อารมณ์มนุษย์เงินเดือนจะเป็นอย่างงี้ล่ะครับ
เวลามีปัญหาอะไรก็อยากออกมาทำเอง แต่ตอนไม่มีปัญหาอะไร ก็ติดกับดักความเป็นลูกจ้าง
ไม่กล้าเปลี่ยนแปลงชีวิต  คิดว่าทำอยู่อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว
ออกจากงาน ลงทุนเอง เสี่ยงเปล่าๆ  
ไม่รู้จะทำอะไร พอเอาเข้าจริงๆ
เราน่ะมันแค่ลูกจ้าง  เลือดมันย่อมข้นกว่าน้ำ
สิ่งที่เค้าพูดกรอกหูเราทุกๆวัน  คำพูดสวยหรูน่ะ มันก็แค่หลอกใช้เรา ไปวันๆ
พอมีปัญหามาถึงจะมาคิดได้  จริงๆถ้าคิดได้ตั้งแต่แรกมันก็ไม่ทุกข์หรอก
แต่นี่ทำงานมาตั้งนาน เพิ่งจะรู้ และรับไม่ได้มันจึงทุกข์
พนักงานกินเงินเดือนมันเป็นอย่างนี้ทุกคนนั่นแหละ ผมถึงได้เรียกว่ามันเป็นกับดักของมนุษย์เงินเดือน

ส่วนจะทำอะไรดีนั้น มันขึ้นอยู่กับเงินทุน และก็ความรู้ความสามารถุ
ตลาดยังพอมีที่ว่างให้คุณเข้าไปแจมด้วยหรือเปล่า ไอ้เรื่องความชอบก็อีกอย่างไม่ได้หมายความว่า
ถ้าชอบแล้วจะสำเร็จ ความชอบมันเป็นส่วนนึงของความสุขที่ได้ทำเฉยๆ
ส่วนถ้าทำแล้วมีกำไรไปรอดก็ถือว่าแจ๊คพอด

เอาเงินทุนความสามารถเป็นที่ตั้งดีกว่า ลดความชอบให้น้อยลง
ส่วนตัวแนะนำให้ลงทุนให้น้อยที่สุด อย่าวาดฝัน วาดวิมาณในอากาศ
การที่คนเราจะประสบความสำเร็จในการทำธุรกิจเป็นของตัวเองนั้น
ต้องลองผิดลองถูกไปเรื่อยๆ ล้มลุกคลุกคลานบ่อยๆ เดี๊ยวคุณก็เจอช่องของคุณเอง

ปล. ไม่ต้องคิดมากทำไปเถอะ ตายเอาดาบหน้า