......สวัสดีคะ หากแท็กหัวข้อผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ.....
....คือ วันนี้เราเพิ่งจะรู้จักกับคำว่า มิจฉาชีพ เริ่มเลยละกันคะ เราลงจากรถเมย์แถวเดอะมอลสาขา(ไว้ตอบหลังไมค์คะ) ทีนี้เราเห็นว่า ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนเราเลยเดินไปเซเว่นคะ ไปเติมเงินและก็ซื้อของใช้ ทีนี้เรากำลังเดินออกมาหน้าเซเว่นเลยคะ ย้ำนะคะ หน้าเซเว่น เรายืนมองหาเพื่อนสักพักกำลังจะเดินต่อ ก็มีลุง ลักษณะ ใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้า(สภาพดูมอมแมม) ไม่สูงมากประมาณ 155+ ซม. ใส่กางเกงขายาว มีผมนิดหน่อย ผิวคล้ำ ถือร่มหรืออะไรสักอย่างมาในมือ แกเดินเข้ามาหาเราคะ ปล. ไม่ได้แต่งเติมหรืออะไรทั้งนั้น เพิ่งเจอมาวันนี้จริงๆคะ ก่อนเรียนพิเศษ
ลุง : สวัสดีครับ.....
เรา : อ่อ คะสวัสดี...
ลุง : คือว่า เอ่อ.. ผมมาจากแครายครับ แล้วทีนี้ผมจะนั่งรถเมย์ไปลำลูกกา..
เรา : อ่อคะ ก็ข้ามสะพานลอยไปฝั่งนู้นไงคะ..
ลุง : ครับ คือผมมาจากแครายอะ ผมจะไปลำลูกกา แล้วทีนี้ผมลืมหยิบกระเป๋าเงินมา....
เรา : (มองเงินในมือ ตอนนั้นกำลังคิดคะ อ่อจะขอเงินเหรอลืมหรือจงใจ ในมือเรามี38บาทคะ) อ่อคะ ทำไมเหรอคะ?
ลุง : คือ ผมจะขอเงินได้ไหม สัก 20 บาท จะนั่งไปแถวลำลูกกา
เรา : (ห้ะ? ขอเงิน คือถ้าหิวข้าวอะจะซื้อข้าวให้แต่ไม่ให้เงิน แต่นี่ขอเงินเลย? เราก็เลยลองใจลุงต่อไปคะ เผื่อเราอคติไปเอง) เอ่อลุงคะ หนูมีแค่นี้คะ พอดีหนูต้องนั่งรถกลับบ้านด้วย
ลุง : แกทำหน้าเซ็งๆ แต่มองในมือ แล้วแกก็บอก ขอสัก 20 ก็ได้นะ ผมจะไปฝั่งนู้น นั่งรถไปลำลูกกา
เรา : (เราเริ่มโมโหละ คือแบบ เอ้าทำไมตื๊อแบบนี้? ) ลุงคะ หนูต้องนั่งรถกลับบ้านเหมือนกัน ค่ารถหนูก็ 35 บาทแล้วคะ เหลืออีก 3 บาท ลุงเอาไหมคะ?
ลุง : (มองแล้วเหมือนไม่อยากได้ จริงๆคะ เรามองหน้าแกอยู่) ขอสัก 20 บาท 10 บาทก็ได้
เรา : (คิดในใจ มันเริ่มไม่ใช่ละ) ขอโทษนะคะลุง หนูก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน คุณพ่อหนูสอนไว้คะ ถ้าช่วยคนอื่นแล้วตัวเองเดือดร้อน อย่าไปช่วยเขา ขอโทษด้วยนะคะ แล้วเราก็เดินหนีแกเลย
- คือแบบตอนนั้นเราอึนสักพักอะ คิดในใจ ห้ะ? ทำไมเป็นชั้นอะ คนอื่นก็เยอะแยะปะ อีกอย่างแถวๆห้างยังไงคนก็เยอะอยู่แล้ว ก่อนหน้าเราก็มีคนเดินเยอะแยะ อ่อลืมบอกไป ตอนนั้นเราอยู่คนเดียวคะ...
****ผิดสังเกต/ข้อสงสัย*****
- บอกชั้นไม่มีเงิน ไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินมา แล้วคุณนั่งรถมาแคราย คุณเอาเงินที่ไหนจ่ายคะะ? ถ้าเดินมาคงไม่ใช่เพราะมันไกลมากคะ
- ทำไมเดินมาขอเงินแบบหน้าซื่อๆ อีกอย่าง อยู่หน้าเซเว่นด้วย หรือเป็นเพราะตอนออกจากเซเว่นเราถือเงินออกมาด้วย เงินทอน*
- ถ้าเป็นชั้น หากไม่ได้เอาเงินมา ชั้นจะนั่งรถ(แท็กซี่,รถสามล้อ ฯล) กลับไปเอากระเป๋าเงินแล้วค่อยจ่ายคะ
- ลุงพูดซ้ำๆ แล้วแรกๆ จะขอ 20 บาทก่อน แต่พอโดนเราปฏิเสธอ้อมๆ ลุงแกบอก เอา 20 บาท หรือ 10 บาทก็ได้ (ถ้าสมมุติเป็นเพื่อนเรา หรือ ต่างโรงเรียน 3 บาทมันก็เอาคะ )
- พอเราพูดขอโทษนะคะ หนูก็ต้องนั่งรถกลับบ้านเหมือนกัน ลุงแกทำหน้าบึ้งเลยล่ะ แล้วแกก็เดินไปเลย
- บอกจะไปลำลูกกา ประมาณ 20 นาทีได้คะ รอเพื่อนเลยยืนมอง .____.
- ตอนแรกที่ลุงเดินเข้ามา แกเดินช้าๆ เหมือนคนประมาณ อายุ 70 กว่าๆ หลังโค้งหน่อยๆ แต่พอหันหลังกลับ แกเดินเหมือนคนวัยผู้ใหญ่ 55 กว่าๆ
คือตอนแรกที่เห็นก็คิดว่าแกจะไม่ได้พูดอะไรคะ ถ้าแกไม่พูดอะไรไม่เรียกร้องอะไรจากเรา เราจะซื้อข้าวซื้อน้ำให้เลยคะ(ถ้าหิวข้าว) ซื้อให้โดยที่ลุงไม่ต้องพูดว่าหิวด้วยซ้ำ เพราะสภาพมอมแมม หัวล้านแต่มีผมอยู่บางๆมากๆ แต่พอลุงพูดมาเท่านั้นละแต่เราดันอยากลองใจ เพราะไม่เคยเจอคนแบบนี้ไงคะ เลยลองดู ปรากฏว่า โอ้โห! อเมซึ่งไทยแลนด์ = = ตกใจกับคำตอบ เห้อ....ทีนี้ตอนเรานั่งกลับบ้านคะ ถึงสะพานลอย(สะพานลอยนี้คนเยอะอยู่คะ ใต้สะพานมีของขายบนฟุตบาท เป็นสะพานลอยยาว) เราเจอยายแก่ๆ คนนึง แกนั่งนิ่งๆหลับตา ลักษณะผอม มอมแมม ใส่เสื้อผ้าขาด อายุน่าจะประมาณ 70-80 ได้อะคะ นั่งอยู่ตรงสะพานลอย โดยแกขายขนมชนิดหนึ่ง (เราไม่รู้ว่าอะไร มีสีเขียว อันกลมๆ เอาไปทอด ขอบๆจะกรอบ กัดเข้าไปแล้วจะออกหวานๆมันๆ)
ตอนนั้นดูเหมือนแกจะหลับคะ เราเห็นใจแก่นะแบบสะเทือนใจว่า โห... อายุขนาดนี้มานั่งขายของ? แทนที่จะสบาย ลูกหลานแกไปไหนหมดเหนอ...
เราเลยวิ่งลงสะพานไปซื้อข้าวผัด น้ำเปล่าขวดใหญ่ ลูกชิ้น2ไม้ โจ็กธรรมดาไม่ใส่ไส้ไม่ใส่ตับ..ขอโฟมกับช้อนด้วยคะ ทั้งหมดก็ประมาณ = 74 บาท
ซื้อเสร็จเราก็วิ่งกลับไปหายายแล้วก็เรียก คุณยายคะ..... คุณยาย พอคุณยายลืมตาแกก็ทำหน้างงๆ เราเลยบอกคุณยายคะหนูซื้อมาให้ เอาไว้ทานนะคะเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแร้งไป ^^' ตอนนั้นคุณยาย.. เอ่อคือ คุณยายยิ้ม... และพูดกับเราว่าขอบใจมากนะหนู.. สักพักแกก็ยื่นของพร้อมกับบอกว่า ....อะนี่ยายให้.. ถือว่าแลกกันนะ แล้วก็ยิ้ม...
ตอนนั้นเราคือ เหมือนน้ำตามันจะไหล... เราไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบที่เห็นแล้วจะทำให้เรามีความสุข... มองรอยยิ้มแล้วดูเป็นรอยยิ้มที่จริงใจมากๆ แต่เราก็กลั้น(เดี๋ยวเราจะกลายเป็นคนอ่อนแอ) ไว้แล้วบอกว่า คุณยายหนูไปก่อนนะคะ.... สวัสดีคะ ยายก็ยังคงยิ้มแบบเดิมให้เรา...
จารย์ในครอสถาม -ทำไมเราถึงไม่ให้เงินลุงคนนั้นละ ในเมื่อเอามาพอสมควร แล้วทำไมถึงเลือกช่วยยาย ตอบ หนูเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้นคะ ส่วนเรื่องช่วยเหลือถ้าเราให้เขาก็เหมือนส่งเสริมเขา ถ้าเขาไปขอคนอื่นแล้วคนอื่นให้อีกเขาก็จะทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหน่ะสิคะจารย์ ส่วนคุณยาย หนูคิดว่า ถึงยายเขาจะไม่มี แต่เขาก็ไม่ได้ขอใครนี่คะ ยายแกขายขนมสีเขียวๆ อีกอย่างแกดูแก่ชรามากแล้ว อีกทั้งยังผอมอีก แต่มีสิ่งหนึ่งคะที่หนูจดจำไม่ลืม คือ รอยยิ้มที่แสนใจดี...ของยายคนนั้น...
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ.....นี่คือเรื่องจริงที่เราเจอในชีวิตจริงๆ มันอาจจะดูเวอร์ไปที่ซื้อของให้แกเยอะขนาดนั้น เราอายุ 15 ปีคะ สำหรับเรา ถ้าเรามีมาก เราก็ช่วยพอประมาณ ถ้าเรามีน้อยก็ช่วยน้อยคะ ตอนนั้นมีเงินติดตัวพอประมาณคะ ระวังกันด้วยนะคะ น่ากลัวเหมือนกันสมัยนี้ มาในรูปแบบต่างๆ ขนาดมาเรียนพิเศษยังเจอเลย - -
ระวังมิจฉาชีพ!! .... แบบนี้เขาเรียกมิจฉาชีพหรือเปล่าคะ?....
....คือ วันนี้เราเพิ่งจะรู้จักกับคำว่า มิจฉาชีพ เริ่มเลยละกันคะ เราลงจากรถเมย์แถวเดอะมอลสาขา(ไว้ตอบหลังไมค์คะ) ทีนี้เราเห็นว่า ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนเราเลยเดินไปเซเว่นคะ ไปเติมเงินและก็ซื้อของใช้ ทีนี้เรากำลังเดินออกมาหน้าเซเว่นเลยคะ ย้ำนะคะ หน้าเซเว่น เรายืนมองหาเพื่อนสักพักกำลังจะเดินต่อ ก็มีลุง ลักษณะ ใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้า(สภาพดูมอมแมม) ไม่สูงมากประมาณ 155+ ซม. ใส่กางเกงขายาว มีผมนิดหน่อย ผิวคล้ำ ถือร่มหรืออะไรสักอย่างมาในมือ แกเดินเข้ามาหาเราคะ ปล. ไม่ได้แต่งเติมหรืออะไรทั้งนั้น เพิ่งเจอมาวันนี้จริงๆคะ ก่อนเรียนพิเศษ
ลุง : สวัสดีครับ.....
เรา : อ่อ คะสวัสดี...
ลุง : คือว่า เอ่อ.. ผมมาจากแครายครับ แล้วทีนี้ผมจะนั่งรถเมย์ไปลำลูกกา..
เรา : อ่อคะ ก็ข้ามสะพานลอยไปฝั่งนู้นไงคะ..
ลุง : ครับ คือผมมาจากแครายอะ ผมจะไปลำลูกกา แล้วทีนี้ผมลืมหยิบกระเป๋าเงินมา....
เรา : (มองเงินในมือ ตอนนั้นกำลังคิดคะ อ่อจะขอเงินเหรอลืมหรือจงใจ ในมือเรามี38บาทคะ) อ่อคะ ทำไมเหรอคะ?
ลุง : คือ ผมจะขอเงินได้ไหม สัก 20 บาท จะนั่งไปแถวลำลูกกา
เรา : (ห้ะ? ขอเงิน คือถ้าหิวข้าวอะจะซื้อข้าวให้แต่ไม่ให้เงิน แต่นี่ขอเงินเลย? เราก็เลยลองใจลุงต่อไปคะ เผื่อเราอคติไปเอง) เอ่อลุงคะ หนูมีแค่นี้คะ พอดีหนูต้องนั่งรถกลับบ้านด้วย
ลุง : แกทำหน้าเซ็งๆ แต่มองในมือ แล้วแกก็บอก ขอสัก 20 ก็ได้นะ ผมจะไปฝั่งนู้น นั่งรถไปลำลูกกา
เรา : (เราเริ่มโมโหละ คือแบบ เอ้าทำไมตื๊อแบบนี้? ) ลุงคะ หนูต้องนั่งรถกลับบ้านเหมือนกัน ค่ารถหนูก็ 35 บาทแล้วคะ เหลืออีก 3 บาท ลุงเอาไหมคะ?
ลุง : (มองแล้วเหมือนไม่อยากได้ จริงๆคะ เรามองหน้าแกอยู่) ขอสัก 20 บาท 10 บาทก็ได้
เรา : (คิดในใจ มันเริ่มไม่ใช่ละ) ขอโทษนะคะลุง หนูก็ต้องกลับบ้านเหมือนกัน คุณพ่อหนูสอนไว้คะ ถ้าช่วยคนอื่นแล้วตัวเองเดือดร้อน อย่าไปช่วยเขา ขอโทษด้วยนะคะ แล้วเราก็เดินหนีแกเลย
- คือแบบตอนนั้นเราอึนสักพักอะ คิดในใจ ห้ะ? ทำไมเป็นชั้นอะ คนอื่นก็เยอะแยะปะ อีกอย่างแถวๆห้างยังไงคนก็เยอะอยู่แล้ว ก่อนหน้าเราก็มีคนเดินเยอะแยะ อ่อลืมบอกไป ตอนนั้นเราอยู่คนเดียวคะ...
****ผิดสังเกต/ข้อสงสัย*****
- บอกชั้นไม่มีเงิน ไม่ได้หยิบกระเป๋าเงินมา แล้วคุณนั่งรถมาแคราย คุณเอาเงินที่ไหนจ่ายคะะ? ถ้าเดินมาคงไม่ใช่เพราะมันไกลมากคะ
- ทำไมเดินมาขอเงินแบบหน้าซื่อๆ อีกอย่าง อยู่หน้าเซเว่นด้วย หรือเป็นเพราะตอนออกจากเซเว่นเราถือเงินออกมาด้วย เงินทอน*
- ถ้าเป็นชั้น หากไม่ได้เอาเงินมา ชั้นจะนั่งรถ(แท็กซี่,รถสามล้อ ฯล) กลับไปเอากระเป๋าเงินแล้วค่อยจ่ายคะ
- ลุงพูดซ้ำๆ แล้วแรกๆ จะขอ 20 บาทก่อน แต่พอโดนเราปฏิเสธอ้อมๆ ลุงแกบอก เอา 20 บาท หรือ 10 บาทก็ได้ (ถ้าสมมุติเป็นเพื่อนเรา หรือ ต่างโรงเรียน 3 บาทมันก็เอาคะ )
- พอเราพูดขอโทษนะคะ หนูก็ต้องนั่งรถกลับบ้านเหมือนกัน ลุงแกทำหน้าบึ้งเลยล่ะ แล้วแกก็เดินไปเลย
- บอกจะไปลำลูกกา ประมาณ 20 นาทีได้คะ รอเพื่อนเลยยืนมอง .____.
- ตอนแรกที่ลุงเดินเข้ามา แกเดินช้าๆ เหมือนคนประมาณ อายุ 70 กว่าๆ หลังโค้งหน่อยๆ แต่พอหันหลังกลับ แกเดินเหมือนคนวัยผู้ใหญ่ 55 กว่าๆ
คือตอนแรกที่เห็นก็คิดว่าแกจะไม่ได้พูดอะไรคะ ถ้าแกไม่พูดอะไรไม่เรียกร้องอะไรจากเรา เราจะซื้อข้าวซื้อน้ำให้เลยคะ(ถ้าหิวข้าว) ซื้อให้โดยที่ลุงไม่ต้องพูดว่าหิวด้วยซ้ำ เพราะสภาพมอมแมม หัวล้านแต่มีผมอยู่บางๆมากๆ แต่พอลุงพูดมาเท่านั้นละแต่เราดันอยากลองใจ เพราะไม่เคยเจอคนแบบนี้ไงคะ เลยลองดู ปรากฏว่า โอ้โห! อเมซึ่งไทยแลนด์ = = ตกใจกับคำตอบ เห้อ....ทีนี้ตอนเรานั่งกลับบ้านคะ ถึงสะพานลอย(สะพานลอยนี้คนเยอะอยู่คะ ใต้สะพานมีของขายบนฟุตบาท เป็นสะพานลอยยาว) เราเจอยายแก่ๆ คนนึง แกนั่งนิ่งๆหลับตา ลักษณะผอม มอมแมม ใส่เสื้อผ้าขาด อายุน่าจะประมาณ 70-80 ได้อะคะ นั่งอยู่ตรงสะพานลอย โดยแกขายขนมชนิดหนึ่ง (เราไม่รู้ว่าอะไร มีสีเขียว อันกลมๆ เอาไปทอด ขอบๆจะกรอบ กัดเข้าไปแล้วจะออกหวานๆมันๆ)
ตอนนั้นดูเหมือนแกจะหลับคะ เราเห็นใจแก่นะแบบสะเทือนใจว่า โห... อายุขนาดนี้มานั่งขายของ? แทนที่จะสบาย ลูกหลานแกไปไหนหมดเหนอ...
เราเลยวิ่งลงสะพานไปซื้อข้าวผัด น้ำเปล่าขวดใหญ่ ลูกชิ้น2ไม้ โจ็กธรรมดาไม่ใส่ไส้ไม่ใส่ตับ..ขอโฟมกับช้อนด้วยคะ ทั้งหมดก็ประมาณ = 74 บาท
ซื้อเสร็จเราก็วิ่งกลับไปหายายแล้วก็เรียก คุณยายคะ..... คุณยาย พอคุณยายลืมตาแกก็ทำหน้างงๆ เราเลยบอกคุณยายคะหนูซื้อมาให้ เอาไว้ทานนะคะเดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแร้งไป ^^' ตอนนั้นคุณยาย.. เอ่อคือ คุณยายยิ้ม... และพูดกับเราว่าขอบใจมากนะหนู.. สักพักแกก็ยื่นของพร้อมกับบอกว่า ....อะนี่ยายให้.. ถือว่าแลกกันนะ แล้วก็ยิ้ม...
ตอนนั้นเราคือ เหมือนน้ำตามันจะไหล... เราไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบที่เห็นแล้วจะทำให้เรามีความสุข... มองรอยยิ้มแล้วดูเป็นรอยยิ้มที่จริงใจมากๆ แต่เราก็กลั้น(เดี๋ยวเราจะกลายเป็นคนอ่อนแอ) ไว้แล้วบอกว่า คุณยายหนูไปก่อนนะคะ.... สวัสดีคะ ยายก็ยังคงยิ้มแบบเดิมให้เรา...
จารย์ในครอสถาม -ทำไมเราถึงไม่ให้เงินลุงคนนั้นละ ในเมื่อเอามาพอสมควร แล้วทำไมถึงเลือกช่วยยาย ตอบ หนูเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้นคะ ส่วนเรื่องช่วยเหลือถ้าเราให้เขาก็เหมือนส่งเสริมเขา ถ้าเขาไปขอคนอื่นแล้วคนอื่นให้อีกเขาก็จะทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหน่ะสิคะจารย์ ส่วนคุณยาย หนูคิดว่า ถึงยายเขาจะไม่มี แต่เขาก็ไม่ได้ขอใครนี่คะ ยายแกขายขนมสีเขียวๆ อีกอย่างแกดูแก่ชรามากแล้ว อีกทั้งยังผอมอีก แต่มีสิ่งหนึ่งคะที่หนูจดจำไม่ลืม คือ รอยยิ้มที่แสนใจดี...ของยายคนนั้น...
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ.....นี่คือเรื่องจริงที่เราเจอในชีวิตจริงๆ มันอาจจะดูเวอร์ไปที่ซื้อของให้แกเยอะขนาดนั้น เราอายุ 15 ปีคะ สำหรับเรา ถ้าเรามีมาก เราก็ช่วยพอประมาณ ถ้าเรามีน้อยก็ช่วยน้อยคะ ตอนนั้นมีเงินติดตัวพอประมาณคะ ระวังกันด้วยนะคะ น่ากลัวเหมือนกันสมัยนี้ มาในรูปแบบต่างๆ ขนาดมาเรียนพิเศษยังเจอเลย - -