อีเป๋อ เป็นเครื่องรางของขลังของเขมร ที่เคยได้เห็นมา จะเป็นรูปตุ๋กตาตัวนิดเดียว เป็นรูปผู้หญิงนั่งถ่างขาโชว์อวัยวะเบ่อเร่อเลยนะจะบอกให้  แต่เมื่อผ่านมาถึงพี่ไทย แล้วไหลไปพม่า แล้วกลับมาไทย ไหงกลายเป็นแผ่นทองไปได้ยังไงก็ไม่รู้ซิ  ถ้าเป็นอีเป๋อของเขมรและของไทย เขาทำมาด้วยการใช้ สิ่งที่เรียกตามศัพท์ชาวบ้านว่า ผี หรือวิญญาณพเนจร หรือสัมภเวสี ที่ยังหาที่เกิดเป็นหลักยังไม่ได้ เอาผีพวกนี้มาบรรจุไว้ด้วยวิชา มนตรา คาถา อาคม ผมไม่เคยใช้ จึงไม่รู้สรรพคุณ แต่พอรู้จากผู้ที่เคยใช้ได้เห็นผลมา เขาก็ว่าใช้ในทางเสน่ห์ ทางค้าขาย เรียกผู้ชายมาหา บางตนบูชาด้วยผลไม้ บางตนก็ชอบของเสียเช่นเมนผู้หญิง ซึ่งต้องถามต้นสังกัดว่าเขาทำมาอย่างไร ชอบอะไร แต่ขอบอกว่ามันเป็นพวกมนต์ดำ เป็นเดรัจฉานวิชา ถ้าทำไม่ดีก็มีโทษ  เป็นความงมงายในทางพระ  แต่ก็มีคนที่ได้ผลดีจากความงมงายนี้ก็มีไม่น้อยเหมือนกัน  แต่ในความคิดเห็นของผมว่า ถ้าเจ้าของกระทู้เป็นชาวพุทธ ก็ใช้วิธีตามแบบพุทธจะดีกว่า เช่าการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา เจริญเมตตาประจำอยู่ตลอดเวลา  การทำมาค้าขายเจริญหรือไม่เจริญ มันมีผลมาจากบุญกรรมหรือบาปกรรมในอดีต ทำให้เกิดผลได้เป็นส่วนสำคัญ  แต่กรรมหรือการกระทำในปัจจุบันเป็นสำคัญกว่า เช่นการค้าขาย ความซื่อสัตย์สุจริตต่อลูกค้าก็ต้องเป็นใหญ่ ต้องถือว่าลูกค้าคือเจ้านายของเรา ต้องรู้จักเอาใจลูกค้า ต้องมีหลักการขาย มีแผนงานการขาย มีนโยบายการโฆษณาการประชาสัมพันธ์พร้อมทั้งมนุษยสัมพันธ์ดี  ทำงานต้องเน้นด้วยความตั้งใจขอให้การค้าขายดี มีกำไร ถ้าแน่ใจว่าเราเป็นชาวพุทธ ยามว่างก็ภาวนาบทสวดอิติปิโสภควา (บทสวดนี้ คนตั้งแต่โบราณนานมา เขาใช้สวดเป็นคาถาเมตตามหานิยม แต่เราสวดไปเพื่อทำใจให้เป็นสมาธิ และบริสุทธิ ผุดผ่องใสดี ไม่ใช่เพื่องมงาย เพราะว่าถ้าใจดี อะไร ๆ ที่ดี ๆ ก็จะเกิดมีตามมาเอง ) ...เป็นการเจริญสมาธิภาวนา เจริญเมตตาไปเรื่อย ๆ ไม่จำเป็นจะต้องสวด สัมมากระหายกระหัง หรือ สัมมาสหายไอ้งั่ง ที่ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธศาสนา เลย .....