เพิ่งจะเคยตั้งกระทู้ครั้งแรก อ่านของคนอื่นแล้วสนุกดี เลยอยากลองดูบ้าง 55

เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว เราได้เดินสวนกับผู้ชายคนนึงแถวจุฬาฯ ตรงประตูทางเข้าศศินทร์
เราก็มองหน้าเค้าแล้วแบบ หล่อจัง เค้าก็มองเรา แต่คิดว่าเค้าคงไม่ได้คิดอะไร
พอเดินผ่านมาได้ประมาณห้าก้าว เราก็หันกลับไปมอง เค้าก็กำลังหันกลับมามองเราเหมือนกัน ในใจก็คิดว่าคงบังเอิญมั้ง
เดินต่อมาได้อีกนิดเราก็หันกลับไปมองอีก เค้าก็กำลังหันกลับมามองอีก ตอนนี้เริ่มคิด อ้าว ยังไงๆ
แต่เราก็ยังคงเดินต่อ หันกลับไปมองครั้งที่สาม คราวนี้แหละ เค้าหยุดยืนอยู่ตรงป้ายหาเสียง เดินไปเดินมาและมองมาที่เรา
ตอนนั้นนี่ใจเต้นตุบๆ เลย เอาไงดีๆ แล้วเราก็หยุดเดิน เรามองเค้า เค้ามองเรา มองกันไปมองกันมา ไม่มีใครทำอะไรซักที
นี่คิดในใจ ถ้าเค้าชอบเราเดี๋ยวเค้าก็เดินเข้ามาเอง ด้วยความมั่นหน้าว่าตัวเองก็ดูดีในระดับหนึ่ง สรุปเค้าก็ไม่เดินมา เราก็ไม่กล้าเดินเข้าไป
ยืนบื้ออยู่งั้นซักพัก เราก็เดินจากมาอย่างเงียบๆ หันไปมองเค้าเป็นระยะๆ จนเค้าเดินลับหายไปจากสายตา

ที่เล่ามาทั้งหมดทั้งมวลคือเสียดาย อาจจะได้เพื่อน ได้แฟน ใครจะไปรู้ โง่จริง โอกาสดีๆ ไม่ได้มีมาบ่อยๆ
หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรอย่างนั้นอีกเลย และยังโสดมาจนถึงทุกวันนี้  

หลายคนอาจจะคิดว่า แค่เนี้ย แต่สำหรับคนที่การมีแฟนเป็นเรื่องยากมากอย่างเรา มันก็เป็นอะไรที่ติดอยู่ในใจที่คิดขึ้นมาทีไรก็อยากจะทึ้งหัวตัวเองทุกที
(คนที่มีแฟนเค้าก็มีกันตลอดเนอะ เลิกคนนึงก็มีคนใหม่ ไม่เคยว่าง ไอ้เราไม่มีนี่ก็ไม่มี แห้งเหลือเกิน)

ปล. เผื่อฟลุคเจอเค้าคนนั้นเหมือนกระทู้อื่นบ้าง 555 แต่ 7 ปีนี่คงจะเลือนลางเต็มที