สวัสดีครับ อาจเป็นกระทู้ดราม่าแต่เพียงแค่อยากระบายในส่วนลึกในใจของเราที่เราเองยังไม่รู้ว่าคิดยังไงกับแฟนที่คบมาแล้ว 4 ปี. จบลงด้วยคำว่า เราไปต่อไม่ได้แล้ว เพราะ....
ย้อนหลังไปสามปีก่อน เริ่มจากวันที่เรารู้จักกันในฐานะน้องใหม่ที่สมัครงานเข้ามาเราได้รู้จักน้องใหม่คนนี้ ด้วยความที่ต้องติดต่อและสอนงานกันทำให้เราได้ รู้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งไม่กี่เดือนเราก็คบกันด้วยความรักซึ่งกันและกัน
ผม เป็นคนที่ไม่ถือว่าเป็นคนดีในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ สังคมที่บ้านก็ธรรมดาทั่วไป มีโลกส่วนตัวสูง เป็นคนพูดตรงมากจนบางครั้งมีเพื่อนก็ปรามว่า พูดแรงไปไหมทั้งๆที่เราว่าพูดธรรมดานะ เรียนวิดวะ ทำงานปรกติ แฟนก่อนหน้านี้ก็คบได้สองปีทำให้ได้รู้จักคำว่า รัก และครั้งใหม่นี้คิดว่า จะทำให้ดีแก้ไขในสิ่งที่เคยทำแย่ๆมาก่อน จะไม่ให้เค้าเสียใจเธอคือคนในอนาคตของเรา
เธอ เป็นคนดีมาก ฉลาด ความคิดดี ประมาณว่าถ้าคบคือไว้ใจได้เลย 100% ว่าไม่นอกใจ แต่!!! เธอออกจะเป็นเด็กๆหน่อย ยังอ่อนต่อสังคมที่แย่ๆในปัจจุบัน เอาแต่ใจตัวเอง(น่าจะเป็นปรกติของผู้หญิงน่าเราเจอมาเยอะแล้ว แบบนี้เกือบหมด) ความคิดประมาณว่าอยู่ในสังคมที่ดีมากมาตลอด เชื่อความคิดตัวเองเป็นหลัก
หลังจากที่เราได้ตกลงคบกันในช่วงแรกที่จีบก็เป็นช่วงโปรทั่วไป ส่งข้อความไปหาทุกวัน เป็นห่วง ดูแล ผ่านไปหลังจากหมดโปรก็รักและชื่นชมเสมอมีความขัดแย้งกันบ้าง ไปไหนไปด้วยกัน สนิทกันมาก ช่วงหลังอาจจะมีความเป็นตัวเองเพิ่มเข้ามาบ้างแต่ไม่ได้ทำให้ความรักที่มีมันลดลง เพราะเราเป็นผู้ชายนี่เนอะจะไปฟรุ๊งงฟริ๊งหวาานๆก็อายเป็นเหมือนกัน และเราก็ไม่ใช่คนโรแมนติกนี่นา
จวบจนปีที่แล้ว ผมได้ย้ายที่ทำงานใหม่ ผมได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้เกิดขึ้นถึงแม้ปรกติเราทะเลาะกันบ้างเดือนละสองสามครั้งแล้วแต่โอกาสบางครั้งประจำเดือนมาของขึ้นมามั่วๆทะเลาะก็มีก็ยอมๆกันไป แต่สิ่งที่ผมไม่น่าให้อภัยตัวเองคือ ผมได้ไปมีแฟนใหม่ ในช่วงที่ ทะเลาะเลิกๆคบๆนี่ล่ะ ซึ่งแฟนใหม่เป็นคนทีทำงานใหม่นั่นเอง แต่เค้าก็กลับมาขอคืนดี เราก็ตัดสินใจสำหรับคนใหม่ที่ยังเริ่มไม่นานนัก ประมาณ 2 เดือนได้ ขอให้หยุดไว้แค่นี้(ผมจะบอกว่าตรงนี้ผมผิดเองไปคุยกันถูกคอรู้จักกันมากไปทำให้ช่วงที่ทะเลาะเลือกที่จะลองคบคนใหม่ดู) สุดท้ายเราก็กลับมาคบกับคนเก่าที่แสนดี เรื่องราวต่างๆก็เกิดขึ้น.....
หลังจากที่ผมกลับมาคบเธอได้สักพักสิ่งต่างๆ ความรู้สึกต่างๆในตัวผม มันลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังมีความ เป็นห่วง คิดถึงบ้างก็โทรไป กลัวเธอเหงา(หรือจริงๆเราเหงาอันนี้ไม่รู้) และมีความห่างเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำให้บางที เธอจะเริ่มไม่ไว้ใจเลย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ไม่เข้าใจมากขึ้น เราก็อารมณ์ร้อนมากขึ้นว่า จะมาจับผิดอะไรมากมายเราไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย เมื่อหลายๆครั้ง ถามบ่อยๆมากขึ้น เราเองกลับไม่อยากจะตอบคำถามเดิมๆ คำถามที่ชวนให้เกิดการทะเลาะ เราเองไม่อยากทะเลาะ และเราถือว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ทำไมไม่เข้าใจเราไม่ไว้ใจเราซักที. จากที่เคยมีความสุขกลับมาต้องทะเลาะบ่อยขึ้น อธิบายอะไรๆมากขึ้น ไม่ไว้ใจมากขึ้น จนวันนี้เรารู้สึกว่า เรายังรักกันอยู่ไหม.? ยังห่วงยังคิดถึงกันอยู่ไหม.? ยังแคร์กันอยู่ไหม.?
วันนี้ เริ่มจากการทะเลาะกันเล็กๆและด้วยน้ำเสียงทั้งเขาและเรา ไม่ชวนฟังเลยชวนทะเลาะมากกว่า ไหนๆก็ไหนๆ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า คุยไปคุยมาเลยเถิด ขุดๆๆๆเรื่องเก่าๆๆขึ้นมาชวนทะเลาะ เค้าถามผมว่า
เธอ: ยังรักเราอยู่ไหม
เรา: คือวันนี้ตอนนี้ถ้าถาม(กำลังทะเลาะอยู่) เราบอกว่า เราไม่รู้เราไม่แน่ใจ ช่วงหลังที่เราทำไปเราเริ่มรู้สึกว่าทำไปเพราะหน้าที่ ไม่ว่าจะไปหา ไปทานข้าว หรืออื่นๆ เราแค่เป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว กลัวเธอเหงาไม่อยากให้อยู่คนเดียว กลัวเธอไม่มีเพื่อนแล้วเธอจะอยู่อย่างไร. เราไม่รู้นะที่เป็นอยู่เนี่ยเรายังรักเธอหรือเปล่า ความรักมันคืออะไร หรือที่เป็นอยู่มันแค่ผูกพัน... ทำไมตอนที่เธออยากเลิกหลายๆครั้ง เป็นเราที่มาง้อเพราะคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ เราขาดเธอไม่ได้ ถ้าเธอขาดฉันเธอจะอยู่อย่างไร ผมบอกว่าผมอยู่ได้ถึงแม้เราจะรู้สึกอย่างนี้แต่เราไม่อยากเลิกเราจะรั้งไว้เพราะไม่อยากให้เธอเสียใจ เราอยู่ได้จิงๆ
จบลงที่ผมได้พูดคำว่า เราทำไปเพราะเหมือนเป็นหน้าที่ของแฟน สำหรับผมเป็นการบอกความรู้สึกที่เป็นอยู่ว่ามันน้อยลงแล้วแต่เราทำได้ เราอยู่ได้ เรายังห่วงเธออยู่เสมอ คือไม่ได้อยากเลิกหรือว่าอะไร แต่ไม่อยากทะเลาะอยู่ดีๆถามดีๆก็ได้มันไม่มีอะไร.
แต่สำหรับเค้า ทำไปเพราะหน้าที่ คือ หมดรักแล้ว ควรจะเลิกกัน ไม่มีเหตุผลอื่น หมายความว่าเราไม่รักเค้าแล้ว.
สำหรับผม ถึงแม้อายุเราต่างกัน 5 ปี ผมดีใจที่ได้คบกับเธอมากเกือบ 4 ปี ทำให้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยเจอ สุดท้ายหลายๆอย่างตรงนี้ทำให้เรารู้ว่าถึงแม้เราจะรักกันขนาดไหน
หลายๆสิ่งจะเป็นตัวแปรทำให้ความรักนั้นเปลี่ยนแปลงได้เสมอ อยู่ที่เราเลือกจะเปลี่ยนแปลงด้านดีหรือไม่ดี
และเราสองคนเลือกที่จะไม่ไปต่อเพราะความรักมันลดลงจากการทำร้ายกันเอง ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ.
ปล.ช่วงหลังที่กลับมาคบกันรู้ดีว่าจากที่ผมเคยพลาดช่วงที่ไปมีคนใหม่ที่บริษัทเดียวกันนั้น เค้าฝังใจและเค้าจะไม่ไว้ใจเราตลอดไปล่ะ เป็นต้นเหตุที่เค้าจะพูดถึงเสมอว่าเพราะเรา. อันนี้เราเข้าใจได้และยอมรับแต่เพียงผู้เดียว ผมเป็นคนบอกเลิกครับ เราไม่ได้มีใครใหม่ แต่เพราะอาจเป็นผมเองที่ไม่รู้ว่า ความรักคืออะไรกันแน่ ต้องทุ่มเทขนาดไหน ต้องเอาชีวิตเราเข้าไปมากขนาดไหน เราคงทำไม่ถูกทางเลยเป็นแบบนี้.
แล้วเพื่อนๆ มีเรื่องราวที่เราสองคนคบกันต่อไปไม่ได้ เพราะอะไรครับ. อย่างน้อยผมขอกระทู้นี้ระบายหน่อยครับ ขอบคุณครับ
เราสองคนเลือกที่จะคบกันต่อไปไม่ได้เพราะอะไร?
ย้อนหลังไปสามปีก่อน เริ่มจากวันที่เรารู้จักกันในฐานะน้องใหม่ที่สมัครงานเข้ามาเราได้รู้จักน้องใหม่คนนี้ ด้วยความที่ต้องติดต่อและสอนงานกันทำให้เราได้ รู้ถึงความรู้สึกบางอย่าง ซึ่งไม่กี่เดือนเราก็คบกันด้วยความรักซึ่งกันและกัน
ผม เป็นคนที่ไม่ถือว่าเป็นคนดีในเรื่องความรักสักเท่าไหร่ สังคมที่บ้านก็ธรรมดาทั่วไป มีโลกส่วนตัวสูง เป็นคนพูดตรงมากจนบางครั้งมีเพื่อนก็ปรามว่า พูดแรงไปไหมทั้งๆที่เราว่าพูดธรรมดานะ เรียนวิดวะ ทำงานปรกติ แฟนก่อนหน้านี้ก็คบได้สองปีทำให้ได้รู้จักคำว่า รัก และครั้งใหม่นี้คิดว่า จะทำให้ดีแก้ไขในสิ่งที่เคยทำแย่ๆมาก่อน จะไม่ให้เค้าเสียใจเธอคือคนในอนาคตของเรา
เธอ เป็นคนดีมาก ฉลาด ความคิดดี ประมาณว่าถ้าคบคือไว้ใจได้เลย 100% ว่าไม่นอกใจ แต่!!! เธอออกจะเป็นเด็กๆหน่อย ยังอ่อนต่อสังคมที่แย่ๆในปัจจุบัน เอาแต่ใจตัวเอง(น่าจะเป็นปรกติของผู้หญิงน่าเราเจอมาเยอะแล้ว แบบนี้เกือบหมด) ความคิดประมาณว่าอยู่ในสังคมที่ดีมากมาตลอด เชื่อความคิดตัวเองเป็นหลัก
หลังจากที่เราได้ตกลงคบกันในช่วงแรกที่จีบก็เป็นช่วงโปรทั่วไป ส่งข้อความไปหาทุกวัน เป็นห่วง ดูแล ผ่านไปหลังจากหมดโปรก็รักและชื่นชมเสมอมีความขัดแย้งกันบ้าง ไปไหนไปด้วยกัน สนิทกันมาก ช่วงหลังอาจจะมีความเป็นตัวเองเพิ่มเข้ามาบ้างแต่ไม่ได้ทำให้ความรักที่มีมันลดลง เพราะเราเป็นผู้ชายนี่เนอะจะไปฟรุ๊งงฟริ๊งหวาานๆก็อายเป็นเหมือนกัน และเราก็ไม่ใช่คนโรแมนติกนี่นา
จวบจนปีที่แล้ว ผมได้ย้ายที่ทำงานใหม่ ผมได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้เกิดขึ้นถึงแม้ปรกติเราทะเลาะกันบ้างเดือนละสองสามครั้งแล้วแต่โอกาสบางครั้งประจำเดือนมาของขึ้นมามั่วๆทะเลาะก็มีก็ยอมๆกันไป แต่สิ่งที่ผมไม่น่าให้อภัยตัวเองคือ ผมได้ไปมีแฟนใหม่ ในช่วงที่ ทะเลาะเลิกๆคบๆนี่ล่ะ ซึ่งแฟนใหม่เป็นคนทีทำงานใหม่นั่นเอง แต่เค้าก็กลับมาขอคืนดี เราก็ตัดสินใจสำหรับคนใหม่ที่ยังเริ่มไม่นานนัก ประมาณ 2 เดือนได้ ขอให้หยุดไว้แค่นี้(ผมจะบอกว่าตรงนี้ผมผิดเองไปคุยกันถูกคอรู้จักกันมากไปทำให้ช่วงที่ทะเลาะเลือกที่จะลองคบคนใหม่ดู) สุดท้ายเราก็กลับมาคบกับคนเก่าที่แสนดี เรื่องราวต่างๆก็เกิดขึ้น.....
หลังจากที่ผมกลับมาคบเธอได้สักพักสิ่งต่างๆ ความรู้สึกต่างๆในตัวผม มันลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังมีความ เป็นห่วง คิดถึงบ้างก็โทรไป กลัวเธอเหงา(หรือจริงๆเราเหงาอันนี้ไม่รู้) และมีความห่างเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำให้บางที เธอจะเริ่มไม่ไว้ใจเลย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ไม่เข้าใจมากขึ้น เราก็อารมณ์ร้อนมากขึ้นว่า จะมาจับผิดอะไรมากมายเราไม่ได้ทำไรผิดซักหน่อย เมื่อหลายๆครั้ง ถามบ่อยๆมากขึ้น เราเองกลับไม่อยากจะตอบคำถามเดิมๆ คำถามที่ชวนให้เกิดการทะเลาะ เราเองไม่อยากทะเลาะ และเราถือว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ทำไมไม่เข้าใจเราไม่ไว้ใจเราซักที. จากที่เคยมีความสุขกลับมาต้องทะเลาะบ่อยขึ้น อธิบายอะไรๆมากขึ้น ไม่ไว้ใจมากขึ้น จนวันนี้เรารู้สึกว่า เรายังรักกันอยู่ไหม.? ยังห่วงยังคิดถึงกันอยู่ไหม.? ยังแคร์กันอยู่ไหม.?
วันนี้ เริ่มจากการทะเลาะกันเล็กๆและด้วยน้ำเสียงทั้งเขาและเรา ไม่ชวนฟังเลยชวนทะเลาะมากกว่า ไหนๆก็ไหนๆ อีกอย่างเราก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า คุยไปคุยมาเลยเถิด ขุดๆๆๆเรื่องเก่าๆๆขึ้นมาชวนทะเลาะ เค้าถามผมว่า
เธอ: ยังรักเราอยู่ไหม
เรา: คือวันนี้ตอนนี้ถ้าถาม(กำลังทะเลาะอยู่) เราบอกว่า เราไม่รู้เราไม่แน่ใจ ช่วงหลังที่เราทำไปเราเริ่มรู้สึกว่าทำไปเพราะหน้าที่ ไม่ว่าจะไปหา ไปทานข้าว หรืออื่นๆ เราแค่เป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว กลัวเธอเหงาไม่อยากให้อยู่คนเดียว กลัวเธอไม่มีเพื่อนแล้วเธอจะอยู่อย่างไร. เราไม่รู้นะที่เป็นอยู่เนี่ยเรายังรักเธอหรือเปล่า ความรักมันคืออะไร หรือที่เป็นอยู่มันแค่ผูกพัน... ทำไมตอนที่เธออยากเลิกหลายๆครั้ง เป็นเราที่มาง้อเพราะคิดว่าเราอยู่ไม่ได้ เราขาดเธอไม่ได้ ถ้าเธอขาดฉันเธอจะอยู่อย่างไร ผมบอกว่าผมอยู่ได้ถึงแม้เราจะรู้สึกอย่างนี้แต่เราไม่อยากเลิกเราจะรั้งไว้เพราะไม่อยากให้เธอเสียใจ เราอยู่ได้จิงๆ
จบลงที่ผมได้พูดคำว่า เราทำไปเพราะเหมือนเป็นหน้าที่ของแฟน สำหรับผมเป็นการบอกความรู้สึกที่เป็นอยู่ว่ามันน้อยลงแล้วแต่เราทำได้ เราอยู่ได้ เรายังห่วงเธออยู่เสมอ คือไม่ได้อยากเลิกหรือว่าอะไร แต่ไม่อยากทะเลาะอยู่ดีๆถามดีๆก็ได้มันไม่มีอะไร.
แต่สำหรับเค้า ทำไปเพราะหน้าที่ คือ หมดรักแล้ว ควรจะเลิกกัน ไม่มีเหตุผลอื่น หมายความว่าเราไม่รักเค้าแล้ว.
สำหรับผม ถึงแม้อายุเราต่างกัน 5 ปี ผมดีใจที่ได้คบกับเธอมากเกือบ 4 ปี ทำให้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยเจอ สุดท้ายหลายๆอย่างตรงนี้ทำให้เรารู้ว่าถึงแม้เราจะรักกันขนาดไหน หลายๆสิ่งจะเป็นตัวแปรทำให้ความรักนั้นเปลี่ยนแปลงได้เสมอ อยู่ที่เราเลือกจะเปลี่ยนแปลงด้านดีหรือไม่ดี
และเราสองคนเลือกที่จะไม่ไปต่อเพราะความรักมันลดลงจากการทำร้ายกันเอง ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ.
ปล.ช่วงหลังที่กลับมาคบกันรู้ดีว่าจากที่ผมเคยพลาดช่วงที่ไปมีคนใหม่ที่บริษัทเดียวกันนั้น เค้าฝังใจและเค้าจะไม่ไว้ใจเราตลอดไปล่ะ เป็นต้นเหตุที่เค้าจะพูดถึงเสมอว่าเพราะเรา. อันนี้เราเข้าใจได้และยอมรับแต่เพียงผู้เดียว ผมเป็นคนบอกเลิกครับ เราไม่ได้มีใครใหม่ แต่เพราะอาจเป็นผมเองที่ไม่รู้ว่า ความรักคืออะไรกันแน่ ต้องทุ่มเทขนาดไหน ต้องเอาชีวิตเราเข้าไปมากขนาดไหน เราคงทำไม่ถูกทางเลยเป็นแบบนี้.
แล้วเพื่อนๆ มีเรื่องราวที่เราสองคนคบกันต่อไปไม่ได้ เพราะอะไรครับ. อย่างน้อยผมขอกระทู้นี้ระบายหน่อยครับ ขอบคุณครับ