๏ อาลัยรัก วรรณกรรม ล้ำค่า
กำสรวลสาย น้ำตา กระดาษเศร้า
โศกน้ำหมึก ลึกเร้น เส้นหนักเบา
จินตนาการ น้ำเน่า เขาโยนทิ้ง

ที่เขียนดิน น้ำฟ้า สาธยาย
บรรดาลฝัน เพริศพราย ไปทุกสิ่ง
โลกสมมุติ เขียนไว้ ในโลกจริง
ไยถูกดิ่ง ลงถัง ขยำยับ

ฤๅค่าคำ งดงาม จากความคิด
ควรก้นถัง ขยะพิษ ไปนอนหลับ
รอวันย่อย แยกย้าย สลายลับ
กลับโลกไร้ สภาวะ อนันตกาล

น่าสงสาร วรรณกรรม ล้ำค่า
ที่เผยหน้า เพียงลม ลำเพยผ่าน
มิทันที่ ใครไหน ได้เห็นงาน
อันตรธาน แล้วเหมือน ไม่เคยมี

ย่อยสลาย ไปกับดิน น้ำฟ้า
ปลิวกระอวล อักษรา ไปทุกที่
ให้ใส้เดือน ต้นหญ้า ปรีดี
เสพธาตุ วรรณกรรมนี้ เป็นโภชนา๚ะ๛
________________________
๒๕ กรกฎาคม ๒๕๕๗
พยุงศักดิ์ ดาวกระจ่าง