จากพฤติกรรมต่างๆที่เขาทำกับเรา...มันเริ่มซึมเข้าในหัวใจเรามากขึ้น เราเริ่มนิ่งขึ้น บวก ทุรนทุรายมากเป็นบางครั้งที่เห็นความผิดปรกติของเขา (ในขณะนี้เราเริ่มใช้ยานอนหลับช่วย) อยู่มาวันนึงเรามารู้ความจริงว่าที่เขาขอเลิกกับเราสาเหตุเพราะ...เขาแอบไปคุยอยู่กับคนนึงแต่ด้วยการที่เรามีครอบครัวแล้วจึงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้....ต้องรอให้เราไปจากเขาแต่ด้วยความที่เราสงสัยว่าเราไม่ผิดอะไรทำไมต้องมาทำกับเราแบบนี้และเราก็ทนๆมาเรื่อยๆเพราะเห็นว่าเค้าไกล้จะได้ไปต่างประเทศแล้ว....แล้วความจริงก็ประกฎขึ้น คือเขาคงจะคุยกันมาได้สักพักและกำลังจะย้ายไปทำงานกันที่ต่างประเทศ...ซึ่งเราถามมาตลอดว่าถ้ามีใครให้บอกกับเราตรงๆเรารับได้และเราก็จะปล่อยเค้าไปตามทางของเขา ในช่วงที่ผ่านมาไม่เคยคิดว่าเค้าจะนอกใจและเชื่อเสมอว่าเค้ารักครอบครัวรักลูกเค้าไม่มีทางทำแบบนี้ แต่ก็เกิดเอะใจที่....อยู่ดีๆมาบอกว่าเราไปกันไม่ได้ทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน บอกว่าเค้าอยู่แบบนี้เค้าไม่มีความสุขเค้าไม่โอเคกับตรงนี้เค้าอยากมีอิสระ อยากทำตามความฝันของตัวเอง ทำเพื่อคนอื่นมาเยอะ และอยากทำเพื่อตัวเองบ้าง ว่าเรากับลูกเป็นตัวถ่วงชีวิตเค้า เค้าาอยากโบยบิน และถ้าเค้าคิดจะมีใครใหม่ คนใหม่ก็ไม่กล้าเข้ามาหาเค้า คนใหม่จะรู้สึกผิด เพราะเค้ายังอยู่ในสถานภาพแบบนี้เค้าเลยมาเครียร์ตัวเอง และบอกให้เรามีคนใหม่ได้ เพื่อเค้าจะได้ไม่รู้สึกผิด เค้ายอมรับว่าเค้าผิดที่ทำตามสัญญาในวันแต่งงานไม่ได้ (แต่เค้าไม่ได้ทิ้งนะ.....เค้าบอกเราอย่างนั้น) เค้ายังจะส่งเสียลูก แต่ให้เราอยู่บ้านหลังนี้เลี้ยงลูกได้จนกว่าเรามีคนใหม่แล้วค่อยมาว่ากันอีกที คือจริงๆ เค้ากลัวว่าถ้าเรามีคนใหม่แล้วจะพามาอยู่บ้านหลังนี้ เค้าก็รับไม่ได้....
และการกระทำที่ชัดเจนของเค้าตอนนี้ คือเหมือนกำลังจะเคลียตัวเองให้เป็นอิสระเพื่อพร้อมที่จะไปคบกับคนใหม่ได้อย่างสะบายใจ เราก็รู้สึกผิดหวังนะ....อาจจะบวกกับเราเป็นคนคิดมาก และเราก็กลัวกับการเลี้ยงลูกคนเดียวซึ่งลูกของเรามีโรคประจำตัวมาตั้งแต่กำเนิดซึ่งต้องคอยดูแลอย่างไกล้ชิดคือต้องสลับกันดูทิ้งไว้คนเดียวไม่ได้ เราเลยรู้สึกท้อเยอะ เพราะต้องมารับผิดชอบในการดูแล เราเลยรู้สึกพะวงมาก แต่เราก็พูดกับตัวเองไว้ว่าไม่มีวันที่เราจะทิ้งลูกเราเด็ดขาดยิ่งลูกเราเป็นแบบนี้....เราไม่มีทางทิ้งลงแน่ ถึงแม้ใครๆจะบอกให้เราหนีออกมา เราทิ้งลูกไม่ลงจริงๆ ถึงแม้ทุกวันที่เรากลับเข้าบ้านจะร้องไห้มากขนาดใหน แต่พอเราไปถึงบ้านเราก็ได้เห็นรอยยิ้มลูกเรา เราก็มีแรงสู้ต่อ

เราคิดไว้และตั้งใจไว้เราจะอยู่เลี้ยงลูกเราไปแบบนี้ตลอดและยังไม่คิดที่จะมีใหม่เพราะเรามองว่าการที่เรามีใครเข้ามาอีกคน เราต้องแบ่งทั้งความรัก ความเอาใจใส่ไปให้กับอีกคน มันจะทำให้มีเวลากับลูกเราน้อยลง (เราเลยคิดว่าไม่ควรมี) ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่เราก็ตั้งใจแบบนั้น....เราจะพยายามเป็นทั้งพ่อเป็นทั้งแม่ให้เค้าอย่างเต็มที่เท่าที่เราจะทำได้ เราตั้งใจแบบนั้นนะ

ส่วนเค้าเราจะปล่อยให้เค้าไปตามทางของเค้าอย่างที่เค้าตั้งใจไว้.....