ตอนแรกนะครับ ผมเข้างานใหม่ผมเคยเจอเขา ครั้งแรกนี่มันสะดุดหัวทิ่ม เขาก็ไม่ใช่คนหล่อมากมายอะไร แต่สำหรับผมคนนี้แหละฟ้าส่งมาให้ ผมก็แอบถ่ายรูปเขาเด้อ  แต่หลังมาไม่รู้ว่าโชคชะตานำพาอะไรมาพบกับกันในหลักสูตรอบรมพนักงานใหม่ บ่อยครั้ง  ทั้งที่เป็นองค์กรใหญ่มาก แล้วเราก็ทำงานคนละส่วนกันเลย ทำให้ผมได้เป็นเพื่อนกับเขาโดยเขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมก่อน  เขาบอกว่า "ทรงผมคุณมันโดนใจผมมาก" แล้วเราก็เป็นเพื่อนกัน สำหรับเขาคงไม่คิดอะไร แต่สำหรับผม ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นแต่แรก ผมรู้สึกดีแต่แรกเห็น ออกตัวก่อนนะครับ ผมก็เป็นนึงที่ชอบผู้ชายเรียกง่ายๆ ที่ผ่านมาก็เป็นตุส  แต่เวลาการทำงานเลยต้องวางตัว  แต่เพื่อนผมคนนี้เขาคิดว่าผมก็เหมือนเขาที่เป็นผู้ชาย ผมก็เนียนคุยกับเขาไป ใจนึงอยากจะบอกว่าเราไม่ได้เป็น อีกใจแค่อยากมีเขาในฐานะเพื่อนมันก็เกินพอสำหรับเราที่สุดแล้ว ผมไม่รู้ว่าถ้าเขารู้ความจริงเขาจะคิดยังไง  เราสนทนากันในแชท ก็คุยกันปรกติ ถามเพื่อน เพื่อนบอกว่า ถ้าเป็นใครไม่รู้ก็คงโง่เกินควายว่าไม่เป็น ทุกวันนี้เราก็คุยกันปรกติ  ผมไม่กล้าถามเขาซอกแซกหรอกครับ ถามบ้างบางโอกาส ที่พอจะผู้ชายจะถามกัน ( อิตุสมโน ก็แกล้งถามเรื่องบอล เรื่องสาวไปเรื่อย แต่ชอบฟุตบอลนะมีทีมในดวงใจ ) เราไม่ได้เจอกันบ่อย ส่วนใหญ่เราจะคุยกันทาง Line (ซึ่งเขาเป็นคนมาขอผมก่อน แม่คุณเอ้ยตอนเขาขอ ID Line ความรู้สึกมันแบบว่า เอาเป็นวันนั้นไม่กินอะไรก็ได้ไปสามวัน อิ่มเหลือเกิน).... แต่ใจผมไม่ใช่ หนึ่งใจอยากบอกให้เขารู้  ใจ ก็บอกว่าการมีเขา มันดีที่สุดแล้ว เพียงแต่ผมไม่อยากจะคิดว่า ถ้าเขารู้ความจริงเขาจะคิดยังไง เราเป็นคนคุยสนุก อยากทำให้คนคุยด้วยมีความสุข เขาก็รู้สึกว่าดีที่คุยกันกับเรา  แล้วก็ดี ใจดวงน้อยผมสิครับ ผมกล้วว่าถ้าเขารู้ความจริงแล้ว  ในฐานะอะไรผมก็ไม่มี สำหรับผมแล้ว การมีเขาไม่ว่าในฐานะอะไรที่รู้สึกดี มัน เกินพอสำหรับผมแล้ว  สำหรับผมแล้วผมกลัวทุกอย่างที่เขารู้ความจริงแม้นแต่คำว่าเพื่อน เขาก็จะไม่มี  .........แต่ผมก็รู้สึกดีทุกทีที่นึกถึงเขา