อ่านข่าวนี้แล้ว ทำให้นึกย้อนกลับไปเมื่อกุมภาพันธ์ผ่านมา เคยเขียนชื่นชมหนังสือคู่รัก เมืองใหญ่ และความเร้าใจ Urban “One-night Stand” ของ ยรรยง บุญ-หลง (สำนักพิมพ์มติชน พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. 2557) แล้วยกตัวอย่างตอนเล่าถึงระบบโครงสร้างพื้นฐานทางการคมนาคมของไทย
          คุณยรรยงบอกอย่างสนุกสนานเรื่องนักท่องเที่ยวจีนเห็นสถานีรถไฟหัวลำโพงเป็นพิพิธภัณฑ์รถไฟไทย จะขอคัดมาซ้ำอีกอย่างย่นๆย่อๆดังนี้
          “นั่นพิพิธภัณฑ์รถไฟใช่ไหม” นักท่องเที่ยวชาวจีนกล่าว
          “ผมอยากไปดูจังครับ…”
          และหลังจากที่ผมได้บอกเพื่อนชาวจีนรายนี้ไปว่ามันไม่ใช่พิพิธภัณฑ์รถไฟ แต่เป็นสถานีรถไฟที่ยังใช้การได้อยู่ มีชื่อว่า “หัวลำโพง” เขาก็ดีใจจนแทบขาดสติ
          “ผมจะรีบไปจองตั๋วรถไฟเลย! ที่เมืองจีนไม่มีรถแบบนี้แล้ว…ไม่มีอีกแล้ว” เขาวิ่งฝ่าคิวแท็กซี่เข้าไปในสถานีอย่างรวดเร็ว ทำให้หมาหลายตัวที่กำลังนอนอยู่บนชานชาลาแตกตื่นไปด้วย
          ผมอ่านข้อเขียนนี้แล้วหัวเราะหึหึคนเดียวทุกครั้ง เพราะมันช่างแสดงสรรพคุณความไม่พัฒนาของ ร.ฟ.ท. ได้วิเศษสุด
          ถ้าเป็นไปตามข่าวยกมา แทบไม่อยากเชื่อว่าหัวลำโพงจะกลายเป็นพิพิธภัณฑ์รถไฟไทยขึ้นมาจริงๆ
          แต่ถ้าคิดเล่นๆ แล้วเป็นจริงๆขึ้นมา ถือว่ายอดเยี่ยมกระเทียมโทนโคตรๆ (โดยยังไม่ต้องข้องใจในรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆเอาไว้ว่ากันคราวหลัง)

http://www.sujitwongthes.com/2014/10/siam08102557/