วันนี้ว่างงงงง เลยอยากมาเล่าสู่กันฟังถึงเรื่องความรักซักกาหน่อย อีกอย่างนึง อยากเผือกเรื่องความรักของคนอื่นด้วย 5555
มีแฟนนะ รักแฟนด้วย ประทับใจในตัวเค้าก็เย้อแยะ (อุ๊ย พูดละเขิน ) 555 เอาล่ะๆ จะเล่าให้ฟัง.. สาม สอง หนึ่ง ปัง !

ครั้งแรกที่เจอกัน ตอนนั้นกำลังจะขึ้นปีหนึ่งมั้ง เราไปเที่ยวบ้านเพื่อน ละอิแฟนคนเนี๊ยะ มันก็รู้จักกับเพื่อนเราพอดี ไอ้เราก็ไม่รู้จักหรอก - -
พอกลับมาบ้าน เพื่อนเรามันก็บอกว่า นี่ๆมีคนขอเบอร์แน่ะ ไอ้เราก็คิด เอ๊ะ. ใคร ?  (เริ่มแรดไง ระริกระรี้ โสดพอดี 555)
มันก็บอกว่า คนที่เจอที่บ้านมันไง เราก็อ๋อ.. อ๋อไปงั้นแหละ ไม่เห็นหน้าด้วยซ้ำ 555
พอโสด อารมณ์เหงามันก็มา แบบ..มีคนมาขอเบอร์หรอ กลัวให้ไปละมันไม่โทรอ่ะ เอาเบอร์มาเลยดีกว่า เดี๋ยวโทรไปเอง 555
มันเริ่มตั้งแต่นั้นค่ะ ตั้งแต่โทรไปครั้งแรก คือ ขออึ้งแป๊ปนะ  จำบทสนทนาครั้งแรกได้ตรึงใจมาก !
เรา : ฮัลโหล เอ่อออ.. นี่เบอร์ใครอ่ะคะ ? (กลัวโทรผิดไง >< )
เขา : ก็แล้วจะโทรหาใครล่ะครับ !!! (เสียงดุมาก ตกใจเลย)
เรา : ก็แล้วนั่นใครล่ะคะ ?
เขา : จะโทรหาใครก็คนนั้นแหละครับ !! ( อิสึด ผู้ชายไรวะ ดุ)
เรา : โทรหาคนชื่อโปค่ะ
เขา : โปพูดอยู่ครับ
........................... ละก็คุยกันบลาๆๆๆๆๆ...................
หลังจากนั้นเราก็ไปเล่าให้เพื่อนฟัง ปรึกษาเพื่อนตามประสาอ่ะเนาะ รู้มั๊ย ? เพื่อนว่าไง ..
"  อย่าไปคุยกับพี่คนนี้เลย เจ้าชู้จะตาย"  ><
" ใช่ๆๆ นิสัยไม่ดี ชอบฟันแล้วทิ้ง" >0<
"กูเตือนด้วยความหวังดีนะ โดนมาหลายคนแล้ว"  O-o บลาๆๆ อีกเยอะแยะมากมาย.. แต่ ! ไม่ฟังค่ะ เจ้าชู้ใช่มั๊ย ? ได้.. มาเจอกันหน่อย หึหึ
จากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆ ไม่มีค่ะ ไม่เคยเจอ เขาไม่ทิ้งเรา รักเรามากด้วย เป็นผู้ชายที่ดีมากคนนึง เราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องมือที่สามเลย แต่ก็ทะเลาะกันบ้างตามประสา คนรักกันเนาะ ก็หึงก็หวงบ้างธรรมดา ... คบกันมาเกือบปี มาถึงคราวแตกหัก ! เพราะโดนแม่สั่ง " เลิกคบ " !
เหตุผลคือ ... เราไม่เหมาะสมกัน .. คือแฟนเราเรียนหนังสือไม่จบค่ะ อยู่บ้าน ทำงานแถวๆบ้าน ทั่วไป.. (นี่เป็นคนให้โอกาสคนนะ แต่มาดูๆแล้วที่แม่พูดมันก็ไม่ผิด เขาไม่มีอะไรเลยจริงๆ มีแค่ตัวกับหัวใจ) ก็เลยตัดสินใจ ... เลิกค่ะ ! (อย่าเพิ่งว่าเค้าเลวนะ เค้าจำใจ เลิกทั้งๆที่ยังรัก คิดดูสิ เจ็บปะ ?"
...ก็เลิกกัน.. แต่ก็ยังคุยๆกันบ้าง เจอกันบ้าง เราก็มีผู้ชายเข้ามาหาเรื่อยๆ คุยกับคนนั้น คนนี้ .. จนวันนึงเราคิดว่า โอเค จะพอละ จะหยุดอยู่กับผู้ชายคนใหม่คนนี้ละ ก็เลยตัดสินใจ บอกเขาไปว่า " เราเลิกติดต่อกันเถอะ เค้าไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เค้าอยากเริ่มต้นใหม่.." ไม่น่าเชื่อ พระเจ้า!!!
เขาเข้ามากอดขาเรา ร้องไห้อ้อนวอนว่า อย่าไปเลยนะ อย่าไปเลย ให้ทำอะไรก็ได้ ให้อยู่ในฐานะไหนก็ได้ แต่คุยกันเหมือนเดิมได้มั๊ย"
วินาทีนั้นเราไม่แคร์ละไง อารมณ์อยากเริ่มต้นใหม่ เพราะต่อให้คบกับเขา เราก็ไปกันไม่ได้.. เรารักกันไม่ได้ ! พยายามสะบัดขาสุดกำลัง บอกให้เขาปล่อย เขาทั้งกอดทั้งรัดทั้งร้องไห้ทั้งวอนขอ แต่สุดท้าย.... เราก็ทิ้งเขาไป (จำได้ติดตาเลยค่ะ เหตุการณ์นี้ จำได้ว่าตัวเองเคยเลวกับเขาแค่ไหน)..
หลังจากนั้น..เราก็คบคนใหม่ ถามว่าคิดถึงคนเก่ามั๊ย ? ก็คิดถึงนะ .. เราหายไปเกือบปีแต่ก็แอบส่องเฟสเขาบ้าง(ก็ไม่มีใคร ไม่ได้คบใคร ยังเพ้อถึงเราอยู่) พอเราคิดถึงเขาหรือเหงาก็แอบโทรไปบ้าง.. เวลาผ่านไปสองปี ก็ติดต่อกันตลอด แต่ไม่บ่อยนะ ปีละสองสามครั้ง.. จนเราอยู่ประมาณปีสามเทอมสอง ความรักที่มีต่อแฟนใหม่ก็เริ่มจืดจางลง.. (อันนี้เยอะ ! อยากรู้เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง รับรองความเลวของมัน มันส์กระจาย !)
ทุกครั้งที่เราไม่สบายใจ คนที่อยู่ข้างๆเรากลับไม่ใช่เขาแต่เป็น " แฟนเก่า "
วันที่เราท้อ เราต้องการกำลังใจ คนที่ควรอยู่กับเรา กลับไม่อยู่ คนที่ไม่ควรอยู่ กลับยื่นไหล่ให้เราซบ คนนั้นก็คือ " แฟนเก่า "
ก็รู้สึกแบบนี้มาตลอดแต่ก็ยังไม่คิดเลิกกับแฟน จนเวลาผ่านไปๆ แฟนก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้น ...
วันนึง..เราเกิดป่วยขึ้นมา ช่วงนั้นไม่ได้คุยกับแฟนแล้วค่ะ เลยตัดสินใจโทรไปหาเขา(แฟนเก่า) เชื่อมั๊ย ? เขามา เขารีบมา พาเราไปหาหมอ(เริ่มซึ้ง)
ตามท้องเรื่องค่ะ นอนโรงพยาบาลหกคืนเต็ม 555 เขาก็มาหาทุกวันๆ ในช่วงที่เราเริ่มกลับมาติดต่อกันอีกครั้ง เราเคยบอกกับแม่ไว้ว่า " แม่อย่าไปเกลียดเขาเลยนะ เขาเป็นคนดีคนนึง เชื่อหนูเถอะ แล้วเขาก็รักหนูมาก" แม่ก็บอกว่า " แม่ก็ไม่ได้เกลียดเขาหรอกลูก" ..
หลังจากคราวนั้นเราก็เลยตัดสินใจ กลับมาเริ่มต้นใหม่กับเขาอีกครั้ง โดยที่แม่ไม่ห้ามแล้วค่ะ แม่ไฟเขียว ^^ (คงเห็นว่าเขาดีพอและสามารถดูแลเราได้แล้วล่ะมั้ง เขาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ รู้จักทำงาน รู้จักวางอนาคต ^^ ) มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ
มันดีใจ มันแบบ..คือเรารักกันได้แล้ว เรารักกันได้ เราคบกันได้แล้วนะ .. ไม่มีใครรักเราเท่าเขาแล้วล่ะ ตลอดเกือบสามปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยคบใครเลย ที่ผ่านมามันพิสูจน์ทุกอย่างแล้วจริง ..
ตอนนี้อยู่ปีสี่เทอมสองละ ^^ รักกันดี เชื่อใจกัน เข้าใจกัน ยอมรับได้เต็มปากว่า..รักผู้ชายคนนี้มากๆ คนที่เราทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี แต่เขากลับอยู่กับเราเสมอ คนที่อยู่ข้างๆเราไม่เคยทิ้งเราไปไหน.. (ไม่สัญญาหรอกนะว่าจะรักตลอดไป แต่ฉันจะไม่มองหาใครอีกนอกจากเธอ)

เราคิดว่าตัวเองโชคดีมากค่ะที่เจอเขา .... ทุกๆเรื่องราวที่เล่ามาจนถึงบรรทัดนี้ คือทุกความประทับใจที่ฉันมีให้เขาค่ะ ..
...แล้วคุณล่ะ มีเรื่องราวดีดีมาเล่าสู่กันฟังบ้างมั๊ย ?