สวัสดีทุกคนคะ เป็นกระทู้แรกของเรา อาจถ่ายทอดเรื่องราวได้ไม่ดี แต่ล้วนมาจากใจและความรู้สึกคะ^^
เราอายุ 25 ปี ส่วนแฟนเราอายุ 57 ปี (เป็นพ่อม่าย ภรรยาเสียชีวิต มีลูกชาย1คน ลูกชายอายุเท่าเรา คือ 25 ปี)
เรากับแฟนคบกันได้สองปีแล้วคะ รู้จักกันทางเน็ต ช่วงนั้นเราเหงาๆ ไม่มีแฟน ก็เลยได้มีโอกาสเมลคุยกัน ซึ่งแฟนบอกว่าอายุมากแล้ว
เขาคิดว่าเราคงไม่อยากคุยกับเขา (ตอนแรกที่รู้จักกัน เราไม่ได้คาดหวังว่า เราจะคบกันแบบคนรัก แฟนให้เราเรียกเขาว่า "อา" ) แต่จริงๆแล้ว รสนิยมของเรา เราชอบผู้ชายอายุมากกว่า(ยิ่งแก่ยิ่งชอบ ซึ่งไม่เกี่ยวกับรื่องเงินนะคะเพราะฐานะทางบ้านเราก็พอมีพอกิน เราเรียนจบทำงานหาเลี้ยงตัวเองได้แล้วคะ แต่เรารู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ๆคนที่อายุมากกว่า) ช่วงปีแรกที่รู้จักกัน ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบทำงานที่ กทม.ก็มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ ปีที่สองที่รู้จัก เราต้องมาทำงานที่ ตจว.ช่วงเวลานั้น ทำให้เรารู้สึกว่า ในช่วงเวลาที่ต้องไกลกัน เราคิดถึงเขามากอยากจะอยู่ใกล้ๆเขาตลอดเวลา เราก็จะไลน์หากันทุกวัน FaceTimeคุยกันบ่อยๆ(เราเป็นคนสอนแฟนเล่นไลน์ เพื่อที่เราจะได้ไว้คุยกัน จะได้ประหยัดค่าโทรศัพท์ งก อิอิ) เราไปหาเขาที่ กทม.อย่างน้อยเดือนละ1ครั้งในช่วงวันหยุด ส่วนเขาก็มาหาเราที่ ตจว.บ้าง สลับกันเเล้วแต่โอกาส ซึ่งในสายตาเรา เขาไม่แก่เลย เราไม่รู้สึกอายด้วยที่เดินไปไหนมาไหนกับเขา เราคุยกันเข้าใจไม่มีปัญหาที่ทะเลาะกันเลย อาจเป็นเพราะเรามีมุมมองในการใช้ชีวิตที่คล้ายๆกันในหลายๆเรื่อง เราอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา อยากจะดูแลเขาในวันข้างหน้าที่เขาแก่ตัวไป แต่ทุกครั้งที่เรามองไปถึงอนาคต เขาก็จะพูดเสมอว่า เรากับเขาอายุต่างกันมาก สังคมรอบข้างอาจไม่ยอมรับ คงเป็นไปไม่ได้ ทุกครั้งที่เราได้ยินเขาพูดแบบนั้น เราทรมานใจมาก แต่เราก็ไม่อยากกังวลถึงอนาคตมาก เพราะชีวิตคนเราไม่แน่นอน จะมีวันพรุ่งนี้อีกกี่วัน เราจึงเลือกที่จะทำให้ทุกวันมีค่า และมีความสุขมากที่สุด เราไม่เคยสนใจคนอื่นที่เข้ามาจีบ เพราะเรารักเขาด้วยความจริงใจเราจึงมั่นคงและซื่อสัตย์กับเขา อยากจะคบกับเขาเรื่อยๆไป.......++++
เราอยากจะถามความคิดเห็น มุมมองของคนอื่น ว่าคิดยังไงกับรักต่างวัย มีความเป็นไปได้มั๊ยที่เราจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา
***ขอบคุณนะคะที่อ่านเรื่องราวของเรา***