ตั้งแต่ดิฉันจำความได้ ฉันก็เห็นแต่ ปู่กับย่า ที่เลี้ยงดู อบรม สั่งสอน ส่งให้เรียนหนังสือ  มีทุกอย่างเหมือนที่คนอื่นมี ยกเว้น พ่อกับแม่ ฉันรู้แค่ว่า พ่อกับแม่ แยกทางกันตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ  ฉันไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าแม่ แต่เคยมีญาติข้างบ้านเล่าให้ฟังว่า " พ่อกับแม่ พาฉันมาส่งให้ปู่กับย่าเลี้ยงที่ ตจว. ตั้งแต่ 2 ขวบ หลังจากนั้น แม่ไม่เคยติดต่อกลับมาอีกเลย ส่วนพ่อก็มีภรรยาใหม่ และมีลูกด้วยกัน 2 คน " พ่อ จะกลับมาหาบ้าง 2-3 ปี ครั้ง  ไม่เคยโทร ไม่เคยส่งค่าเลี้ยงดู ไม่เคยสนใจอะไรทั้งนั้น จนฉันกล้าเป็น กลัวพ่อไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าพูดคุย เหมือนเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ตลอดเวลาฉันได้ยินข่าวคราวของพ่อจากอา เป็นระยะ ส่วนมาก มีแต่เรื่องไม่ดีเท่าไร บ้างก็เป็นหนี้ บ้างก็ทะเลาะกับเมียใหม่ บ้างก็ ตกงานไม่มีเงิน หายืมเงิน ญาติคนอื่นๆ ไปทั่ว และก็เป็นแบบนี้มาตลอด..

และจนมาถึงวันนี้ ฉันอายุ 24 ปี ฉันเติบโตมาจนท่ามกลางความรักของ ปู่กะย่า จาก ลุง ป้า  อา ญาติทุกคนดูแลฉันมาเป็นอย่างดี และฉันก็รัก พวกเขามาก โดยเฉพาระ ปู่กะย่า..  เมื่อฉัน เรียนจบ มาหางานทำใน กทม. มีเงินเดือนเป็นของตัวเอง  พ่อ ที่ไม่เคยสนใจมาเป็นสิบกว่าปี เริ่มติดต่อมาหา  แต่ไม่ใช่ถามไถ่หรือเป็นห่วงแต่อย่างใด นะ ... ขอยืมเงิน !! ครั้งแรกๆ ฉันก็ให้ 2พัน - 3พันบ้าง แล้วแต่มีมากมีน้อย และไม่เคยเอาคืนเลย แต่พักหลังๆ ขอในจำนวนที่เยอะขึ้น 4พัน - 5พัน ฉันไม่มีให้เยอะขนาดนั้น ลำพังฉีนก็ต้องกินต้องใช้  ส่วนแม่ เขียนจดหมายมาหาที่บ้าน ตจว.หาปู่กับย่า  พร้อมให้เบอร์โทรศัพท์ ฝากให้ติดต่อกลับหาแม่ด้วย... ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงแม่ เราต่างก็ร้องไห้ อยู่นาน กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง จนได้มีโอกาสได้นัดเจอกันเป็นครั้งแรก ความรู้สึกตอนเห็นหน้าแม่ครั้งแรก นิ่งมาก เหมือนคนเจอกันปกติ  ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะเราโตแล้ว เราได้เจอกันครั้งเดียว หลังจากนั้น ก็คุยกันทางเฟสบุ๊ค (แม่เล่นเฟสด้วย) แต่ก็ไม่บ่อยนัก พอมาช่วงหลัง แม่ลำบาก ไม่มีเงินใช่ โทรมาขอยืม 2พัน -3พัน บ้าง เราก็ให้ และไม่ได้เอาคืนหรอก เห็นแม่ลำบากเราก็สงสาร  สรุปทั้ง พ่อ และ แม่ ต่างก็ลำบาก บางเดือน โทรมาขอเงินพร้อมกัน แล้วเราจะหาที่ไหนมาให้ เงินเดือน ก็ไม่ได้เยอะเลย อยู่คนเดียวใน กทม. ค่าห้อง ค่ารถ ค่ากิน จิปาถะ  จนหลังๆเริ่มมีความคิดว่า พ่อแม่ ไม่เคยเลี้ยงดูเรา ไม่เคยส่งเงินให้ใช้สักบาท แต่พอมาวันนี้ เรามีเงินเดือน ไม่ได้เป็นภาระของใคร ถึงจะโผล่มาใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อ เป็นแม่ ที่ลูกจะต้องตอบแทนที่ทำให้เกิดมา หรอ ? ฉันคิดว่ามันไม่ยุติธรรม เลยนะ ปู่กับย่าเลี้ยงดูฉันมา หาข้าว หายา ให้กินยามเจ็บป่วยไม่สบาย หาเงินส่งเสียให้ฉันได้เล่าเรียนหนังสือ ไม่ต้องลำบาก เหมือนเด็ก กำพร้า คนอื่นๆ เขากลับไม่เคยเอาเงินที่ฉันให้เลยสักบาท ทุกครั้งที่กลับบ้านไปหาที่ ตจว. ยืนเงินให้ เขาไม่เคยรับ แถมยังค่อยถามไถ่ ว่าพอกิน พอใช้หรือป่าว จะโอนมาให้  (ปู่กับย่าเป็นคนขยัน และประหยัดมาก อยู่บ้านมีฟาร์มหมู ฟาร์มไก่ขาย มีเงินเยอะกว่าคนมาทำงานที่ กทม.ซะอีก 555 ) แต่ฉันก็อยากตอบแทนบุญคุณท่านบ้าง ในเมื่อให้เงินเขาไม่เอา  ฉันจะชอบซื้อของแล้วส่งไปรษณีย์ไปให้แทน และจะหาเวลากลับไปหาท่านอยู่บ่อยๆ  ทุดครั้งที่กลับบ้านไปเจอหน้าท่าน น้ำตาไหลพล่า โผลเข้ากอดด้วยความคิดถึงทุกครั้ง  ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึก รักปู่กับย่ามาก ฉันเคยเล่าให้ ปู่กับย่าฟังว่าพ่อแม่ ชอบ โทรมาขอเงิน ย่าก็บอกว่า ถ้ามีก็แบ่งให้เขาบ้าง ยังไงเขาก็เป็นพ่อ แม่บังเกิดเกล้า แต่บางทีก็ไม่มีให้ บางทีมีก็ไม่อยากให้ อยากเก็บไว้เป็นเงินเก็บบ้าง ถ้ามัวแต่ให้ๆๆๆๆ กลัวเวลาตัวเองเดือดร้อนขึ้นมาจะไม่มีเงินไว้สำรอง อนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ชีวิตยังอีกยาวไกลเราก็อยากมีเงินเก็บไว้เยอะๆ แต่ครั้นจะไม่ให้เลย ก็จะดูใจดำเป็นลูก อกตัญญู ไปรึป่าว  การตอบแทนพ่อ แม่  ต้องให้เงินเท่านั้นหรอ ? ถึงจะเป็นลูกที่ดีได้  บางครั้งฉันหมด ศรัทธาในตัว พ่อ และแม่ ของฉันเลยก็มีนะ ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไม เขาถึงได้ใช้ชีวิตกันแบบนั้น  ฉันบอกกับตัวเองว่า จะไม่ให้ชีวิตของฉันเป็นเหมือน พ่อกับแม่เด็ดขาด!!
ชีวิตพ่อไม่เท่าไร เขายังมีเมีย มีลูก 2คน ที่เขาคงพอจะพึ่งพาได้บ้างในอนาคต
แต่ชีวิตแม่ น่าสงสารมาก แม้กระทั้งบ้านยังไม่มีเป็นของตัวเอง สามีใหม่แม่ก็เลิกลากันไปหลายคนแล้ว ตอนนี้แม่เช่าห้องพักอยู่กับน้องต่างพ้อในตัวเมืองพิษณุโลก แม่ทำงานอยู่ร้านข้าวต้ม น้องต่างพ่ออายุ 18 เรียนจบ ป.6 ทำอยู่ร้านหมูกะทะค่าแรงวันละ ร้อยกว่าบาท แค่พอกินพอใช้ บางเดือนก็ไม่พอ ถึงได้โทมาขอฉัน เหมือนฉันเป็นที่พึ่งสุดท้าย เป็นความหวังเดียวที่ให้ความช่วยเหลือเขาได้  ฉันถึงไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขา ทุกครั้งเขาขอมา ฉันก็โอนไปให้ ถึงจะไม่มีก็หยิบยืมเพื่อนให้ก่อน ครั้งล่าสุด แม่ปวดขามาก เพราะทำงานต้องยืนตลอด แม่จะไปหาหมอ แต่ไม่มีเงินเลย น้องต่างพ่อเลยโทมาขอเงินจะพาแม่ไปหาหมอ ฉันรียโอนไปให้ทันที แบบไม่ต้องคิดเลย ว่าฉันมีตังเท่าไร คิดแต่ว่า ต้องให้แม่ไปหาหมอให้ได้ในวันนี้ และตัวเองก็ช็อต เงินไม่พอใช้ถึงสิ่นเดือน ต้องยืมเพื่อนก่อน...
ขอคุณมากนะคะ ที่ อุส่าห์ อ่านเรื่องราวของฉัน ชีวิตที่คล้ายกับละครในทีวี อย่างไง อย่างงั้น.. เหอะๆๆ