แฟนซิกครัชทรมานกว่าโฮมซิก เรื่องมีอยู่ว่า เราต้องมาเรียนต่างประเทศเกือบ1ปี แน่นอนว่ามันคงไม่นาน(แต่นานสำหรับเรา)ตอนนี้อยู่ที่อเมริกามา3เดือนแล้ว ก่อนอื่นต้องขอพูดก่อนว่าคบกับแฟนก่อนมาได้ประมานปีกว่าๆแล้ว ก็แน่นอนความรุ้สึกของคนเจอกันทุกวันแล้ววันนึงไม่เจอกัน ไลน์เฟสทามก็คงไม่เท่าได้เจอหน้ากันจริงๆ ระยะห่างมันทำให้รู้คุณค่าของความคิดถึงจริงๆนะ ไม่ใช่แค่พิมพ์ผ่านตัวอักษร มันทำให้เข้าใจเลยว่ามันละเอียดอ่อนและต้องรอคอยอดทน ถ้าความรู้สึกผ่านตัวอักษรหมดก็คงเป็นร้อยคำจนกูเกิ้ลรวนละมั้ง55555  มันมีมากกว่าคำสั้นๆว่า คิดถึง ความรู้สึกก็ยิ่งนานวันยิ่งรักมากขึ้น แต่พอมาห่างกันแรกๆเขาก็กลัวว่าเราจะเปลี่ยนไป มีใคร ต่างฝ่ายก็ต่างกลัว แต่เราก็พยามทำทุกอย่างให้เขาไม่รู้สึกว่าเหงาหรือท้อ แรกๆก็ทะเลาะกันมากกก แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรักมากขึ้นไม่รู้ทำไม เราไม่รู้ว่าทำไมเวลาทะเลาะกันบางครั้งก็รุนแรงมาก แต่สุดท้ายก็ยังเหมือนเดิม ตลอด1ปีกว่าที่ผ่านมาไม่มีวันไหนจะเบื่อเขาเลย เขาจะชอบถามเราตั้งแต่แรกๆจนถึงวันนี้ว่าเราเบื่อเขาไหม เราก็ยังตอบคำเดิมว่าไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง เขาจะชอบถามเป็นประจำว่ารักเขาไหม ทุกครั้งเราก็ตอบว่ารัก จะถามว่ารักเท่าไหน เราก็จะบอกเท่าฟ้า เหมือนตอนเด็กๆที่แม่ถามว่ารักแม่เท่าไหนยังไงอย่างงั้นเลยยยย5555555 เราจะชอบทำเซอไพร้ให้เธอในวันสำคัญแต่พอเรามาเรียนเราก็ยังทำเหมือนเดิมนะสั่งดอกไม้ที่เขาชอบไปให้ เขาดีใจมากที่เราเห็นเขาสำคัญ ผญเขาไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการเข้าใจแล้วใส่ใจเขาหรอก ไม่รู้ว่าทำไมห่างกันตั้ง 15568 miles ข้ามน้ำข้ามทะเล แต่ไม่เคยรู้สึกสักครั้งว่าไม่มีเธออยู่ข้างๆ ความห่างเวลาไม่ตรงอาจจะเป็นอุปสรรค์ในการสื่อสารกันบ้างบางที เราพยามทำอะไรน่ารักๆให้เขา เราไม่เคยคิดว่าทำไปเพื่อให้เขาให้ตอบเราคิดแค่ว่ามันมีความสุขที่ได้เห็นเขายิ้มแค่นี้ก็พอใจแล้ว บางครั้งก็มีทะเลาะกันบ้าง แต่ทุกอย่างต้องจบลงด้วยความเชื่อใจ หลายๆคนคิดว่าห่างกันเดี๋ยวก็เลิก รอทำไมเสียเวลา คุณเป็นคนที่รักตัวเองไม่ใช่แฟน เอามาแชร์เรื่องราวให้ฟังกัน ว่า 'ความห่าง' ไม่ใช่ อุปสรรค์ของ'ความรัก'
ปล.ถ้าเธอเข้ามาอ่านเธอก็ยังคงไม่รู้ตัวหรอกเพราะเธอคงคิดว่าเราตั้งกระทู้ในพันทิปไม่เป็น