...คือว่าผม
...เป็นเด็กโง่คนนึงที่เรียนไม่เก่ง กีฬาไม่เด่น หน้าตาไม่ดี บ้านไม่รวย
...ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผมไม่เคยบอกรักพ่อแม่ ไม่เคยกล่าวแม้แต่คำว่าสวัสดี  ไม่เคยกราบเท้าท่านสักครั้ง
...ผมมีพี่สาว1คน และผมเป็นน้องชายคนสุดท้าย ซึ่งเป็นลูกชายคนเดียว  ทางบ้านและครอบครัว หวังอะไรในตัวผมไว้สูงมาก ทั้งๆที่ ผมทำอะไรไมไ่ด้ดั่งใจเลย
...ในโรงเรียน เพื่อนก็ขี้แกล้ง ผมเองก็เป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยขี้เล่นเท่าไร จึงมีแต่คนแกล้ง และไม่มีใครคบด้วย ที่สำคัญ[ผมเป็นคนติดโซเชียล] มากๆ
...ตอนนี้ผมอยู่ ม.4  พ่อแม่ ก็ยัดเยียดให้ผมเข้าส่ายวิทย์ ก็รู้อยู่ว่าผมเรียนไม่เก่ง ผมก็เรียนจนจบ1เทอม ได้เกรดเฉลี่ยประมาณ 1.9 ผมก็เลยย้ายสายการเรียน ไปอยู่ศิลป์คำนวณ และตอนนี้ ผมเริ่มเรียนมาได้2อาทิตย์แล้ว ยังไม่ได้เล่าเรื่องการย้ายสายการเรียนให้พ่อแม่ฟังเลย เนื่องจากท่านเคยบอกไว้ว่า ถ้าย้ายสายการเรียนเมื่อไร "แกไม่ต้องเรียนที่นี่ละ ฉันจะเอาแกไปเรียนที่อื่น" ซึ่งผมไม่อยากไปที่ไหน ผมมีความผูกพันธ์ กับโรงเรียนมาถึงเกือบ4ปีแล้ว และในครอบครัวฟังเลย
...พ่อแม่และพี่สาวผม เป็นคนขี้บ่น ด่าเก่ง ด่าทีนี่ขนลุก และคำด่ามันจะเจ็บ ทิ่มแทงในใจผมอยู่ตลอดเวลา ไม่มีวันไหนที่ผมจะลืมคำด่านั้นได้เลย
ซึ่งตอนนี้ผมโตแล้ว อยู่ม.4 อายุก็ 16 ปีละครับ
...สิ่งที่ผมอยากทำให้พ่อแม่ ภูมิใจ และไม่เครียด คือ การเรียนที่ดี ผลการเรียนที่เยี่ยม แต่ผมทำมันไม่ได้เลย อย่างว่า ผมไม่มีอะไรดีเลย
...ผมไม่เคยได้รับรอยยิ้ม ไม่เคยได้มีเสียงหัวเราะ วันๆเอาแต่เศร้า และร้องให้ ...เครียดกับชีวิตตัวเองตลอด
... ผมคงต้องจบชีวิตลงแล้วสิน่ะ เพราะโลกนี้มันไม่มีอะไรที่น่าอยู่อีกต่อไป เ T..T