มันโชคดีจริงรึ คือแฟนอยู่บ้านผม มาทำงานกรุงเทพ ผมบอกเลิกแฟนครั้งแรกก็ปีหนึงแล้ว เลยตัดสินใจสมัครมาระบายความในใจ อยากได้รับคำปรึกษา ต้องมีใครสักคนที่เข้าใจ คือเราทะเลาะกันบ่อยถึงบ่อยมาก ขัดแย้งกันตลอด เราจับเข่าคุยกันหลายครั้ง ล่าสุดก็เมื่อวาน พูดประมาณว่า ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้มีคนอื่น และประโยคนี้ " โชคดีขนาดไหน ที่เราเป็นแฟนกัน " ทั้งคนในครอบครัวผมก็บอกผมเสมอ " โชคดีแล้ว ได้แฟนแบบนี้ " ใช่เลย เถียงไม่ได้ แฟนผมขยัน ทำงานบ้านทุกอย่างในบ้าน มีระเบียบเรียบร้อย ทุกคนมองผมมีปัญหาอยู่คนเดียว เลยไม่มีใครอยากให้เลิก

          สำหรับความคิดผมเองนะ การเลิกกันมันไม่มีใครอยากจะเจอหรอกว่ะ ผมก็ไม่อยากเจอ แล้วก็ไม่จำเป็นว่าต้องนอกใจกันถึงจะเลิกกันได้ คำว่า " โชคดี " ของคนอื่น ทำให้ผมเศร้า แย่มาก การรอเลิกมันแย่มากๆ ต้องรอไปนานเทาไหร่ วันๆคิดอยู่แค่เนี่ย ทำไมต้องเป็นกู ทำไมไม่เหมือนคนอื่น ที่เขาใช้เหตุผลคุยกัน เวลาปีหนึงผมมั่นใจและว่ามันคงเป็นแบบนี้ คิดไปไกลถึงหนี รอจนท้อ แต่กลัวคนในบ้านคงอยู่ไม่สุข ปล่อยผ่านมันทุกเรื่อง คิดเองเลย พยายามไม่ให้ดูแย่ ไม่เป็นตัวปัญหา ก็ยิ่งแย่ทางความรู้สึก คนในกับคนนอกมันคนละมุมมองกันจริงๆ

          ผมแอบเศร้าคนเดียวตลอด ทุกความรู้สึก อธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็คงต้องทน หมดรักแล้วไม่ได้เลิกนี้เจ็บปวด แท็กผิดขออภัยครับ