เห็นเด็กสมัยนี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยเล่นอะไรซุกซนเหมือนเด็กสมัยก่อน
อาจเพราะว่าเป็นยุคที่มีเทคโนโลยีทันสมัยมากมาย มีเกมส์เพลย์  
มีมือถือ มีคอม  เครื่องเล่นที่ทันสมัย ซึ่งต่างจากยุคของเรา


เด็กๆสมัยเราก็เล่นซุกซนตามสนามเด็กเล่นของโรงเรียน  
ผู้หญิงเล่นหม้อข้าวหม้อแกง ผู้ชายเตะบอล ประมาณนี้  
ส่วนเราชอบชอบเล่นกระโดดยาง และชอบปีนต้นไม้มาก  
แล้วก็สร้างวีรกรรมเอาไว้หลายเรื่องทีเดียว



ตอนเรียนอยู่ชั้นประถมเรากับพี่ชายเรียนที่เดียวกัน
หลังเลิกเรียนพ่อแม่จะให้ไปอยู่บ้านยาย เย็นๆค่อยมารับกลับบ้าน
บ้านยายกว้างมาก แถมมีต้นไม้เต็มไปหมด มะม่วง มะขาม มะยม
ชมพู่ ขนุน น้อยหน่า อยากกินอะไรก็เก็บเอง
ความจริงยายเก็บไว้ให้อยู่แล้วล่ะ  แต่รู้สึกมันไม่อร่อยเหมือนเก็บเอง
พอยายเผลอก็แอบปีนขึ้นไป ปีนเกือบถึงยอดเลย
รู้สึกเหมือนอยู่ใกล้ท้องฟ้ามาก เห็นนกบินผ่าน รู้สึกอิจฉานก



ตอนอยู่โรงเรียนวันไหนใส่ชุดพละ ก็เล่นปีนต้นไม้ มีวันหนึ่งครูฝ่ายปกครองมาเจอ
เพื่อนคนอื่นๆเห็นก่อนก็ปีนลงมาทัน แต่เราอยู่สูงเกินไปลงไม่ทัน เลยคิดว่าเอาวะ
อยู่บนนี้ยังไงครูก็ตีไม่ได้หรอก ครูอ้วนปีนขึ้นมาไม่ไหวแน่ๆ แล้วครูก็มายืนเรียกเราอยู่ใต้ต้นไม้
เพื่อนๆก็ยืนล้อมกวักมือเรียกลงมา ครูถือไม้เรียวมาด้วย (สมัยก่อนครูตีเด็กได้)
ไอ้เราก็คิดว่าลงไปโดนตีแน่ๆตู ไม่ลงไม่โดนเว้ย



สุดท้ายครูเมื่อยคอมั๊ง  แลไปเห็นพี่ชายเราวิ่งเตะบอลอยู่กลางสนาม
ครูบอกว่าถ้าเธอไม่ลง ครูจะไปเรียกพี่ชายเธอมาเอาลงเอง  
ตอนนั้นเหงื่อซึมเลย ขาสั่น ไม่กลัวครูแต่กลัวพี่สุดๆ พอครูเดินไป
เรารีบปีนลงทันที พอเท้าเตะพื้นใส่เกียร์หมาวิ่งกลับชั้นเรียนเลย



บทลงโทษครั้งนั้นไม่โดนครูตี  แต่ครูบังคับให้ไปเข้าแข่งขันวิชาการด้านวิทยาศาสตร์
ทั้งๆที่เราบ่ายเบี่ยงมาตลอด เราชอบสังคม แต่ครูไม่ให้ ครูให้เพื่อนอีกคนไปแทน
เราร้องไห้เลย เหมือนฝันสลายอ่ะ



แต่เราว่าของเล่นเด็กสมัยนี้ก็ส่งเสริมพัฒนาการเด็กดีนะ  ไม่เสี่ยงอันตรายด้วย
บ้านเรือนส่วนใหญ่ปลูกไม้ประดับกัน เด็กๆปีนเล่นไม่ได้
ไม่ค่อยได้ยินพ่อแม่ดุว่าเล่นเป็นลิงเป็นค่างด้วย ฮ่าๆๆ