คือ เรามีเพื่อนคนนึงคะที่    เราคุยกันทุกวัน เรียกได้ว่า
เเทบจะทุกเวลาที่ว่างเลยคะ  เเต่เรารู้สึกว่าที่คุยเพราะเราเหงามากๆ
มันเหมือนเป็นความเหงาอ้ะคะ  เราไม่มีคนคุยด้วยเลย
พอมีคนมาทักก็เลยคุย  คุยมากๆ คุยทุกวันจนมันรู้สึกชอบ
หมายถึง ชอบเวลาที่ได้คุยกัน  มันรู้สึกดีนะ คิดว่าเข้ากันได้ดี
จนวันนึงที่เขา มาขอเราเป็นเเฟน เเต่เราไม่อยากมีเเฟนอ้ะ
(ลืมบอกเราโสดมา 4 ปี )  ไม่ใช่สิเราบอกเขา  ว่าเราไม่อยากมีเเฟน
แต่จริงๆเเล้วเราอยากมี  แต่เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เขา 555 (นิสัยไม่ดีเลย)
จะว่าเรามองคนที่หน้าตาก็ได้นะ เรามองจริงๆ
เเต่เวลาที่เราได้คุยกับเขาเรามีความสุขอ้ะ  มันเหมือนอยากเป็นเพื่อนคุยกันเเบบนี้ไปเรื่อยๆ
(กลับมาๆๆ  ต่อๆๆ55555)  หลังจากที่เราบอกเค้าไปว่าเราไม่อยากมีเเฟน
เราคิดว่าเค้าจะจบ  เเต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดนี้สิ เขากลับบอกว่า  เราขออยู่เเบบนี้เรื่อยๆนะ
จนกว่า  จะอยากมีแฟนนน  (โอ้วววว พระเจ้าช่วยยย!!!)
จนตอนนี้เวลามันก็ผ่านมาเรื่อย  จน 3 วันที่เเล้ววว  เราก็ตอบตกลงไป (โดยที่เราก็คิดว่ายังไม่ใช่คนนี้อ้ะ)
คบกันได้ 3 วันเเล้วไม่อยากให้มันเลยไปมากกว่านี้  ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าเราคบกัน (แม้เเต่เพื่อนเราที่สนิทมาก)
คือเราไม่อยากให้ใครรู้ เราบังคับให้เขา ไม่บอกใคร  (เอาจริงๆนะ เขามาบอกฝันดีเราหน้าวอลทุกวันเราลบออกหมด)
ทุกอย่างเราพยายามปิดบังง ไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง มันดูเลวมากๆ
จะบอกเลิกยังไงดี ก็แค่อยากเป็นเพื่อน ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้
หรือ บางทึเราเลือกเยอะเกินไป   เขาดีมากๆจนเราไม่กล้าพูดคำนั้นไป  เเคร์เราทุกอย่าง เชื่อใจเรา ยอมทุกอย่าง
ควรทำยังไงต่อไปดี???