วันที่ 29 สิงหาคม เป็นวันครบรอบ 7 ปีของเรา ตลอดระยะเวลาที่เราเคียงข้างกัน ต่างคนต่างฝ่าอุปสรรค์กันมาหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อนฝูง และเรื่องมือที่สาม เราก็ไม่เคยปล่อยมือกันจนมาถึงวันนี้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายง้อ ฝ่ายที่ใจอ่อน เป็นฝ่ายที่ต้องกระวนกระวายใจตลอดเวลาที่ทะเลาะกัน หรือจะต้องเลิกรากัน เป็นฝ่ายที่ต้องรั้งตลอด แต่ถ้าถามว่าเรามีเรื่องมือที่สามไหม ตอบเลยว่ามี #เราทำมันบ่อยมาก ทำจนนับครั้งไม่ได้ ทำจนถึงเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย แต่เธอก็ยังให้อภัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า สุดท้ายเราก็ผ่านพ้นเรื่องราวเหล่านั้นมาได้จนถึงทุกวันนี้ กระทั่งวันนี้เราทั้งสองต่างฝ่ายต่างไม่มีเรื่องบาดหมางใจต่อกัน ไม่มีมือที่สาม ไม่มีเรื่องที่จะต้องปิดบังกัน รู้สึกเหมือนว่าเราอยู่ด้วยกันแบบครอบครัว เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ทั้งน้อง ทั้งผู้ปกครอง อบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน แม้จะมีบางครั้ง บางช่วงที่เราทะเลาะกัน แต่เหมือนมันเป็นชีวิตประจำวันของเราทั้งสอง ฟังดูเหมือนเป็นคู่รักที่ยาวนาน ยืนโยงคงกระพัน แต่!! วันนี้ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไป ผมเริ่มรู้สึกเบื่อ เริ่มรู้สึกเซ็ง เวลาที่เขาชอบทำอะไรไม่มีเหตุผล อารมณ์ประมาณว่า เบื่อที่ต้องมีนั่งแก้ไขปัญหาที่จะตามมาทีหลัง เบื่อที่จะต้องมาค่อยทะเลาะในเวลาที่ความเห็นไม่ตรงกัน เบื่อที่จะต้องมาค่อยโทรหา เบื่อที่จะต้องค่อยง้อ  ค่อยตาม เข้าใจความรู้สึกนั่นปะว่า ทำไมเราต้องมานั่งทำแบบนี้ บางครั้งจนไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพบเจอ อะไรประมาณนี้ เหนื่อยจากที่ทำงาน แล้วยังมาเหนื่อยกับคนรัก ความรู้สึกเหมือนว่า “ไม่มีเรา เขาก็อยู่ได้” แต่เรา รู้สึกว่า“เวลาไม่มีเขา เรากระสับกระสน“ กระวนกระกาย บางครั้งเราไม่อยากไปต่อแล้ว อยากหยุดพักแค่นี้ แต่เราทำไม่ได้ ไม่ใจแข็งพอ แต่ถ้าถามว่าเรารักเขาเหมือนเดิมไหม ตอบเลย “เหมือนเดิมทุกอย่าง” แต่แปลกตรงที่ความรู้สึกของเรา ว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร แล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร #มันเป็นความรักหรือความผูกพันกันแน่  ถอนหายใจยาวๆๆๆๆๆ หลายๆๆครั้ง…. T_T