ผมหลงอยู่ 2 วัน 3 คืน ป่าก็ไม่ได้ไกลจากบ้านผมเท่าไหร่ คือเดินมาทุกป่าแล้ว ยกเว้นป่าที่บเานตัวเอง อยู่พะเยา ติดชายแดนลาว ไม่ขอบอกรายละเอียดมากนะครับบางอย่างอาจโหดร้ายแต่ต้องเอาชีวิตรอด ครับ

อุปกรณ์ที่เตรียมไปตอนที่เดินป่า ผมมีมีดสั่นเล็กๆ มีดเหน็บ อย่างละเล่ม หม้อ กระทะ เดินป่า พี่ชายก็มี อาหารแห้งมาม่าปลากระป๋องยา แก้ไข้ ลดอักเสบ พารา เบตาดีน และฆ่องใส่ปลากะหาปลาไปในตัวหาเห็ดตามป่าผมออกเดินจากบ้านเดินขึ้นไปบนเขาอีกสองลูกเขาว่า ดอยสามเหลี่ยม คนในพื้นที่รู้จักดี แต่ผมกับพี่ชายเพิ่งมาครั้งแรกไม่มีคนนำทางทั้งๆที่มีเพื่อนเดินป่าแถวนั้นประจำ แต่อวดรู้เลยเดินกันไปเอง ฝ่านคืนแรกไม่มีอะไร วันที่สอง ผมกับพี่ชายเกิดจำทางไม่ได้มันเหมือนกันหมดผมเลยออกความคิดงั้นเราเดินเรื่อยๆไปก่อนเอามีดบากต้นไม้ใว้ แล้วหาไม่ไผ่ทำธนูทุบหินมาเป็นลูกศรใว้ก่อน เผือเราต้องอยู่หลายวัน จะได้หาไก่ป่าแถวนี้ หรือนก กินไปก่อน พอลงเขาอีกลูกก็เจอลำธาน ก็เอาใบไม้ห่อทำเป้นกรวย กินนํ้าก่อนผมไม่ต้มเพราะนํ้ามันไม่นิ่ง และใส่มากไม่น่ามีเชื่อโรคอะไร ผมก็เอาธนูยิงปลา แต่ได้ไม่เยอะเท่าไหร่ มันเป้นลำธานเล็กๆเลยใช้วิธี ก่อฝ่ายกั้นนํ้าแล้วปล่อยแค่นํ้าเล็กไปอีกทางตรงนั้นเราก็กั้น ส่วยท้ายฝ่าย เราก็กั้นให้เหลือรูระบายนํ้าออกแล้วก็วิดนํ้าออก จากเขื่อที่เรากั้นใว้ ก็จะเหลือแต่ปลาเสียเวลาตรงนั้นจนเย็นได้ปลาเยอะอยู่เสร็จแล้วก็อาบนํ้าไปในตัว ก่อไฟทำแกงปลาใส่ผักกูดเครื่องครัวไม่ต้องห่วงผมเตรียมไปครบ ยกเว้นครกเวลานอนก็ทำห้างนอนในที่สูง แต่ก่อนนอนต้องทำแร้ว คือกับดักสัตว์ เราต้องดูทางเดินของสัตว์ให้เป็น ว่าทางเดินใหม่หรือเก่าแล้วก็ทำใว้ผมเจอขี้ไก่ แถวพุ่มไม้ก็วางใว้พี่ผมก็วางของใครของมัน ตอนเช้าจะได้ไปดูว่ามีอะไรติดจะได้ทำกินได้  พอเช้ามา ตี 5 ไปดูเห็นไก่ป่าติดแร้ว 1 ตัว เราก็เอามาย่าง ที่เหลือรมควันใว้ห่อใบตอง วางแผนออกเดินทาง เริ่มจาก ลำธานของเรานั้นเหละ นํ้ามันต้องไหลลงไปเรือยๆ และไหลลงสู่หมู่บ้าน แน่ๆ และเรายังหาอาหารระหว่างทางได้อีก เพราะฉะนั้นทำตามแผนนี้เดินแรอะไปเรือยๆ ผมก็หาปลากิ้งก่าอะไรก็กินหมดเหละนก เพราะสะเบียงที่เตรียมไปหมดตั้งแต่คืนแรกแล้ว เจอปลุมแมงมันก็ใช้มีดขุดมา ทำกินอาหารเพียบในป่าไม่อดตาย ถ้ารู้จักของกิน ผมกับพี่ก็เดินไปถึงเย็นก็พัก นอน รู้ได้ทันทีว่าไกล้หมู่บ้านแล้ว เพราะเริ่มเจอกองขี้ควาย และเห็นทางเดินป่า ของชาวบ้านแล้ว เอาแรงก่อน ผมก็ปรึกษา พี่ชายว่าถ้าเราเดินไปแล้วไม่ใช่เหละ พี่ผมบอกว่ากลัวอะไรของกินเยอะ ผมไม่ได้อึ มาสองวันแระ ไม่กล้าอึ เลยขอเจ้าที่ ก่อน ว่าลำธานนี่เหละเป็นอาหารปลา ด้วย 55555มีนํ้าล้างก้นด้วย ตอนเช้า ผมก็ไปเก็บสาหร่ายนํ้าคนในพิ้นที่ เขาเรียกว่าเตา เอามาตำใส่พริกและมะเขือเปราะ ก็เก็บตามทางนั้นเหละเสร็จแล้วออกเดินทาง คิดว่าเดินอีกประมาณ 6 กิโลน่าจะถึงแต่พี่ผมสังเกตุว่า ต้องไปอีกทางเพราะจำได้แล้วตรงนั้น เป็นบ้านแม้ว ทางบ้านเราต้องไปอีกทาง งั้นขึ้นเขาเลย ตกลงกันขึ้นเขา พ้นเขาอีก ลูกก็น่าจะเห้นท้องนาแล้ว กับสวนยาง แล้วก็เป็นจริง ผมเดินเข้ามาบ้านไม่มีใครอยู่บ้านไปไหนกันหมดเลยเดินไปหาญาติ ถามเรียกอา อาบอกว่าเขาไปตามเอ้งสองคน ตั้งแต่ คืนที่สองแล้ว ผมก็บอกอาว่าประกาศเลยว่ากลับมาแล้ว หลงนิดหน่อย ลืมทาง
จริงๆคนที่หลงป่าแล้วตายนี่ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าเป้นเพราะอะไร ผมเคยหลงมาแล้ว 3 ครั้ง แต่ครั้งนี้เหละหลงหนักสุด ทะลุ ลาว เขาบอกว่าในป่ามีผีผมว่ามโนผมเข้าป่ามาเยอะไม่เคยเจอ คนเราเวลาเจออะไรมืดๆสมองคิดไปเรือยทำให้หลอนเองมากกว่า ครับ แต่ถามว่าเดินไม่เหนือยเหรอเหนือย แต่เราก็พักสัก 30 นาที แล้วเดินไม่ต้องสนใจว่าจะถึงเมือไหร่ วางแผนให้ดีๆ เจอแหล่งนํ้ายิ่งดี ของกินทั้งนั้น รอดอยู่แล้ว ผมเสียอย่างเดียวสมุนไพร ดูไม่เป้นแค่นั้นเหละ