เรื่องนี้ เป็นเรื่องจริง  เกิดขึ้นได้ไม่นาน  เมื่อไม่นานนี้เอง   ผมเลยอยากมาแชร์ประสบการณ์  สำผัสกับเสียงร้องปริศนา
ผมเกิด มาในครอบครัวแตกแยก  ต้องอยู่กับคุณย่าที่เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เกิด   แต่ผมไม่ถึง กับว่า น้อยเนื้อต่ำใจ เท่าไรเพราะผม รักคุณย่าผมมาก
จนกระทั้ง ท่านจากผมไป ในวัย 84 ปี เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา  คุณย่าผมนั้น สอนผมเสมอมาในทุก ๆเรื่อง  ทั้งการใส่เสื้อผ้า  อาบน้ำ  กินข้าว

ยกเว้น หนังสือเรียน เพราะคุณย่าผม อ่านหนังสือไม่ออก ท่าน เกิดในสมัย สงครามโลก หูหนวกไป 1ข้าง  
สมัยตอนผมเด็กย่าผมมี อาชีพ ขาย ลูกชิ้น เลี้ยงดูผมกับตัวท่านเอง  ให้ผมมีการศึกษา จนจบ   ปวส.  
ปกติแล้ว ย่าผมจะวาง เงิน ไว้ให้ผมหลังตู้เย็นในเวลา 3โมงเย็นของทุก ๆ วันเพื่อ ซื้อกับข้าวมาทำอาหารเย็น   โดย ย่าผมจะพูดเสมอว่า
ถ้าย่าเขียนหนังสือเป็นย่าจะ เขียน ไว้ว่า ให้ซื้ออะไรบ้าง แต่ย่าเขียนไม่เป็น  ย่าเลยวางไว้แค่เงินแล้วให้ผมไปถามว่า จะซื้ออะไรบ้าง

ซึ่งนี่คือ ชีวิตประจำวันของ ผมย่าหลาน 2คน ในบ้าน หลังเล็ก ๆ  ท้ายซอยตลาด   แต่ในวันนี้ . . . ย่าผมจากไปแล้ว  
จากไป  ในวันที่ผม กลับบ้านค่ำ เนื่องจาก ต้องทำงานเพื่อให้ผมกับย่า มีชีวิตที่ดีขึ้น  ในวันนั้นเองผมกลับไปที่บ้าน  เห้นย่าผมนอน ไม่ขยับตัว
แต่ย่าผมยังหายใจ  ผมจึงโทรเรียกรถ พยาบาล  ย่าผมนอน โรงพยาบาล อยู่ 2 วัน  และนั้น  เป็นวันแรกที่ผมได้ยินเสียงร้องไห้ปริศนา
มันเกิดขึ้น ในเวลาตี2 ของวันที่ 2 หลังจากที่ผมได้ยิน คำพูด คุณหมอว่า  ยาย  ได้ยินหมอไหม คะ  ขอ เจาะเลือดนิดนึงนะ  
แล้วคุณหมอก็บอกให้ผม  ออกไปรอหน้าห้อง แล้วเอา ผ้าปิดเตียง  ในขณะที่ผม นั่งรอหน้าห้อง ผมได้ยินเสียงผู้ชายร้องไห้ สะอึกสะอื้น
แต่ผม มองไปซ้ายขวาเห็นเพียงแต่ลิฟ 2ตัว  กับ ม้านั่ง ที่มีคนอื่นนั่งเล่นมือถือ อยู่ ผมก็เลยสงสัย ว่า เสียงร้องไห้นั้นมาจากไหน

จนคุณหมอออกมา  แล้วผมก็เลยกลับเข้าไปเฝ้าไข้ ย่าผมที่นอน ไม่มีสติ ไม่ได้ กินน้ำ กินข้าว เพราะ ป้อนอะไรไป ก็กินไม่ได้ เหมือนเป็นนิทรา
ซึ่งในวันต่อมา วันที่ 3 ของการเฝ้าไข้ย่าผม  ผม ยังใส่ชุดเดิมที่กลับมาจากทำงานวันนั้น ผมยังนั่งเก้าอี้ตัวเดิม ไม่ไปไหน แม้แต่ห้องน้ำ  หวังว่า
ย่าผม จะจากไป ตอนผมอยู่ เพราะผมกลัวว่าย่าผม จะ จากไปตอนผมลุกไปทำธุระ อะไรสักอย่าง แล้วเสียงร้องไห้ ปริศนา ก็ เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมมองไป

เตียงข้าง ๆ เป็น ป้าผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ที่นอนหลับอยู่   กับ ญาติของป้า แก ที่ยื่น ผ้าเช็ดหน้า มาให้ผม เพราะผมทำผ้า เช็ดที่พยาบาลให้มา เปื้อน
ผมก็สงสัยว่า ทำไม ถึงให้ผ้าผืนน้อย ๆ มา ผมก็ขอบคุณแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อไว้ ไม่ได้ใช้  วันที่ 3 ของการอยู่โรงพยาบาล  20.14 นาที ย่าผมจากไป

ผมรู้สึกเสียใจ  จนร้องไห้ อยู่พักใหญ่   กับการสูญเสียครั้งนี้  หลังจากนั้น ผมก็ได้ กลับบ้าน พร้อมโทรบอกญาติที่อยู่ต่างจังหวัด ว่าย่าเสียแล้ว
ผมได้เดินไปที่ตู้เย็น  มีกองเงิน วางไว้  ผมนับเงินได้ทั้งหมด มีแบงค์ 20  แบงค์ 100 เหรียญ 1 -  5 - 10  วางอยู่ เตฺ้มไปหมด
ผมนับได้ 2,475 บาท หลังจากนั้น เสียงร้องไห้ปริศนา ก็ดังขึ้นมา ดังขึ้นเรื่อย ๆ  ดังจนผมรู้สึกได้ว่า  เป็นเสียงผมเอง  พร้อมกับ คำถามที่ว่า

"ย่าจะซื้ออะไรเป็นกับข้าว"