ตอนแรกนะครับ ผมเข้างานใหม่ผมเคยเจอเขา ผมแอบถ่ายรูปเขา แต่หลังมาไม่รู้ว่าโชคชะตานำพาอะไรมาพบกับกัน ทำให้ผมได้เป็นเพื่อนกับเขาโดยเขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมก่อน  เขาบอกว่าทรงผมคุณมันโดนใจผมมาก แล้วเราก็เป็นเพื่อนกัน สำหรับเขาคงไม่คิดอะไร แต่สำหรับผม ผมไม่ได้คิดอย่างนั้นแต่แรก ผมรู้สึกดีแต่แรกเห็น ออกตัวก่อนนะครับ ผมก็เป็นนึงที่ชอบผู้ชายเรียกง่ายๆ ที่ผ่านมาก็เป็นตุส  แต่เวลาการทำงานเฃยต้องวางตัว  แต่เพื่อนผมคนนี้เขาคิดว่าผมก็เหมือนเขาที่เป็นผู้ชาย ผมก็เนียนคุยกับเขาไป ใจนึงอยากจะบอกว่าเราไม่ได้เป็น อีกใจแค่อยากมีเขาในฐานะเพื่อนมันก็เกินพอสำหรับเราที่สุดแล้ว ผมไม่รู้ว่าถ้าเขารู้ความจริงเขาจะคิดยังไง  เราสนทนากันในแชท ก็คุยกันปรกติ ถามเพื่อน เพื่อนบอกว่า ถ้าเป็นใครไม่รู้ก็คงโง่เกินควายว่าไม่เป็น ทุกวันนี้เราก็คุยกันปรกติ  ผมไม่กล้าถามเขาซอกแซกหรอกครับ ถามบ้างบางโอกาส ที่พอจะผู้ชายจะถามกัน แต่ใจผมไม่ใช่ หนึ่งใจอยากบอกให้เขารู้  ใจ ก็บอกว่าการมีเขา มันดีที่สุดแล้ว เพียงแต่ผมไม่อยากจะคิดว่า ถ้าเขารู้ความจริงเขาจะคิดยังไง เราเป็นคนคุยสนุก อยากทำให้คนคุยด้วยมีความสุข เขาก็รู้สึกว่าดีที่คุยกันกับเรา  แล้วก็ดี ใจดวงน้อยผมสิครับ ผมกล้วว่าถ้าเขารู้ความจริงแล้ว  ในฐานะอะไรผมก็ไม่มี สำหรับผมแล้ว การมีเขาไม่ว่าในฐานะอะไรที่รู้สึกดี มัน เกินพอสำหรับผมแล้ว  สำหรับผมแล้วผมกลัวทุกอย่างที่เขารู้ความจริงแม้นแต่คำว่าเพื่อน เขาก็จะไม่มี