ยุ้งฉางนี่เป็นของคู่กันสำหรับชาวนาไทย แต่โบราณ เขาจะมีกันเกือบทุกครัวเรือน
ถ้าพอมีกำลัง บางคนมีนา 5 ไร่ 10 ไร่ เขาก็สร้างไว้ ทุนทรัพย์ในการสร้าง ก็ไม่มากน้อย

ยุ้งฉางแถบบ้านผม เขามีเสาไม้ ขนาดใหญ่ ซักหน่อย มี สี่เสา มีคาน มีหลังคา ถ้าพอมีหน่อย
ก็มุงสังกะสี หรือไม่ ก็ ใช้ หญ้าแฝก  ด้านข้าง นี่ แอ้มกันด้วย ขัดแตะ ก็เอา ไม้ไผ่มาสาน
เหมือนกับ เสื่อที่เคยเห็นกัน พื้นไม้กระดารปูชิด ไม่มีหน้าต่าง ประตูทางเข้า มีบานเดียว

พอนวดข้าวเสร็จ ชาวบ้านก็ขนข้าวขึ้นฉาง จะเอามกิน ค่อยมาสี ด้วยการตำหรือ สีด้วยโรงสีของหมู่บ้าน
ขนาดของยุ้ง ไม่ใหญ่มากนัก พอใส่ข้าวได้ ซัก สาม สี่เกวียน ส่วนข้าวปลูก ก็เก็บไว้ต่างหาก
จากข้าวกิน  ครับ ชาวบ้านก็มีแค่นี้

จากภาวะตกต่ำของราคาข้าว ทำให้ การเก็บข้าวด้วย ยุ้งฉางน้อยลง เพราะไม่สามารถเก็บไว้ได้นาน
ต้องขายออกไปก่อน ดังนั้น ยุ้งฉางในชนบทไทยจึงเลือนหายไป เกือบหมดแล้ว จุดด้อยของยุ้งฉาง
ก็คือ การเก็บรักษา ไม่ค่อยดี โดนหนู แมลง กินหมด

เมื่อรัฐบาล ต้องการเปลี่ยนชื่อ หรือแนวทาง ของการรับจำนำ มาเป็น ยุ้งฉาง ผมไม่ว่ากัน  แต่ หลังจากจำนำไปแล้ว
ข้าวที่อยู่ในมือชาวนา อาจเสียหาย โดยที่ ชาวนาต้องรับผืดชอบกันเอง คราวนี้แหละ การฟ้องร้องต้องเกิดขึ้นแน่
อีกที รัฐบาลลองสำรวจดูว่า ปัจจุบันนี้มี ยู้งฉาง กี่แห่ง ครับในประเทศของเรา