นี้เป็นกระทู้แรกของผมนะครับอาจจะยาวไปหน่อยพิมผิดถูกยังไงขออภัยไว้ก่อนเลยแล้วกัน

ผมขอระบายหน่อยเพราะมันไม่ไหวแล้วจริงๆ หลายคนอาจจะคิดว่ามันปกติ ก็เรื่องทั่วไปนิหว่า แต่สำหรับผมมันน่ารำคาญมากครับ ที่ต้องเข้าห้องน้ำไปล้างมือบ่อยๆ ( เป็นคนขี้เกียจ โดยสันดาน )

อาการนี้เริ่มเป็นมาได้ สักประมาณ1ปีมานี้ครับ อาการประมาณว่าต้องล้างมือตลอด ห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะจับสิ่งของอะไร ถ้าตัวเองรู้สึกว่ามันสกปรก แล้วต้องจับมันจริงๆจะรู้สึกหงุดหงิดมาก ยกตัวอย่าง เช่น ..

1.ลูกบิดประตู ถ้ารู้สึกว่าน้องหรือคนที่อยู่ในบ้านมาจับ แล้วเค้าไม่ล้างมือมาก่อน หรือทำอะไรที่ผมรู้สึกว่าสกปรกมา ผมจะรู้สึกหงุดหงิดมาก
แล้วต้องหากระดาษทิชชู่มาเช็ดตลอด ทำอย่างนี้จนกว่าจะพอใจหรือรู้สึกว่ามันสะอาดแล้ว (บางทีเช็ดจนเมื่อยแขน)

2.ห้องน้ำ ถ้ารู้สึกว่าพื้นไม่แห้ง จะไม่ยอมเดินเท้าเปล่าเข้าไปเด็ดขาด จะต้องใส่รองเท้าเดินเข้าไป ต่อให้ปวดขรี้แทบจะพุ่งออกจากหูรูดที่ขมิบแล้วขมิบอีกก็ตามที่

3.รองเท้า รองเท้าเกี่ยวไร ? นั้นสิ แต่มันเกี่ยวครับ ร้องเท้าผมตอนนี้แทบจะเย็บติดกับเท้าเลยก็ว่าได้ เดินในบ้านย้ำนะครับว่า(ในบ้านตัวเองนี้แหละ)ต้องใส่รองเท้าเดินตลอด ไม่ใส่รองเท้าที่เดียวคือห้องนอน ขอบคุณ...^%&#!$#

4.ที่นอน ต้องพับผ้าตลอด ปลายผ้าหุ่มต้องเท่ากัน หมอนต้องจัดให้เท่ากัน ถ้าน้องหรือใครก็ตามที่ยังไม่ล้างเท้า เดินมาเหยียบบนที่นอนนี้แทบจะลุกขึ้นไปท้ามวยไทยกันเลยทีเดียว

5.แปลงสีฟัน แยกครับ แยกเก็บคนเดียว กลัวด้านขนแปลงมันไป กระทบ กระแทก กระทุ้ง ชน เบียด กับแปลงของคนอื่น กลัวประกันไม่เคลมให้มั้ง

เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันครับมีอีกเยอะครับที่ยังนึกไม่ออก แต่แค่นี้ แค่อ่านก็น่ารำคาญพอและครับ ทั้งหมดที่เขียนไปนี้เมื่อก่อนไม่เป็นสักอย่างครับ
ผมไม่ได้เป็นลูกคุณหนูกะตู๋วู้วี๊ดว๊ายนะ ออกแนวป่าเถื่อนเหี้ยมโหดสุดลูกหูลูกคอด้วยซ้ำ แฮ่!! แต่ไอ้โรคที่เป็นมันไม่เข้ากะ lifestyle เลยอะ มันไม่ใช่อะ !!

ไอ้อาการนี้มันมาได้ยังไง อะไรทำให้มันมาเข้าสิ่งคนโสโครกเช่นผม ผมต้องทนอยู่กะมันแบบนี้ไปอีกนานไหม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...อืม อาการกระแดะ เรียกอย่างนี้ก็ได้ ใครอยากจะเรียกอะไรก็ตามใจ รำคาญตัวเองมาก พยายามฝืนแล้วครับ แต่ก็มิอาจจะฉุดรั้งความอยาก ความกระเหี่ยนกะหือลือ ที่อยากจะเข้าห้องน้ำไปล้างมือได้เลย จริงจังนะครับ จบแล้วครับ ขอตัวไปล้างมือแพ่ฟฟฟฟ  ~~~~~~~