มีอยู่ช่วงนึงเพื่อนป่วยไม่สบาย อาการหนักมากๆ เหนื่อยมากจนหมอบอกว่าเกือบต้องใส่ท่อช่วยหายใจ ได้นอน icu
2-3 เดือนต่อมาเขาเริ่มดีขึ้น เราก็แอบสังเกตเขาว่า เขาจะตั้งนาฬิกาปลุกตอนใกล้ๆสามทุ่ม แล้วพอสามทุ่มเป๊ะเขาจะหายไป แล้วกลับมาใหม่
แล้วบังเอิญเห็นยาเขาพอดี สามทีซี อีฟ่าไวเรนซ์ อะไรเนี่ยแหละ ก็ไป search ดูเลยรู้ว่าเป็นยาต้านไวรัส hiv

เราแชร์บ้านอยู่ร่วมกับเขา ห้องน้ำฯลฯ ใช้ร่วมกัน
ปกติกับเพื่อนคนอื่นๆ เราก็ดูดเครื่องดื่มหรือว่าใช้ช้อนเดียวกันไม่ได้รังเกียจ

จริงๆเราก็รู้แหละว่า hiv ติดได้ 4 ทาง คือทางเลือด ทางเพศสัมพันธ์ จากแม่สู่ลูก และการให้นมบุตร
แต่เราก็มีความรังเกียจเขาอยู่ลึกๆ กลัวว่าการใช้ห้องน้ำร่วมกัน การกินข้าวร่วมโต๊ะ จะทำให้เรามีความเสี่ยง
มันมีความรู้สึกไม่สนิทใจน่ะครับ เขาจะชวนไปดูหนังด้วยกัน ก็ไม่กล้าที่จะใช้โค้กแก้วเดียวกัน หลอดดูดอันเดียวกัน กลัวว่าในปากเขาจะมีเชื้อราหรือเปล่า
ทำให้ไม่กล้าที่จะชวนเขาไปเที่ยวต่างจังหวัด/ต่างประเทศด้วย ทั้งๆที่เวลาว่างน่าจะพร้อมกัน

ในอีกแง่หนึ่ง เราก็กลัวเขาจะรู้ว่า เรารู้แล้วว่าเขาเป็น และเรามีความรังเกียจ (และกลัว) โรคนี้อยู่
เรากลัวเขาจะเสียใจว่าเราคิดแบบนั้น เราหลีกเลี่ยงที่จะพูดกันถึงเรื่องเอดส์กับเพื่อนคนนี้ และเวลาหัวข้อการพูดคุยวนมาถึงเรื่องเกย์ เรื่องเอดส์ (ซึ่งเราคิดเองแหละว่าเขาเป็นเกย์ ที่เคยมีอะไรไม่ป้องกัน แล้วก็เลยติดมา) เราจะเงียบและหลีกเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่น

ทำไงดี เราไม่อยากจะไปเปิดตัวกับเขา ว่า เฮ้ย เรารู้แล้วนะ
แต่การที่เป็นแบบนี้เราก็อึดอัดอยู่ดี อึดอัดเวลาที่ต้องแกล้งทำไม่รู้ว่า เขาไปไหนตอนสามทุ่ม แล้วก็ถ้าเกิดมีช่วงเวลาสามทุ่มที่เขาอยู่กับเพื่อนหลายคนและไม่สะดวกกิน เราก็กลัวว่าระดับไวรัสเขาจะสูงขึ้น เราอยากให้เขาสนิทใจ แต่เราก็ยังเคลียร์ตัวเองไม่ได้ว่า เรายังมีความรังเกียจและกลัวเขาอยู่

อึดอัด นิดๆครับ ทำใจยังไงดีครับ