เรารู้สึกว่าเกิดมาต้องมีแรงบันดาลใจอ่ะ ทำอะไรแล้วต้องการคำชม เวลาไม่มีใครสนใจ จะโมโหมาก ไม่คุยด้วยเลย โกรธ แค้น ฝังใจ

แคร์ความรู้สึกคนรอบข้าง คือ อยากจะเด่น อยากจะดัง แต่ไม่มีอะไรเท่าเค้าเลย เห้ออ!!! คิดแล้วน้อยใจตัวเอง กลายเป็นคิดหนักๆ คิดมาก

หรือ จ้องจะอิจฉาคนอื่นเค้า ทำไมเราถึงเป็นแบบนัก็ไม่รู้ ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีเลย อย่างงี้เรียกว่า มีความทะเยอทะยานสูงเกินไปหรือเปล่า

ทำอะไรด้วยตัวเองไม่ค่อยได้อย่างคนอื่นเค้า ก็มานั้งแค้นตัวเอง ชอบโดนคนหัวเราะ ดูถูก ทำไมคนพวกนั้นไม่เข้าใจเราเลย ใครรู้นี่น่าอายเนอะ

เราไม่ค่อยอยากโชว์โง่ให้ใครเห็น มันน่าอาย กลัวนั้นนี่นู่น เก็บกด เรียนหนังสือ ก็ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แค่พอไปได้ อย่าง คณิต อังกฤษอะไรพวกนี้

ไม่ได้เลยจริงๆ คิดแล้วเครียด หัวจะระเบิด!!!! เวลาโกรธใครจะไม่พูดกับคนนั้นเลย จะไม่สนใจ แล้วเวลาพูดถึงมันน่าน้อยใจไหม

บางทียังต้องมานั่งถามตัวเอง ว่าร้องไห้ทำไม จะไปแคร์คนอื่นทำไมหนักหนา บางทีก็เหนื่อยนะ เหนื่อยมากด้วย

ชอบอยากจะชิงดีชิงเด่น ให้คนมาสนใจ ทำไมต้องคิดแบบนั้น น่าอายเนอะ !!! บางทีอยากคิดทีจะพัก ตายๆไปเลย

ไม่เป็นไร เราก็ทำดีกับคนที่เค้าเห็นใจหรือเข้าใจเราเท่านั้นก็พอ เวลาอยู่รวมกันที่เยอะๆชอบคิดอะไรในใจต่างๆนาๆ

ที่จริงเห็นข้างนอกเราเรียบร้อย แต่ข้างในแอบแฝงด้วยความพยาบาทอยู่ตลอดเวลา เกิดเป็นเรานี่เหนื่อยเนอะ

ต้องไปอยู่ ในสังคมแบบไหน บางทีอยากจะเปลี่ยนจากเรียบร้อยไปเลย แบบเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย คือแบบทำตัวแรงๆ

ไม่มีใครกล้ายุ่ง ชอบโดดเดี่ยว เด็ดเดี่ยว ไม่ทราบว่าไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้วก็ไม่รู้ คิดแล้วก็น้อยใจอยู่ดี

รู้แต่ว่าตอนเด็กโดนมาเยอะ ตอนนี้รู้ตัวเองเลยว่าเปลี่ยนไปเยอะเลย เห้อ รำคาญตัวเองเหลือเกิน

คนแบบนี้ เพื่อนจะกล้าคบไหม จะมีแฟนคงต้องเป็นที่ระบายอารมณ์อ่ะ

เวลาโมโหนี้น่ากลัวกว่าที่คิดเยอะน่ะ เป็นคนเอาจริงเอาจรัง ชอบการแข่งขัน ชอบลองทำอะไรใหม่ๆ