สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราคิดยุนานนะว่าควรเล่าเรื่องนี้ไหม แต่ก็เอาเถอะ ขอเล่าเป็นกรณีศึกษาก็แล้วกันค่ะ เราอึดอัด เราก็เป็นเด็กบ้านๆธรรมดาๆ หน้าตาไม่โดดเด่น แต่สมัยเรียนมัธยมค่อนข้างมีคนรู้จักเยอะ มักได้เป็นหัวหน้าห้องและถูกเลือกเป็นประธานสภานักเรียน พอมาเรียนมหาวิทยาลัยก็มักทำกิจกรรมบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยมากเท่าตอนมัธยม (แอบพรีเซนตัวเองนิดๆ)

         เรื่องของเรามีอยู่ว่า ….ตอนนั้นเรียนอยู่ปีสามค่ะ  ชีวิตตอนนั้นให้เพื่อน ช่วงแรกที่คบกันเขาเทียวมารับมาส่งไปเรียน จนเราเริ่มไว้ใจ  (เราอยู่คนละหอค่ะ เขาจะแวะมาค้างบ้างบางครั้ง) จนวันหนึ่ง ชีวิตมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องยากค่ะที่จะหลีกเลี่ยงการกิน เที่ยว ดื่ม เราต้องไปบ้างเพื่อเข้าสังคมกับเพื่อนฝูง ตอนแรกเราบอกเขาว่าวันนี้สอบเสร็จวันสุดท้ายแล้วขอไปเที่ยวกับเพื่อนที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่งแถวมหาวิทยาลัย  เขาขอตามไปรับไปส่งค่ะ (เขาเป็นผู้ชายไม่ชอบเที่ยวไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ วันๆอ่านหนังสือเล่นคอมฯที่หอพัก ดูหนังบ้างตามโอกาสผลการเรียนดี พูดเพราะ เอาใจเก่ง มีความเป็นผู้นำสูง  perfect man ใช่มั้ยล่ะ) วันนั้นเรากับเพื่อนก็ดื่มกันจนเมาพอสมควรค่ะ เขามาส่งที่หอ แล้วขอค้างด้วยหอเขาปิดหกทุ่ม ส่วนเราอาบน้ำนอนตามปกติ ห้องนิหมุนๆลอยๆ .....สิ่งที่แย่คือ เหตุการณ์ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำค่ะ ตื่นเช้ามาตกใจน้ำตาไหลพราก เรากลัวค่ะ พยายามคิดว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นก็คิดไม่ออก จนเขาตื่นขึ้น เขากอดเราไว้แล้วบอกว่า เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดแล้วเขาจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น  (ในใจเราคิดว่า เรามาพลาดท่าเสียทีให้คนที่เรายังไม่ได้รัก จะทำยังไงดี แล้วอนาคตถ้าเขาไม่แต่งงานกับเราล่ะจะทำยังไง แล้วทำไมฉันต้องมาวาปตอนนี้เนี่ย จำอะไรไม่ได้เลย) สำหรับเรามันเป็นแย่มากๆค่ะ เรารู้สึกผิดต่อพ่อแม่ ที่พยายามสอนเราเสมอว่า เป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว อะไรที่ได้มาง่ายๆมันมักไม่มีค่าแต่อะไรที่ได้มายากมักมีค่ามากเสมอ เราปิดเรื่องนี้เป็นความลับค่ะ เราคบกันได้ สามเดือน มีผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเพื่อนกับเรา รู้จักกันตอนทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยค่ะ เขาโทรมาบอกเราว่า กำลังคบอยู่กับแฟนของเรา … นาทีนั้น อย่าว่าแต่อึ้งเลยค่ะ น้ำตามาจากไหน และตอนนั้น เองค่ะเพิ่งรู้ว่า ฉันจะไม่ยอมเสียผู้ชายคนนี้ไปให้ใคร(ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไร รักหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ไม่ยอมเสียให้ใครแน่ๆ ก็ฉันเสียใปแล้วนิ) ผู้หญิงสองคนตัดสินใจนัดเจอกันแล้วเคลียร์ปัญหาค่ะ แต่ที่ไม่น่าเชื่อ เขาคบกับแฟนเราได้ 1 เดือนค่ะ เขาบอกว่ามีอะไรกับแฟนเราแล้ว ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่คบกัน ขอให้เขาสองคนไปคบกันได้ไหมเขาสองคนรักกัน  เราจะทำอะไรได้ล่ะค่ะ (จะฟังความข้างเดียวก็ไม่ได้) เลยบอกกับเขาไปว่า ฉันจะอยู่ที่เดิมนะ ในที่ที่ฉันเคยอยู่ ไม่ขอเดินหน้าหรือถอยหลัง ถ้าคุณสองคนรักกัน ก็ไปคบกันตามสบาย ฉันอยู่ได้ เรากลับมาถามแฟนเราว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าที่เขาเล่า แฟนเราปฏิเสธค่ะ เขาบอกว่า ไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ เคยเจอ รู้ว่าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน แต่ไม่เคยสนิทสนมกันถึงขั้นนั้นแน่นอน  เราเชื่อแฟนเราค่ะ เพราะคิดว่าถ้าไม่เชื่อแฟนจะเชื่อใคร ถ้าเราเชื่อเพื่อนแล้วถ้าไม่ใช่เรื่องจริงล่ะ ในเมื่อแฟนเราก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องเขาดูแลเราได้เป็นอย่างดี มาทานข้าวด้วยกันแทบทุกมื้อ  แล้วเราก็คบกับต่อค่ะ เราคิดว่าเราเข้าใจกัน เขาดูแลเรา คอยมารับมาส่ง มีปัญหาอะไรช่วยเหลือได้ตลอด เราคบกันได้ เกือบปีค่ะ  เวลาทำอะไรมักจะคิดถึงเขาก่อนเสมอ (มาก่อนพ่อกับแม่สะอีกค่ะ ไม่น่าเชื่อเลย)แต่ก็มีความจำเป็นทำให้เราต้องห่างกันค่ะ เราต้องไปฝึกงาน ใน กทม. เขาขับรถมาส่งเราถึง กทม. ค๊าาา เราฝึกงานทั้งหมด 48 วัน จนวันกลับ เขาบอกว่าไม่ว่างเลยไม่ได้มารับ เรากับเพื่อนอรกคนเลยต้องเดินทางกลับกันเองค่ะ มาถึงมหาวิทยาลัย เขาก็มาดูแลนะค่ะ มารับมาส่ง มาอยู่ด้วย แต่เขาไม่ค่อยมีเวลาเหมือนเดิมค่ะ มีเด็กคนหนึ่งแชทมาหาเราใน MSN ค่ะ (น้องพยาบาล) เขาบอกว่าเขาคบกับแฟนเราได้4-5 เดือนแล้ว น้องนางบอกว่าแฟนเราไปหานางที่ กทม. เมื่อเดือน เมษายน เราก็เพิ่งรู้ตอนนี้เองค่ะว่าตอนที่แฟนเราไปส่งเราฝึกงาน เขาแอบไปหาคนอื่นด้วย แต่เราบอกน้องเขาไปว่า พี่กับแฟนพี่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน คบกันกำลังจะครบ 1 ปี น้องเขาก็บอกนะค่ะว่า ถ้างั้นเขาจะเลิกยุ่งกับแฟนเรา แฟนเราก็ดูแลเราดีนะแต่ก็ค่อยๆหายไป ช่วงหลังๆมานี้เราเองก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน เพราะขึ้นปีสี่ วุ่นกับการทำโปรเจคค่ะ แต่แล้ววันที่ไม่คาดคิดก็มาถึงค่ะ มีเด็กผู้หญิงคณะบริหาร แอด facebook มาหาเราค่ะ  เขาบอกว่าคบแฟนเราได้เกือบเดือนแล้ว กรณีแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นเราเลยถาม น้องว่าเขาดูแลน้องดีมั้ย น้องบอกเราว่าแฟนเราไปทานข้าวกับน้องทุกวัน เฮร้ยยย แฟนเราทานข้าวเย็นวันละสองมื้อ เป็นไปได้หรอค่ะ คนเราจะทานข้าวเย็นวันละสองครั้งเลยหรอ เพราะเรากับแฟนเราก็ทานข้าวด้วยกันทุกวันค่ะ   น้องบอกมาอีกว่าถ้าเรากับแฟนเราเป็นแฟนกันจริงให้นัดไปเจอเวลาไปทานข้าวด้วยกัน แล้วน้องเขาจะเลิกยุ่งกับแฟนเรา เราเลยบอกร้านประจำเราไปเรากับแฟนไปทานข้าวด้วยกันทุกวัน   แต่ทว่าเราได้กลายเป็นคนเลวในสายตาแฟนเราทันทีสิค่ะ ข้อหานัดเด็กคนนี้มาเจอ แต่แฟนเราปฏิเสธค่ะ แถมบอกว่าไม่เคยคบกับเด็กคนนี้ แต่ว่าาาาา....... เด็กคนนี้กลับแชทมาด่าเราเสียๆหายๆในเฟสค่ะ แต่เราไม่ตอบ ให้เพื่อนนั่งอ่านแทน เราไม่อยากดูไม่อยากเห็น  ผ่านไปประมาณสองเดือนค่ะ เรากับแฟนยังคบกันอยู่ แต่เราเริ่มรู้สึกแปลกๆเพราะ แฟนเราชอบโทรมาถามว่าอยู่ไหน ทำอะไร จะกลับเมื่อไหร่ เหมือนเช็คพิกัดเรา ซึ่งเขาไม่เคยทำแบบนี้ค่ะ เราเลยตัดสินใจ แอบตามเขาค่ะ ต๊ายยย!!!! อกจะแตก เราเจอแฟนเราอยู่กับเด็กคณะบริหารค๊าาาา  แต่เธอเอ๊ยย วันนั้น แฟนเราร้องไห้อ้อนวอนขอร้องให้เราอภัยให้เขา ขอเวลาเขากำลังแก้ปัญหา เขานั่งลงแล้วกอดขาเราไว้ บอกกับเราว่าอย่าไปจากเขาได้ไหม เราดันและผลักเขาออกแล้วเดินออกมา น้ำตามันไหลอ่ะ ถ้าตายได้คงตายไปแล้ว เรากลับไปที่หอ ใช้มีดคัดเตอร์กรีดลงที่แขนซ้ายของตัวเอง แต่มีพี่ ป.โท มาช่วยไว้ทันเลยรอดมาได้ค่ะ  เรื่องนี้มีคนรู้เยอะมากจนอาจารย์ที่ปรึกษารู้ค่ะ อาจารย์เรียกเราเข้าพบ อาจารย์พูดเพียงว่า เข้ามาใกล้ๆ แล้วอาจารย์ก็กอดเราไว้ เพียงเท่านั้นเราก็รู้แล้วว่า  อาจารย์ห่วงเรามากแค่ไหน แล้วพ่อกับแม่จะห่วงเรามากแค่ไหน

เราเลิกทำร้ายตัวเองค่ะ  แต่เรากับแฟนยังคบกันนะ แฟนมาหาเราน้อยลง เราเลยไปหาเขาที่หอบ้างเพราะเห็นรถเขาจอดอยู่ เราเคาะประตูห้อง เขาเปิดอออกมา เราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในห้องเขาค่ะ เราถามว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  ผู้หญิงคนนั้นตอบสวนขึ้นมาว่า เป็นแฟนคบกันมาแล้ว 3 ปี แทบล้มทั้งยืนเลยค่ะ อยู่ๆจากที่เคยเป็นเบอร์หนึ่ง มารู้ตัวอีกที กลายเป็นเบอร์สองไปได้  เรากรี๊ดออกมาแบบสุดเสียง น้ำตามาเต็ม เรียวแรงมาจากไหนไม่รู้ค่ะ เราพังข้าวของในห้อง ขว้างปาใส่แฟนเรา  แฟนเราดึงเราออกมาแล้วมาส่งที่หอ เขาบอกว่าขอเวลาหน่อย เขาคบกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนจริงๆ แต่เขาไม่ได้รัก และไม่เคยรักผู้หญิงคนนี้เลย แฟนเรายืนยันกับเราว่าเขารักเรา เขาขอร้องเราว่าอย่าทิ้งเขาไป ขอเวลาให้เขาเคลียร์ตัวเอง ยังไงเขาก็จะแต่งงานกับเราเขาจะรับผิดชอบทุกอย่างที่ทำไว้เอง  นาทีนั้น บอกกับตัวเองแค่ว่า อย่าอยู่เลย อยู่ไปพ่อแม่ก็อายคนมีลูกสาวเป็นน้อยคนอื่น เราวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ มันทั้งโกรธทั้งแค้นจนเราบีบแก้วที่วางตรงอ่างล้างหน้าแตกคามือ แฟนเราพังประตูเข้ามา สภาพเราตอนนั้น ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยค่ะแล้วถ้าเราฆ่าแฟนเราได้เราก็คงทำไปแล้ว แฟนเราไม่ยอมปล่อยให้เราอยู่คนเดียว จนเราเริ่มดีขึ้น เริ่มออกไปหาเพื่อนฝูง เขาก็เริ่มห่าง  ไม่ค่อยมาหา โทรไปไม่รับสาย เขามักจะยืมเงินเราบ่อยๆด้วย เราก็ไม่คิดอะไรมากหรอกค่ะ เพราะเงินส่วนที่ให้เขาไป ได้มาจากการทำงานพิเศษ แต่ที่มากไปกว่านั้น เงินในบัญชีเราหายไปค่ะ เราสงสัยเลยไปขอสเตจเมนท์ที่ธนาคารมาดู เราขอมาหกเดือน เธอเอ้ยใครจะไปคิด ไม่อยากจะเชื่อค่ะ เขาแอบโอนเงินจากบัญชีเราเข้าบัญชีตัวเองทุกเดือน เรานิไม่กล้าไปขอสเตจเมนท์ 12 เดือนเลยค่ะ กลัวรับความจริงไม่ได้ไม่รู้ทำมานานแค่ไหนแล้ว  เขาเอาบัญชีของเราไปเปิด KTB ONLINE ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ กว่าจะรู้เงินก็หายมาตลอดทุกเดือน เดือนล่าสุดมากหน่อยเราเลยรู้ว่าเงินหาย เราจ้างคนตามเขาเลยค่ะ ว่าเขาไปไหน จนตามไปเจอว่าเขาไปอยู่ที่หอแห่งหนึ่ง กับเด็กคณะบริหารคนเดิม เราตามไปหาเขาค่ะ พร้อมสเตจเมนท์และสัญญาเงินกู้หวังว่าจะให้เขาเซนต์จะได้จบๆ เขาเปิดประตูออกมาพอดี เลยเจอกัน  แฟนเราถามว่า… มาทำไม ….??? เราเลยบอกว่าเอาสัญญาเงินกู้มาให้เซนต์  แฟนเราบอกว่า ไม่เซนต์ไหนหลักฐานว่าเขายืม …. เธอเอ๊ยยย  เราอยากจะบ้าตาย เขาจะเดินขึ้นรถเขา เราเลยยืนขวางประตูไว้ เขากระชากเราออกจนกระเด็น พร้อมทั้งทำร้ายร่างกายเราบีบแขนแล้วผลักเราลงกับพื้น เราเลยตัดสินใจโทรหาพี่สาวเขาค่ะ แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ว่าเขาทำอะไรกับเราบ้าง เราทนไม่ได้และเราจะแจ้งความ (ความจริงวันนั้นเรายังไม่แจ้งค่ะ)  วันต่อมาแฟนเราโทรมา แล้วถามว่ามีสติพอที่จะคุยกันหรือยัง เราเลยบอกเขาไปว่าไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว คุณทำร้ายฉัน (แฟนเราเขาจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรียกเขาว่าคุณนั่นคือเราโกรธมากแล้ว โกรธจนถึงขั้นขีดสุด) คุณหักหลังฉัน คุณสร้างฉันขึ้นมา แล้วคุณก็ทำลายฉันจนหมดสิ้น  …  เขาบอกเราว่า เอาเลยจะทำไรก็เชิญ ไม่รักเขาแล้วอยากทำอะไรก็ทำเลย เราเลยตัดสินใจเข้าแจ้งความกับตำรวจค่ะ เราไปตรวจร่างกาย และรวบรวมหลักฐานแต่ยังไม่ทันได้ส่งหลักฐานค่ะ วันต่อมาเขาโทรมา แล้วถามเราว่าอารมณ์เย็นลงหรือยังพร้อมจะคุยกันหรือยัง เราเลยบอกว่า มีอะไรจะคุยก็ว่ามาฉันมีเวลาไม่มาก เขาอธิบายมากมาย สารพัดเขาบอกว่าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการจากผู้หญิงคนนั้น(เด็กคณะบริหาร )เลยยังต้องติดต่อกัน   เราถามเขาว่าอะไร   แฟนเราตอบว่า ที่ดิน เขาต้องการซื้อที่ดินโดยไม่ต้องการจ่ายค่านายหน้าเลยต้องให้เด็กคนนี้เป็นคนติดต่อให้ นาทีนั้น เราไม่ฟังหรอกค่ะ ไม่สนใจแล้ว เราบอกเขาไปว่า จบหรือยัง จะไปทำธุระ เขาเลยบอกว่า จะไปแจ้งความใช่มั้ย เราเลยบอกว่าเปล่า แจ้งไปแล้วจะไปส่งหลักฐานยื่นฟ้องคดี เขาเลยบอกว่า เอาเลย เขาถ่ายคลิปขณะที่เรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันเอาไว้แล้ว ถ้าอยากให้ปล่อยออกไปก็เชิญทำเลย ตามสบาย คิดดูดีๆนะว่าเราควรเลิกกันมั้ย หญิงก็ร้ายชายก็เลว เหมาะสมกันดี .....

คือทุกคนค่ะ เราคงเลวในสายตาเขามาสินะค่ะ แต่เรื่องมันไม่จบแบบนี้สิค่ะ เราตัดสินใจไม่ส่งหลักฐานค่ะ …. ความรู้สึกเราตอนนี้ อยากให้เขากลับมารักเราเหมือนตอนที่คบกันใหม่ๆค่ะ  ตอนนี้คดีก็เลยค้างอยู่ เพื่อนแนะนำว่าไม่ต้องถอนแจ้งความ ให้ค้างไว้แบบนี้แหละ ถ้าไม่อยากเอาเรื่องก็ปล่อยไป เวรกรรมของใครคนนั้นก็ต้องรับอยู่แล้ว ใครทำแบบไหนก็ได้แบบนั้น (ที่ผ่านมาเราทำอะไร ทำไมเราถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้ …) จนตอนนี้เรื่องราวมันก็ยังไม่จบค่ะ คดีก็ค้างอยู่ ใจเราบอกได้เลยว่ารักเขามาก อยากให้เขารักเราเหมือนตอนแรกที่คบกัน เรามีความสุขมากช่วงนั้นทำงานเสร็จกลับถึงหอ ก็ร้องให้ทุกวันค่ะ เสียใจ ทำไมเรื่องราวถึงต้องเป็นแบบนี้ จมอ่ะ ไม่กล้าเล่าให้ที่บ้านฟัง กลัวคุณพ่อคุณแม่จะเป็นห่วงและคิดมาก มองไม่ออกเลยค่ะชีวิตจะเป็นยังต่อไป เรื่องของความรู้สึกบางครั้ง ความรู้สึกรักก็เกิดขึ้นกับคนที่ไม่คู่ควรได้เหมือนกันนะค่ะ  ยิ่งเขาทำไม่ดี แต่กลับยิ่งรักและขาดเขาไม่ได้ แปลกจริงๆค่ะ ปัจจุบันเลิกกันได้ ปีกว่าแล้วนะค่ะ ไม่ได้ติดต่อกันเลย
จนกระทั่ง พฤศจิกายน 2557
        เขาส่งข้อความาทาง iMessage แล้วแถมสมัครเมลล์ใหม่ส่งจดหมายมาอีก 1 ฉบับ " คิดถึงกันไหม" "ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม" เราตอบกลับนะ "อย่าสนใจเลยค่ะ ว่าใครจะรักคุณ คุณควรสนใจตัวคุณเอง ว่าคุณรักใคร ส่วนฉันแค่เคยรักคุณ และตอนนี้ไม่อยากข้องเกี่ยวกับคุณอีก เดินไปตามทางของคุณเถอะค่ะ เส้นทางที่รายล้อมไปด้วยคนที่คุณรักมากมาย ขอบคุณที่ไถ่ถาม ...." คือ เขาหน้าด้านไปไหม เราว่าเขาไม่น่าติดต่อกลับมาหาเราอีกนะ คือเขาไม่อายเราบ้างเลยหรอ คือแบบไม่สำนึกอะไรเลยหรอ