คุณอ่านแผนที่และใช้เข็มทิศเป็นไหม?
นั่นสินะ อ่านและใช้เป็นไหม ในยุคปัจจุบันที่มีเครื่องมือสื่อสารพกติดตามตัว คลื่นดาวเทียมเข้าครอบทั่วทุกหัวระแหง การตรวจพิกัดเส้นรุ้งเส้นแวง ที่อยู่หรือโลเคชั่น ต้นทางปลายทาง ทำได้แค่ลูบนิ้วมือเบาๆไปกับแผ่นกระจกเยือกเย็น อยากรู้ว่าที่นี่ที่ไหน-รู้ , อยากรู้ว่าที่นั่นที่ไหน-รู้ , อยากรู้ว่าจะไปที่นั่นยังไง-รู้
โดยไม่ต้องมีเข็มทิศซักอัน
มนุษย์ไม่มีเครื่องรับสัญญาณตามธรรมชาติ ไม่มีโซน่าเหมือนค้างคาว ไม่รู้จักทิศเหนือเหมือนผีเสื้อหรือฝูงปลา ไม่สามารถกลับบ้านได้เหมือนนกพิลาบ เราอยากรู้ว่าอันไหนเป็นทิศไหนจึงต้องใช้เข็มทิศ จริงๆแล้วการหาทิศไม่ใช่เรื่องยุ่งยากเท่าไหร่ในสภาพอากาศแจ่มใสดี แดดแรงกล้าอย่างเมืองไทย แค่หาตะวันให้พบคุณจะรู้ว่าทางไหนเป็นทางไหน นักเดินป่าที่คุ้นเคยกับสถานที่ก็พอจะบอกได้ว่าทิศไหนเป็นทิศไหน หรือดูตะไคร่น้ำดูมอสดูไลเค่นที่ติดตามต้นไม้ก็พอจะอนุมานหรือเดาๆทิศทางได้
แล้วเราไปดูเข็มทิศกันตอนไหน?หรือมันใช้ยังไง
นักเดินทางจำนวนไม่มากนักที่พกเข็มทิศ ไม่เหมือนมีดที่ต้องพกกันเกือบทุกคน บรรยากาศของการเดินข้ามเขาข้ามห้วย หรือนั่งกินข้าวรอบกองไฟ ใต้ต้นไม้ในวันฝนพรำ หลายท่านจำได้ หลายท่านลืมไปบ้างแต่ถ้าเห็นข้าวของที่มีเศษเสี้ยวของความทรงจำติดอยู่ก็จะพอนึกออก
ผมเองอ่านแผนที่ก็ไม่เป็น ใช้เข็มทิศก็ไม่เป็น รู้ว่าบ้านตัวเองอยู่ตรงนี้แล้วทิศเหนือมันจะอยู่ตรงไหน ไม่เคยหลงป่า หรือไม่เคยต้องเดินหาทิศทาง แต่ดีใจทุกครั้งที่เห็นเข็มทิศเล็กๆ ดูท่าทางโบราณที่ไม่ค่อยเข้ากับยุคสมัย
เข็มทิศที่ผมมีอยู่2-3อัน ยังถูกใช้งานเสมอ ในห้องแคบๆหรือใต้ต้นไม้ครึ้มๆมีแสงรำไร ไม่ได้เดินทางไปไหนนอกจากในทุ่งกว้างของความคิดคำนึง ผมไม่ได้หาทิศเหนือหรือทิศไหนๆก็แล้วแต่ แต่ให้เข็มของมันชี้เข้าไปที่ไหนซักที่ของห้วงเวลา ที่ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความฝันและพลังสร้างสรรของวัยเยาว์ มีคนๆนึงและชีวิตที่มิอาจหวลกลับมารอผมอยู่ที่นั่น
ปลายทางเดียวที่เข็มทิศพาผมไปคือหัวใจของตัวเอง ใช้เข็มทิศเพื่อข้ามวันวานไปหาผมซึ่งเป็นตัวของตัวเองและเป็นคนคนเดิม
และผมหาพบเสมอ
คุณอ่านแผนที่และใช้เข็มทิศเป็นไหม?
นั่นสินะ อ่านและใช้เป็นไหม ในยุคปัจจุบันที่มีเครื่องมือสื่อสารพกติดตามตัว คลื่นดาวเทียมเข้าครอบทั่วทุกหัวระแหง การตรวจพิกัดเส้นรุ้งเส้นแวง ที่อยู่หรือโลเคชั่น ต้นทางปลายทาง ทำได้แค่ลูบนิ้วมือเบาๆไปกับแผ่นกระจกเยือกเย็น อยากรู้ว่าที่นี่ที่ไหน-รู้ , อยากรู้ว่าที่นั่นที่ไหน-รู้ , อยากรู้ว่าจะไปที่นั่นยังไง-รู้
โดยไม่ต้องมีเข็มทิศซักอัน
มนุษย์ไม่มีเครื่องรับสัญญาณตามธรรมชาติ ไม่มีโซน่าเหมือนค้างคาว ไม่รู้จักทิศเหนือเหมือนผีเสื้อหรือฝูงปลา ไม่สามารถกลับบ้านได้เหมือนนกพิลาบ เราอยากรู้ว่าอันไหนเป็นทิศไหนจึงต้องใช้เข็มทิศ จริงๆแล้วการหาทิศไม่ใช่เรื่องยุ่งยากเท่าไหร่ในสภาพอากาศแจ่มใสดี แดดแรงกล้าอย่างเมืองไทย แค่หาตะวันให้พบคุณจะรู้ว่าทางไหนเป็นทางไหน นักเดินป่าที่คุ้นเคยกับสถานที่ก็พอจะบอกได้ว่าทิศไหนเป็นทิศไหน หรือดูตะไคร่น้ำดูมอสดูไลเค่นที่ติดตามต้นไม้ก็พอจะอนุมานหรือเดาๆทิศทางได้
แล้วเราไปดูเข็มทิศกันตอนไหน?หรือมันใช้ยังไง
นักเดินทางจำนวนไม่มากนักที่พกเข็มทิศ ไม่เหมือนมีดที่ต้องพกกันเกือบทุกคน บรรยากาศของการเดินข้ามเขาข้ามห้วย หรือนั่งกินข้าวรอบกองไฟ ใต้ต้นไม้ในวันฝนพรำ หลายท่านจำได้ หลายท่านลืมไปบ้างแต่ถ้าเห็นข้าวของที่มีเศษเสี้ยวของความทรงจำติดอยู่ก็จะพอนึกออก
ผมเองอ่านแผนที่ก็ไม่เป็น ใช้เข็มทิศก็ไม่เป็น รู้ว่าบ้านตัวเองอยู่ตรงนี้แล้วทิศเหนือมันจะอยู่ตรงไหน ไม่เคยหลงป่า หรือไม่เคยต้องเดินหาทิศทาง แต่ดีใจทุกครั้งที่เห็นเข็มทิศเล็กๆ ดูท่าทางโบราณที่ไม่ค่อยเข้ากับยุคสมัย
เข็มทิศที่ผมมีอยู่2-3อัน ยังถูกใช้งานเสมอ ในห้องแคบๆหรือใต้ต้นไม้ครึ้มๆมีแสงรำไร ไม่ได้เดินทางไปไหนนอกจากในทุ่งกว้างของความคิดคำนึง ผมไม่ได้หาทิศเหนือหรือทิศไหนๆก็แล้วแต่ แต่ให้เข็มของมันชี้เข้าไปที่ไหนซักที่ของห้วงเวลา ที่ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความฝันและพลังสร้างสรรของวัยเยาว์ มีคนๆนึงและชีวิตที่มิอาจหวลกลับมารอผมอยู่ที่นั่น
ปลายทางเดียวที่เข็มทิศพาผมไปคือหัวใจของตัวเอง ใช้เข็มทิศเพื่อข้ามวันวานไปหาผมซึ่งเป็นตัวของตัวเองและเป็นคนคนเดิม
และผมหาพบเสมอ