คือ..............
ผมต้องเลิกกับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยเหตุผลจากทางครอบครัวของเธอที่ไม่ยอมให้เราคบกัน
หลังจากเราเลิกกัน เราทั้ง2คนก็เงียบไป,ไม่พูดคุย,ไม่ทัก แต่ด้วยความที่ผมยังรักเธอเหมือนเดิม ทำให้บางครั้งผมก็ทักเฟสไปคุยกับเธอบ้าง แต่ภาษา,ท่าทางการคุยของเราก็ไม่เหมือนเดิม บางครั้งผมก็โพสเพ้อถึงเธอ ให้หวังว่าเธอจะกลับมาคุยกัน,รักกันเหมือนเดิม จนวันนึงเธอก็ทักมาแล้วบอกว่า"หยุดเพ้อได้แล้ว เราไม่ชอบเธอแล้ว เราก็ยังเป็นคนรู้จักกันได้หนิ" คำพูดของเธอทำให้ผมแถบร้องไห้,ทำให้ผมเปลี่ยนกลายเป็นคนละคนจากคนที่รื่นเริงกลายเป็นคนเงียบ,คนตายซากเหมือนกับศพ จนวันเปิดเทอม เวลาผมเจอเธอ ผมจะหลบหน้าเธอ เวลาเดินไปหน้าห้องเรียนของเธอ ผมจะหันไปมองโต๊ะเรียนของเธอ นั่งมองที่ๆผมขอเธอเป้นแฟน เดินไปสถานที่แรกที่เราคุยกัน นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในตอนที่เรายังคบกันอยู่ แล้วกลับมานั่งร้องไห้คนเดียว
จนตอนนี้ผมก็ยังเป็นคนธรรมดาไม่มีอะไรดีอะไรเด่น แต่เธอ เธอตอนนี้ เธอเป็นนักเรียนที่สอบได้อันดับหนึ่ง เป็นนางรำที่ได้รางวัลชนะเลิศ เป้นผู้หญิงที่มีแต่คนต้องการเป็นแฟน
ตอนนี้ผมก็ได้แค่นั่งร้องไห้เฝ้าคิดถึงเธอไปวันๆ
แล้วมันต้องร้องไห้ไปอีกนานเท่าไร