สวัสดีครับ อาการที่ผมกล่าวในหัวกระทู้นี้คือเป็นอาการที่มาเป็นช่วงๆนะครับ ไม่ได้เป็นตลอด คือปกติผมเป็นคนที่เซลฟ์จัดมีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก แต่พอบางเวลาที่ทำงาน หรือเรื่องอื่นๆแล้วมันออกมาเฟล หรือไม่ได้อย่างที่หวัง ผมจะกลายเป็นคนขาดความเชื่อมั่นไประยะนึงเลยครับ เป็นประมาณ 3 4 วัน 1 อาทิตย์ บางทีก็แคร์ความใคิดคนอื่นมากๆที่เวลาพูดถึงเรา หรือเวลาที่อีกฝ่ายเปลี่ยนไป เช่นคนสำคัญ เพื่อน หรือใครก็ตาม ผมจะชอบคิดไปเองว่าเราไปทำให้เค้าเป็นแบบนั้น ทั้งที่มันไม่ใช่เลย แต่ผมกลับชอบนอยส์ไปเอง คิดมากไปเอง แล้วคิดมากนี่คิดแบบหนักๆ 24 ชั่วโมงเลยนะ แล้วไม่กล้าพูดกับเจ้าตัวด้วยว่าสาเหตุมาจากผมทำใช่ไหม ? ไรงี้ ยังไม่พอครับ เวลาใครพูดถึงตัวผมในแง่ที่ไม่ค่อยดีนัก ผมจะเก็บมาคิดและพยายามเปลี่ยนแปลง แต่มันก็ไม่สุดอ่ะ ครับ ผมเป็นคนที่ทิฐิสูง อีโก้สูง กลัวความล้มเหลว รักความเพอร์เฟค ทุกอย่างทั้งการเรียน หรือเรื่องรัก หรือความสัมพันธ์ แต่.. พอพลาด พลาดขึ้นมา อาการเลห่านี้จะมากระะแทกผมทันที แล้วมันจะเริ่มยาวๆ เป็นสักอาทิตย์ สองอาทิตย์ถึงจะหายครับ บางทีผมก็เบื่อตัวเองนะ เบื่อระบบความคิดตัวเอง สมองตัวเอง ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย มันควบคุมแล้วแต่มันหยุดคิดมากไม่ได้ หยุดเฟล หยุดนอยไม่ได้เลย
และเรื่องสุดท้ายอารมณ์แปรปรวนครับ ผมอารมณ์ละเอียดอ่อนมากพอๆกับผู้หยิงเลย ไม่ใช่จุกจิก ไม่วีนนะครับ ผมไม่เคยระเบิดอารมณ์ โกรธคนยากมาก เป็นคนนิ่งๆด้วย แต่เป็นคนเก็บอารมณ์ทุกอย่างครับ ไม่แสดงออกมา แต่อารมณ์ผมจะแปรปรวนสุดๆ 5 นาทีลั่นล้า 5 นาทีต่อมาเครียด สามารถเป็นได้ตลอด บางทีอยู่ดีๆก็หงุดหงิด อยู่ดีๆก็อยากร้องเพลง อยู่ดีๆก็นอยส์ เหมือนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่ควบคุมให้ไม่แสดงออกมาให้เห็นมากอ่ะครับ เลยทำให้กลายเป็นคนที่ใช้อารมณ์ในการตัดสินใจทุกๆอย่าง มากกว่าเหตุผล (แต่อยู่ในศีลธรรมนะครับ) ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ชอบก็คือชอบ ไม่มีเหตุผล ไม่มีตรรกกะในตัวผมเลย คำพูดที่มักจะติดปากเพื่อนผมเสมอคือ "เมิงมาอารมณ์ไหนอีกเนี่ยวันนี้" บางทีก็อยากอยู่กับเพื่อน บางทีก็อยากอยู่คนเดียว บางทีผมจะมาก็มา จะหายก็หาย โดยไม่บอกกล่าวกับใครเลย สับสน โลเล หวันไหว โอ้ยเยอะครับ บางวันผมก็หนักแน่น แอคทีฟ และปวกเปียก มึนโลก ได้ในวันเดียวกัน
ผมไม่ได้เป็นโรคจิตหรอกมั้งนะ เพระาไม่ได้ไปทำร้ายอะไรกับใคร ผมเก็บไว้คนเดียวมากกว่า และพูดหรือแสดงออกกับคนที่ผมเชื่อใจแค่นั้น มันควบคุมได้อ่ะ แต่มันไม่แฮปปี้เลย TT
ใส่ข้อมูลเพิ่มนะครับ แต่เด็กจนโตผมถูกเลี้ยงมาแบบคุณหนู ที่บ้านตีกรอบไว้ให้หมด เรียน เรียนพิเศษ กลับบ้าน มีรถไปรับส่งตลอด ไม่เคยลำบาก มีคนทำให้หมด คือผมไม่โทษพวกท่านหรอกนะ เพราะพวกท่านอยากให้ผมมีความสุข แต่คิดว่าปัจจัยพวกนี้อาจมีผลต่อสนิสัยของผมก็ได้ ที่ทำให้รั้นเงียบๆ เอาแต่ใจและหลายอย่างครับ
เป็นคนขาดความเชื่อมั่น แคร์ความคิดคนอื่น คิดมาก อารมณ์แปรปรวน มีทางไหนทำให้ดีขึ้นบ้าง
และเรื่องสุดท้ายอารมณ์แปรปรวนครับ ผมอารมณ์ละเอียดอ่อนมากพอๆกับผู้หยิงเลย ไม่ใช่จุกจิก ไม่วีนนะครับ ผมไม่เคยระเบิดอารมณ์ โกรธคนยากมาก เป็นคนนิ่งๆด้วย แต่เป็นคนเก็บอารมณ์ทุกอย่างครับ ไม่แสดงออกมา แต่อารมณ์ผมจะแปรปรวนสุดๆ 5 นาทีลั่นล้า 5 นาทีต่อมาเครียด สามารถเป็นได้ตลอด บางทีอยู่ดีๆก็หงุดหงิด อยู่ดีๆก็อยากร้องเพลง อยู่ดีๆก็นอยส์ เหมือนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ แต่ควบคุมให้ไม่แสดงออกมาให้เห็นมากอ่ะครับ เลยทำให้กลายเป็นคนที่ใช้อารมณ์ในการตัดสินใจทุกๆอย่าง มากกว่าเหตุผล (แต่อยู่ในศีลธรรมนะครับ) ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ชอบก็คือชอบ ไม่มีเหตุผล ไม่มีตรรกกะในตัวผมเลย คำพูดที่มักจะติดปากเพื่อนผมเสมอคือ "เมิงมาอารมณ์ไหนอีกเนี่ยวันนี้" บางทีก็อยากอยู่กับเพื่อน บางทีก็อยากอยู่คนเดียว บางทีผมจะมาก็มา จะหายก็หาย โดยไม่บอกกล่าวกับใครเลย สับสน โลเล หวันไหว โอ้ยเยอะครับ บางวันผมก็หนักแน่น แอคทีฟ และปวกเปียก มึนโลก ได้ในวันเดียวกัน
ผมไม่ได้เป็นโรคจิตหรอกมั้งนะ เพระาไม่ได้ไปทำร้ายอะไรกับใคร ผมเก็บไว้คนเดียวมากกว่า และพูดหรือแสดงออกกับคนที่ผมเชื่อใจแค่นั้น มันควบคุมได้อ่ะ แต่มันไม่แฮปปี้เลย TT
ใส่ข้อมูลเพิ่มนะครับ แต่เด็กจนโตผมถูกเลี้ยงมาแบบคุณหนู ที่บ้านตีกรอบไว้ให้หมด เรียน เรียนพิเศษ กลับบ้าน มีรถไปรับส่งตลอด ไม่เคยลำบาก มีคนทำให้หมด คือผมไม่โทษพวกท่านหรอกนะ เพราะพวกท่านอยากให้ผมมีความสุข แต่คิดว่าปัจจัยพวกนี้อาจมีผลต่อสนิสัยของผมก็ได้ ที่ทำให้รั้นเงียบๆ เอาแต่ใจและหลายอย่างครับ