สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาเล่าเรื่องความคิดมาก ไม่ปล่อยวางของตัวเองให้ชาวพันทิพย์อ่านกันค่ะ + ระบายด้วย
และ อยากให้เป็นข้อคิดของคนคิดมากนะคะ ชีวิตทรมานกับการไม่ปล่อยวาง
เริ่มจากเราเป็นคนคิดมาก คิดทุกอย่าง กังวลกับอนาคต ยึดติดกับอดีต มองโลกในแง่ร้าย ร้ายมากจริงๆค่ะ ส่งผลกระทบต่อปัจจุบันและการดำเนินชีวิตเป็นอย่างมากค่ะ (ตอนนี้เราเรียนอยู่ แทบจะยอมแพ้แล้วค่ะ)
ที่สำคัญคือเอาความสุขของตัวเองไปฝากไว้กับคนอื่นค่ะ อันนี้เป็นหัวใจหลักเลยที่เราคิดว่ามันทำให้เราเป็นทุกข์หนักขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แต่กินไม่ได้ หลับไม่สนิทมาหลายวันแล้วค่ะ ท้อแท้กับการมีชีวิตหรือการใช้ชีวิต หมดอาลัยตายอยาก สิ้นหวัง ทุกสิ่งอย่างที่เรียกว่าแย่อยู่ในความคิดเราหมดเลยค่ะ คือทะเลาะกับเพื่อนมาทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนผิด แถมยังมีคนมาซ้ำเติม เรารู้สึกเคว้งและไม่เหลือใครให้พึ่งพาอีก คิดว่าชีวิตการเรียนคงไปต่อไม่ไหว เลวร้ายมากๆ ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยมั้งคะ เป็นมาหลายวันแล้ว คิดอย่างเดียวว่าจะไม่หายจากการคิดมากครั้งนี้แน่ๆ เพราะเราหนีปัญหาไม่ได้เหมือนเคย เราจำต้องเรียนต่อให้จบ ทั้งๆที่ไม่ชอบและไม่ถนัดเลย หดหู่ไปอีกค่ะ ไม่ปล่อยวางกับทุกสิ่ง เก็บทุกคำพูดทุกการกระทำของคนอื่นมาคิด ชีวิตย่ำอยู่กับที่ กดดันตัวเอง พยายามใช้ธรรมะเข้าช่วย สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา แต่ก็ดีแค่ช่วงที่ทำ สักพักก็กลับมาถอนหายใจถี่ๆเหมือนเคย บางครั้งมันกังวลไปหมด คิดบ่อยๆว่าเราเจอแต่ทางตันแล้ว มันก็หายใจไม่ค่อยจะออกค่ะ
แต่...
เรามีครอบครัวที่อบอุ่นสุดๆคอยอยู่เคียงข้าง วันนี้รู้แล้วค่ะว่าใครรักเรามากที่สุดและไม่เคยหวังอะไรตอบแทน รักนี้ไม่มีเงื่อนไขใดใดเลย
เรามีเพื่อนที่ดีอีกหลายคนที่คอยปลอบและให้กำลังใจเสมอไม่ว่าเราจะเป็นมากเป็นน้อย ท้อแท้กี่สิบครั้งก็ไม่หนีไปไหนกัน
ตอนนี้เราก็ยังเป็นอยู่นะคะ ยังไม่หายดี ยังปล่อยวางไม่หมด อยากขอกำลังใจจากชาวพันทิพย์จังค่ะ ส่วนทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้ หากใครเป็นอยู่แบบเรา ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราจริงๆค่ะ ถ้าใจเราไม่สู้ เราก็จะมีชีวิตที่ซังกะตาย หายใจทิ้งอย่างไม่มีค่าไปวันๆ เราขอเป็นกำลังใจให้คุณ(+ตัวเอง)หายไวๆโดยเร็วที่สุดเลยนะคะ คุณไม่ได้เป็นอยู่คนเดียวบนโลก มันเป็นช่วงที่ทรมานเหลือเกินค่ะ แต่มันต้องผ่านไปสักวัน เนอะคะ
เราพิมพ์เบลอๆ ข้ามๆ ไม่ปะติดปะต่อไปบ้าง อย่าว่ากันเลยนะคะ เพิ่งดีขึ้นจากการทำร้ายใจตัวเองจนบอบช้ำมา
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกกำลังใจค่ะ
ชีวิตเกือบพัง เพราะความคิดของตัวเอง
และ อยากให้เป็นข้อคิดของคนคิดมากนะคะ ชีวิตทรมานกับการไม่ปล่อยวาง
เริ่มจากเราเป็นคนคิดมาก คิดทุกอย่าง กังวลกับอนาคต ยึดติดกับอดีต มองโลกในแง่ร้าย ร้ายมากจริงๆค่ะ ส่งผลกระทบต่อปัจจุบันและการดำเนินชีวิตเป็นอย่างมากค่ะ (ตอนนี้เราเรียนอยู่ แทบจะยอมแพ้แล้วค่ะ)
ที่สำคัญคือเอาความสุขของตัวเองไปฝากไว้กับคนอื่นค่ะ อันนี้เป็นหัวใจหลักเลยที่เราคิดว่ามันทำให้เราเป็นทุกข์หนักขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แต่กินไม่ได้ หลับไม่สนิทมาหลายวันแล้วค่ะ ท้อแท้กับการมีชีวิตหรือการใช้ชีวิต หมดอาลัยตายอยาก สิ้นหวัง ทุกสิ่งอย่างที่เรียกว่าแย่อยู่ในความคิดเราหมดเลยค่ะ คือทะเลาะกับเพื่อนมาทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นคนผิด แถมยังมีคนมาซ้ำเติม เรารู้สึกเคว้งและไม่เหลือใครให้พึ่งพาอีก คิดว่าชีวิตการเรียนคงไปต่อไม่ไหว เลวร้ายมากๆ ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยมั้งคะ เป็นมาหลายวันแล้ว คิดอย่างเดียวว่าจะไม่หายจากการคิดมากครั้งนี้แน่ๆ เพราะเราหนีปัญหาไม่ได้เหมือนเคย เราจำต้องเรียนต่อให้จบ ทั้งๆที่ไม่ชอบและไม่ถนัดเลย หดหู่ไปอีกค่ะ ไม่ปล่อยวางกับทุกสิ่ง เก็บทุกคำพูดทุกการกระทำของคนอื่นมาคิด ชีวิตย่ำอยู่กับที่ กดดันตัวเอง พยายามใช้ธรรมะเข้าช่วย สวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตา แต่ก็ดีแค่ช่วงที่ทำ สักพักก็กลับมาถอนหายใจถี่ๆเหมือนเคย บางครั้งมันกังวลไปหมด คิดบ่อยๆว่าเราเจอแต่ทางตันแล้ว มันก็หายใจไม่ค่อยจะออกค่ะ
แต่...
เรามีครอบครัวที่อบอุ่นสุดๆคอยอยู่เคียงข้าง วันนี้รู้แล้วค่ะว่าใครรักเรามากที่สุดและไม่เคยหวังอะไรตอบแทน รักนี้ไม่มีเงื่อนไขใดใดเลย
เรามีเพื่อนที่ดีอีกหลายคนที่คอยปลอบและให้กำลังใจเสมอไม่ว่าเราจะเป็นมากเป็นน้อย ท้อแท้กี่สิบครั้งก็ไม่หนีไปไหนกัน
ตอนนี้เราก็ยังเป็นอยู่นะคะ ยังไม่หายดี ยังปล่อยวางไม่หมด อยากขอกำลังใจจากชาวพันทิพย์จังค่ะ ส่วนทุกคนที่อ่านมาถึงจุดนี้ หากใครเป็นอยู่แบบเรา ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราจริงๆค่ะ ถ้าใจเราไม่สู้ เราก็จะมีชีวิตที่ซังกะตาย หายใจทิ้งอย่างไม่มีค่าไปวันๆ เราขอเป็นกำลังใจให้คุณ(+ตัวเอง)หายไวๆโดยเร็วที่สุดเลยนะคะ คุณไม่ได้เป็นอยู่คนเดียวบนโลก มันเป็นช่วงที่ทรมานเหลือเกินค่ะ แต่มันต้องผ่านไปสักวัน เนอะคะ
เราพิมพ์เบลอๆ ข้ามๆ ไม่ปะติดปะต่อไปบ้าง อย่าว่ากันเลยนะคะ เพิ่งดีขึ้นจากการทำร้ายใจตัวเองจนบอบช้ำมา
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกกำลังใจค่ะ