เรื่องมีอยู่ว่าพ่อเห็นเด็ก (เด็กผู้หญิง) แถวบ้านได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแท้ไม่ดี ปล่อยปะละเลย ไม่ใส่ใจลูกตัวเอง ไม่ให้ไปโรงเรียน ให้เล่นแต่เกม ไม่หาข้าวหาปลาให้ลูกกิน เกิดความรู้สึกสงสารเลยคอยดูแลอยู่ห่างๆ พ่อหาข้าวให้กิน สอนการบ้าน ไม่สบายก็ดูแล มานอนที่บ้านบ้าง นานๆ ไปเด็กเกิดความผูกพันธ์กับพ่อของเรามากขึ้นเรื่อยๆ จนรักเหมือนพ่อแท้ๆ บวกกับพ่อแท้ๆของเด็กก็ไม่ได้สนใจอะไร จนในที่สุดพ่อเด็กก็ยกเด็กให้พ่อเราไปเลย ให้สิทธิ์ในการดูแลเต็มที่ แล้ววันหนึ่งพ่อแท้ๆ ของเด็กคนนี้ก็หายตัวไปเลย พ่อเราเลี้ยงเด็กคนนี้ตั้งแต่เด็กอายุได้ 5 ขวบ ปัจจุบันนี้เด็กอายุ 10 ขวบ เลี้ยงเหมือนลูก (เด็กคนนี้เรียกพ่อเราว่าพ่อ) ให้ที่อยู่อาศัย อาหาร การศึกษา แต่ความรัก ความคาดหวังของพ่อต่อเด็กคนนี้มากเหลือเกิน ต้องการให้เด็กเป็นคนดี เรียนเก่ง เรียนสูงๆ เป็นหมอ (อาจจะผิดหวังจากเราที่เราเรียนจบปริญญาตรี เป็นเจ้าของกิจการอยู่ดีๆ ก็ทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับพ่อกับแม่ และใช้ชีวิตพอเพียงอยู่ต่างจังหวัด รายได้เราน้อยลง เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไรเลยไปตั้งความหวังกับเด็กคนนี้แทน) และด้วยความคาดหวังนี้ก็ทำให้พ่อชอบดุ ถึงขั้นด่าด้วยคำหยาบคายเพราะความโมโหเพราะไม่ได้ดั่งใจ ตีถ้าจับได้ว่าโกหก หรือตีเกือบทุกครั้งที่ทำการบ้านไม่ได้ แต่ไม่มีใครในบ้านคือ เรา แม่เรา เตือนพ่อได้เลยว่าอย่าไปตีเด็กเลย ตีก็ตีให้พอรู้แต่อย่าตีหนักขนาดนั้น เด็กมันจะกลัว โตไปจะมีผลกับภาวะทางอารมณ์หรือเปล่า พ่อก็จะพูดทุกครั้งว่าอย่ามายุ่ง นี่เป็นวิธีสอนของเขา ประมาณว่ารักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี คิดว่ามันเป็นกรรมของพ่อ และ ของเด็ก เเพราะเราเคยเตือนแล้ว เคยใช้หลักธรรมะที่ว่า คนเราเกิดมามีกรรมเป็นเจ้าของ ไม่มีใครเป็นเจ้าของใครทั้งนั้น จริงๆ แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ ก็มีสิทธิ์ในแค่ให้ศีลแก่ลูก ให้แต่สิ่งที่ดีที่เป็นกุศลแก่ลูก ถ้าเราทำแบบนี้แล้วเด็กก็ย่อมโตมากับความดี ความเป็นกุศล เราไม่มีสิทธิ์ด่า หรือทำร้ายร่างกายเขา ถ้าทำกรรมเหล่านั้นก็เป็นของผู้เป็นพ่อ แม่เอง ผลของกรรมก็เกิดแก่เขาเอง แต่พ่อก็ไม่เคยเปิดใจรับฟังเหตุผลที่เราให้เลย สุดท้ายทุกครั้งที่พ่อด่าโดยใช้คำหยาบคาย หรือลงไม้ลงมือกับเด็กคนนั้ เราก็จะหงุดหงิด ไม่ชอบ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ฟัง แล้วก็ปลง

ขอเล่าย้อนไปตอนเราเด็กๆ นิดนึง : ตอนเราเด็กๆ พ่อไม่ค่อยอยู่บ้าน ไปทำงานต่างจังหวัดบ่อย เลยไม่ค่อยได้อบรมสั่งสอนเรามากนัก ส่วนมากจะเป็นหน้าที่แม่ ซึ่งแม่เราคนละขั้วกับพ่อเราเลย และตอนเราเด็กๆ เราจะจำได้แม่นว่าวันไหนพ่ออยู่บ้านแล้วสอนการบ้านเราเราจะต้องโดนเขกหัวทุกครั้งที่ทำผิด หรือโดนด่าว่าควาย แต่พอตอนพ่อเราเลี้ยงน้องสาวเราแท้ๆ กลับไม่เคยตี ไม่เคยด่าเลยแม้แต่น้อย ทะนุถนอมมากๆ

เราอยากขอคำแนะนำจากผู้รู้ว่า
1. เราควรทำอย่างไรเพื่อไม่ให้หงุดหงิด เวลาที่พ่อด่าโดยใช้คำหยาบคาย หรือลงไม้ลงมือกับเด็กคนนั้
2. พอจะมีวิธีไหน หรือคำพูดไหนให้พ่อหยุด หรือลดพฤติกรรมนี้ไปได้บ้าง
3. การที่เราปล่อยวาง คิดว่ามันเป็นกรรมของเขาทั้งสองคน แล้วไม่ยุ่งกับเรื่องนี้เราคิดถูกไหม
4. หากใครมีคำแนะนำอื่นๆ ที่พอจะช่วยให้เราหายข้องใจ หรือสบายใจขึ้นขอความกรุณาแนะนำด้วยนะคะ

ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ สำหรับผู้ใจบุญที่จะมาให้คำแนะนำ และตอบคำถามค่ะ