนออกไปนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและให้กำลังใจผมกับยุ่งเสมอมา
กะจะเก็บไว้อ่านยาวๆ ลาก่อนกระทู้แรกของชีวิตผม
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นั่งอ่านข่าวนักเรียนก้มกราบเท้าอาจารย์ฝึกสอน ก็ทำให้ใครคนหนึ่งที่ผมคิดถึงมาตลอด ชัดเจนในความทรงจำมากยิ่งขึ้น
เธอไม่ใช่ใครหรอกครับ อาจารย์นักศึกษานั่นแหละ ข่าวนี้ผ่านมาหลายวันมาก แต่จนแล้วจนรอด ผมก็อดรนทนไม่ไหว
อยากบอกเล่าเรื่องราวความรักที่สุดห้ามใจครั้งนี้สักครั้ง หลังจากที่แอบส่องพันทิปแบบเถื่อนๆมานาน
จะขอตั้งกระทู้สักครั้ง เขาบอกต้องสมัครสมาชิกครับ โอเค ผมยอมสมัครเพื่อเล่าเรื่อง (เพื่อเล่าเรื่องนี้เท่านั้นจริงๆ)
เพียงเพราะรู้ว่าเธอหรืออาจารย์ของผมชอบอ่านบทความหรือกระทู้ในพันทิป ดูได้จากสถานะเฟชบุค
ที่มีกระทู้ในพันทิพแปะบ่อยๆ เผื่อเธอจะผ่านมาเจอ และรำลึกความหลังไปพร้อมๆกันก็พอ
ผมงัดสมุดบันทึกมาเล่าเลยครับ เรื่องที่ผมจะเล่าอาจจะเป็นมุมมองที่ใครหลายๆคน รู้สึกว่า มันไม่เหมาะสม
มันเป็นการชี้นำที่ไม่ดี แต่อยากให้เปิดใจ อ่านให้เป็นเรื่องราวสะท้อนสังคมเรื่องหนึ่ง
อาจจะทำลายภาพลักษณ์ของอาจารย์นักศึกษา เพราะฉะนั้นผมจะไม่ขอเปิดเผยรายละเอียดส่วนตัวบุคคลนะครับ
และขอให้ผมได้เล่าจนจบ เพราะตอนจบเรามีการตัดสินใจและแง่คิดที่มากกว่าความรักของวัยรุ่นคนหนึ่ง
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีกว่าๆมาแล้ว ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ทุกๆปีจะมีนักศึกษาจากคณะศึกษาศาสตร์ของมหาวิทยาลัยมาฝึกสอนที่โรงเรียนของผม มีทั้งมาแบบชั่วคราว มาประจำทั้งเทอมหรือประจำทั้งปีก็มี เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อครั้งผมเรียนอนุบาล คงเป็นแบบแผนที่ต้องปฏิบัติกัน และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักครั้งนี้
นักศึกษาที่มาฝึกสอนนั้นพวกผมจะเรียกว่าอาจารย์นักศึกษา เราพบอาจารย์นักศึกษามากหน้าหลายตา
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าการจับผิดว่า สอนเป็นหรือไม่เท่านั้น บางคนก็โดนแกล้งร้องไห้ ทนไม่ไหวเปลี่ยนโรงเรียนฝึกสอนไปก็มี
บางคนก็เคยฝึกสอนที่นี่แล้วในเทอมแรก บางคนก็เพิ่งมา วันแรกของการเรียนการสอนเทอม 2 จึงมีการแนะนำตัวอาจารย์นักศึกษา
แล้วผมก็เผลอจ้องอาจารย์นักศึกษาคนหนึ่งอยู่นาน เธอไม่ได้สวยอะไรเลยนะครับ แต่ผมรู้สึกว่ามีอะไรที่ดึงดูดผมมากละสายตาไม่ได้
มองเธอคุยกับเพื่อน ยืนนิ่งๆ เรื่อยๆ และรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เธอแนะนำตัว
ผมตั้งใจฟังมาก ว่าเธอชื่ออะไร สอนวิชาอะไร ลุ้นให้เธอสอนชั้นของผม โดยที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากให้เธอมาสอน
แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เพราะเธอสอนในชั้นอื่น ...........
คืนนั้นผมนอนคิดทั้งคืน ทำไมผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังได้ ...... ผมไม่เข้าใจ ผมอยากเข้าใจ และผมต้องหาคำตอบ
เล่าก่อนว่า ตัวผมเองขอชื่อป๊อด(ในเรื่องนี้) ปัจจุบันเรียนปริญญาตรีแล้ว ในมหาลัยที่ผมเรียนโรงเรียนสาธิตมา
พ่อแม่เป็นข้าราชการทั้งคู่แต่คนละสายงาน เป็นลูกคนเดียว ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ
หน้าตาจัดว่าดี (อันนี้เพื่อนๆบอกผมบ่อยๆ ประกวดเดือนคณะได้ที่ 1 ด้วย ขอโม้หน่อย 5555)
ผมจึงถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจมาก แต่ทุกอย่างอยู่บนพื้นฐานของเหตุผล และเธอคือสิ่งแรกในชีวิตผม ที่อยู่เหนือเหตุผล
ช่วงแรกๆไม่ได้สนใจอะไรกันมาก แต่แค่เห็นแล้วก็มอง และทุกครั้งที่มอง คือผมละสายตาไม่ได้จริงๆ
เธอเป็นคนร่าเริง อารมณ์ดี ดูเป็นกันเองกับนักเรียน ถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็เรียกกันว่าเกรียน ผมว่าเธอน่าจะเกิดเป็นผู้ชายน่าจะเหมาะกว่า
เรื่องที่น่าชื่นชมที่สุดเห็นจะเป็นการแต่งตัวที่เรียบร้อยมาก เมื่อเทียบกับอาจารย์นักศึกษาผู้หญิงคนอื่นๆ ซึ่งก็ดูเป็นตัวของตัวเองมาก
ผมแอบสังเกตเธอตอนเช้าเธอเข้าแถวที่ตรงไหนเป็นที่ประจำ ผมเล็งจุดนั้นทุกวันครับ เธอมาเข้าแถวก่อนผมทุกวัน ไม่เคยสาย
ผมจึงเปลี่ยนช่องทางการลงจากอาคาร เพื่อให้ได้เดินผ่านเธอที่ยืนอยู่หลังแถว
ทุกครั้งที่เดินผ่าน ผมจะจ้องเธอไว้ไม่วางตา แต่เธอไม่เคยมองมาสบตาผมเลย ผมนี่แห้วตลอด
ในใจผมตอนนั้นคิดแต่จะเอาชนะ เมื่อเป็นแบบนี้ต้องเรียกร้องความสนใจเท่านั้นครับ