สำหรับผมตอนเด็กๆฐานะปานกลางจนถึงรากหญ้า พ่อทำงานคนเดียวแม่เลี้ยงน้องอีก 3 ผมเป็นคนโต
วัยกำลังกินกำลังเล่นทั้งนั้น อยู่ห้องแถวเช่าเค้า หนึ่งปีได้ไปเที่ยวครั้งเดียวคือ บางแสนช่วงเช้งเม้ง ญาติพาไป+เลี้ยงข้าวด้วย (มีญาติรวย)
"บางแสน" คือสวรรค์สำหรับเด็กอย่างผม ไปถึงกุ้งหอยปูปลา ผมไม่สนใจกิน ขอลงแช่น้ำทะเลจนมือเปื่อย แม่ต้องลากขึ้นจากทะเล

ช่วงปิดเทอมตอนมอสอง ผมชวนเพื่อนไปวิ่งขายเรียงเบอร์ ไปรับแถวๆเสาชิงช้า จำได้คร่าวๆว่า 100 ใบ 30 บาท
ถ้าขายหมดจะได้กำไร 70 บาท เจ็ดสิบบาทตอนนั้น (ยี่สิบปีที่แล้ว) เยอะนะ ครั้งแรกรับมา 100 ใบกับเพื่อนอีกคน
วิ่งขายจากเสาชิงช้า มาสนามหลวง บ้านหม้อ ปากคลองตลาด วิ่งผ่านสะพานพุทธ เลี้ยงเข้าคลองสาน มาโผล่ที่สุดท้ายเจริญนคร(วัดเศวตฉัตร)
ถึงบ้านเรียงเบอร์หมด กำไรเห็นๆ 70 บาท ไม่รู้สึกว่าเหนื่อย ระยะทางที่วิ่งไม่รู้กี่กิโล ใช้เวลาประมาณ 3-4 ชั่วโมง น้ำไม่ได้กินสักอึก เพราะเสียดายตังค์
วิ่งไปเจอก็อกน้ำบ้านที่เค้าไว้รดต้นไม้หน้าบ้าน ก็ไปแอบกิน กลับบ้านพ่อแม่ดีใจที่ลูกรู้จักทำงานตั้งแต่มอสอง

ตังค์ไม่ได้ให้พ่อแม่ แต่เก็บไว้ใช้เอง ไม่ต้องขอตังค์พ่อแม่ไปโรงเรียนได้หนึ่งอาทิตย์
งวดต่อมา ไปอีก คราวนี้ได้ใจ รับมาเลย 200 ใบ 60 บาท วิ่งขายกับเพื่อนคนใหม่
เพื่อนคนเดิมมันไม่ไป แม่ไม่ให้ไปบ้านมันรวยแม่มันกลัวลูกถูกรถชน
วิ่งขายเส้นทางเดิม แต่คราวนี้ขายยากกว่าเดิม เพราะเพื่อนคนใหม่ที่ไปด้วย มันอายไม่กล้าร้องขาย
มันตามผมต้อยๆ ซวยล่ะ เพราะเวลาลูกค้าเรียกก็ต้องสลับกันขาย ไม่เหมือนคนเก่าที่วิ่งขายกันคนละฟากถนน
แถมเจอขุ่นป้าบางคนเรียกเรา เราดีใจรีบวิ่งไปหาขุ่นป้าบอกขอดูหน่อยออกอะไร เรายื่นให้ดูขุ่นป้าดูเสร็จก็บ่นเบาๆ แล้วคืนให้เราไม่ซื้อ ฮ่าๆ
กลับมาถึงบ้าน เรียงเบอร์เหลือบานขาดทุน สามทุ่มยังขายไม่หมด นั่งเศร้าพ่อแม่บอกไม่เป็นไร ขายของต้องมีกำไรและขาดทุน

คิดๆแล้วมันดี ตอนนี้ยังไม่รวย แต่อีกไม่นานจะรวยให้ตัวเองอิจฉาเล่น
ใครมีวัยเด็กมันส์ๆแบบนี้ รบกวนแชร์กันได้ครับ...