ก่อนอื่นนะคะ เรื่องนี้เก็บกดมานานมาก เลยมีหลายครั้งที่นั่งคิดมากและแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ เรื่องคือ ตอนแรกเราไม่รู้ว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่แต่พอมาวันนึงเรารู้ความจริงเข้าเราเงิบและตกใจมากๆ ตอนนั้นเราเสียใจมากๆที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆพอเวลาผ่านไปพ่อแม่ที่เลี้ยงเราชอบว่าชอบด่าชอบดุเราทุกวัน โมโหใส่เรา โดยที่เราไม่ได้ทำอะไรให้เลย เวลาเค้าใช้ให้เราทำอะไรเราก็ทำ แต่พอไม่ถูกใจเค้าก็จะด่าเราด้วยคำหยาบคาย จนเราต้องแอบไปร้งองไห้คนเดียวทุกครั้ง เป็นแบบนี้แทบทุกวัน ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น คุยกับคนอื่นดีแต่คุยกับเราก็ด่าตลอด เราเก็บกดมากๆ เวลาเราสงสัยอะไรเราก็ไม่กล้าถามเพราะเค้าจะด่าเราตลอด มีครั้งนึงที่เราไม่ไหวร้องไห้ต่อหน้าเค้า เค้าบอกว่า จะร้องทำไม น้ำตามันไม่มีค่าหรอก อะไรทำนองนี้อะค่ะ ตอนนั้นเราจำได้ดีเลย เราเสียใจมาก เรารู้สึกเหมือนไม่เหลือใครเลยจริงๆ เราควรจะทำยังไงดีคะ ?