เรื่องราวความรักของฉันเพื่อเป็นอุทาหรณ์กับใครอีกหลายๆคน หรือ หนทางแก้ไขได้ดีกว่าฉัน
ดิฉันกับแฟน เราคบกันมา 1 ปีครึ่ง (เราจะเรียกเค้าว่า น.)
น.อายุ 28 แก่กว่าเรา 4 ปี เราสองคนทำงานที่เดียวกัน ต่างสาขา เค้าอยู่ ตจว.
ต้องเกริ่นนำก่อนว่า ก่อนหน้านี้ฉันเคยคบทอมมาโดยตลอด ตั้งแต่อายุ 16 เราคบแฟนทอมมา 8 ปี ตั้งแต่ม.4 - ป.ตรี ปี4
ผลสุดท้าย ก้อเลิกกัน ทุกวันนี้ก้อไม่ได้ติดต่อกันแม้แต่นิด สำหรับฉันเลิกคือเลิก แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่ให้
จนในวันที่ฉันเริ่มเค้าทำงานที่แรกในชีวิต หลังาเรียนจบแต่ยังไม่ได้รับปริญญา หลังจาโสดมาสามสี่เดือน จนฉันเริ่มมีความสุขกับการโสด
ฉันคิดว่าช่วงวนี้มีความสุขมาก ทำอะไรก็ทำไม่ต้องมีห่วงใดๆ "แต่แล้วก็แพ้ความเหงา" ก็เริ่มมีผู้ชายคนนึงเข้ามาจีบ จริงๆก็มีคนจีบเยอะนะ
แต่ก็อยากเลือกคนดีๆ เป็นคนเปิดใจยากมาก ยิ่งเป็นผู้ชายนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย เพื่อนทุกคนจะรู้ว่าเราจไม่ชอบผู้ชายมากๆ เพราะกลัวหลายๆอย่าง
ฉันก็เริ่มคุยผ่าน ไลน์กัน เนืองจาก น. มาขอไลน์ ตอนแรกที่ให้ไปคิดว่าเผื่อมีคุยกันเรื่องงานก็ให้ไปเพราะเราเป็นเด็กใหม่
พอนานไปก้อรู้ว่า น. คงจีบเรา เราทำงานเป็นเซลล์เค้าทำงานช่างซ่อมให้คำปรึกษาลูกค้า แต่เราอยู่ไกลกันประมาน 200 Km.
กว่าตัดสินใจคบก็ 6 เดือน ตอนคบปีแรกฉันไม่เคยคิดว่าการไกลกันมันจะคือปัญหา ยอมรับว่าการแสดงออกของ น. ดูรักและคลั่งใคล้เรามาก
จนพี่รอบข้างที่ทำงานเค้า แซวหมดว่า น. กลัวแฟน ส่วนตัวฉันไม่ค่อยแสดงออกให้ใครเห็นมาก แต่คบกันจะรู้ว่าบ้างมุมฉันหวานมาก ตะเอง ตลอด
แต่จะเป็นคนที่มีเป้าหมายทำไรจริงจัง และอยากให้ น. จริงจังกับอนาคตให้มากกว่านี้ บอกเค้าเสมอว่า 28 แล้วนะต้องพยายามเปลี่ยนแปลงอย่าอยู่กับที่(เรื่องทำงาน) ฉันค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ และจะคิดอะไรถึงอนาคต ฉันคิดคบเค้าไม่ได้เผื่อใจมีใคร และแกล้งหยอกเสมอว่า รีบๆสร้างอนาคตเลย ยังมีคนต่อคิวหนูเยอะน๊าา ก้อพูดขำกันๆ จนวันนึง น . นำมอเตอร์ไซต์ไปขายประมาณ 100,000-200,000 เพื่อมาเรียนปริญญาโท ที่พระนครเหนือสาขาที่ใกล้กับที่ทำงานของ น. เกี่ยวกับบริหารวิศวะ พอเเรียนเวลาเจอกันก้อน้อยลง ปกติ 1 เดือนเราจะกินข้าวด้วยกันทุกเสาร์-อาทิตย์ น.ต้องเรียนทุกเสาร์-ทิต ฉันก็เข้าใจมาโดยตลด มีแต่จะขับรถไปหาบ้าง เค้าบอกไม่ต้องเราเป็นผู้หญิงไม่ต้องมา แต่ทุกครั้งฉันก้อไปได้อยู่นะ หยุดแค่นี้ก่อนแล้วจะมาพิมพ์ต่อ
หากใครมีรักแท้จงรักษาไว้ให้ดี หลังจากฉันได้พบกับผู้ชายคนนึง ฉันจึงรู้จักคำว่า"รักตัวเอง"
ดิฉันกับแฟน เราคบกันมา 1 ปีครึ่ง (เราจะเรียกเค้าว่า น.)
น.อายุ 28 แก่กว่าเรา 4 ปี เราสองคนทำงานที่เดียวกัน ต่างสาขา เค้าอยู่ ตจว.
ต้องเกริ่นนำก่อนว่า ก่อนหน้านี้ฉันเคยคบทอมมาโดยตลอด ตั้งแต่อายุ 16 เราคบแฟนทอมมา 8 ปี ตั้งแต่ม.4 - ป.ตรี ปี4
ผลสุดท้าย ก้อเลิกกัน ทุกวันนี้ก้อไม่ได้ติดต่อกันแม้แต่นิด สำหรับฉันเลิกคือเลิก แม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่ให้
จนในวันที่ฉันเริ่มเค้าทำงานที่แรกในชีวิต หลังาเรียนจบแต่ยังไม่ได้รับปริญญา หลังจาโสดมาสามสี่เดือน จนฉันเริ่มมีความสุขกับการโสด
ฉันคิดว่าช่วงวนี้มีความสุขมาก ทำอะไรก็ทำไม่ต้องมีห่วงใดๆ "แต่แล้วก็แพ้ความเหงา" ก็เริ่มมีผู้ชายคนนึงเข้ามาจีบ จริงๆก็มีคนจีบเยอะนะ
แต่ก็อยากเลือกคนดีๆ เป็นคนเปิดใจยากมาก ยิ่งเป็นผู้ชายนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย เพื่อนทุกคนจะรู้ว่าเราจไม่ชอบผู้ชายมากๆ เพราะกลัวหลายๆอย่าง
ฉันก็เริ่มคุยผ่าน ไลน์กัน เนืองจาก น. มาขอไลน์ ตอนแรกที่ให้ไปคิดว่าเผื่อมีคุยกันเรื่องงานก็ให้ไปเพราะเราเป็นเด็กใหม่
พอนานไปก้อรู้ว่า น. คงจีบเรา เราทำงานเป็นเซลล์เค้าทำงานช่างซ่อมให้คำปรึกษาลูกค้า แต่เราอยู่ไกลกันประมาน 200 Km.
กว่าตัดสินใจคบก็ 6 เดือน ตอนคบปีแรกฉันไม่เคยคิดว่าการไกลกันมันจะคือปัญหา ยอมรับว่าการแสดงออกของ น. ดูรักและคลั่งใคล้เรามาก
จนพี่รอบข้างที่ทำงานเค้า แซวหมดว่า น. กลัวแฟน ส่วนตัวฉันไม่ค่อยแสดงออกให้ใครเห็นมาก แต่คบกันจะรู้ว่าบ้างมุมฉันหวานมาก ตะเอง ตลอด
แต่จะเป็นคนที่มีเป้าหมายทำไรจริงจัง และอยากให้ น. จริงจังกับอนาคตให้มากกว่านี้ บอกเค้าเสมอว่า 28 แล้วนะต้องพยายามเปลี่ยนแปลงอย่าอยู่กับที่(เรื่องทำงาน) ฉันค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ และจะคิดอะไรถึงอนาคต ฉันคิดคบเค้าไม่ได้เผื่อใจมีใคร และแกล้งหยอกเสมอว่า รีบๆสร้างอนาคตเลย ยังมีคนต่อคิวหนูเยอะน๊าา ก้อพูดขำกันๆ จนวันนึง น . นำมอเตอร์ไซต์ไปขายประมาณ 100,000-200,000 เพื่อมาเรียนปริญญาโท ที่พระนครเหนือสาขาที่ใกล้กับที่ทำงานของ น. เกี่ยวกับบริหารวิศวะ พอเเรียนเวลาเจอกันก้อน้อยลง ปกติ 1 เดือนเราจะกินข้าวด้วยกันทุกเสาร์-อาทิตย์ น.ต้องเรียนทุกเสาร์-ทิต ฉันก็เข้าใจมาโดยตลด มีแต่จะขับรถไปหาบ้าง เค้าบอกไม่ต้องเราเป็นผู้หญิงไม่ต้องมา แต่ทุกครั้งฉันก้อไปได้อยู่นะ หยุดแค่นี้ก่อนแล้วจะมาพิมพ์ต่อ