คืองี้ค่ะ คสามจริงเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกท่าน พวกท่านพยายามปิดบังไม่ให้เรารู้แต่เราก็รู้ค่ะเพราะตอนไปเปลี่ยนชื่อเขาบอกเราเป็นลูกบุญธรรม เราก็ทำใจได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็มานั่วคุยกับเราเรื่องที่เราเป็นลูกของหลานพวกเขา เราก็เข้าใจเพราะเราก็รักเขาเหมือนพ่อแม่แท้ๆ เขาบอกรักเราเหมือนลูกแท้ๆ เราเชื่อหมดใจ แต่มาวันนี้ เราเผลอทิ้งช้อนโดยไม่ได้ตั้งใจ และเราไม่ได้ดูเพราะยุ่งอยู่กับการบ้าน(มอปลายแล้วการบ้านเยอะมากค่ะ) เขาไปดื่มเหล้ามาแล้วกลับมาบ้านค่ะ เขามาเห็นก็คิดว่าเราขี้เกียจล้างบ้าง ตั้งใจทิ้งบ้างแล้วเราทำงานอยู่ในห้องจึงไม่ค่อยได้ยินค่ะ สักพักเขาตะโกนด่าเรา ไล่เราให้ไปอยู่ที่อื่นจนเราออกไป เขาปาช้อนใส่เราทั้งๆที่เรายังไม่รู้เรื่องเลยจนเค้าบอกว่าเราขี้เกียจถึงขนาดทิ้งลงถังขยะเลยหรอเราก็ขอโทษแล้วจะไปล้างช้อนค่ะ แต่เขาเตะเข้าที่หน้าเราแม่รีบมาห้ามเขาก็ไม่ฟังแล้วก็เตะเราอีกสองสามทีค่ะ แล้วก็หันไปเตะแม่เราเราเลยรีบเข้าไปห้าม วินาทีนั้นเราใจสลายมากเลยค่ะ เขาทั้งทำร้ายทั้งไล่เราไปอยู่ที่อื่น เราก็พยายามเข้าใจว่าเขาเมาแต่เขาทำเกินไปจริงๆ เรายอมรับว่าเราสะเพร่าเองที่ไม่ดูให้ดี แต่ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้ ทำไมต้องไล่กัน ไหนจะบอกว่าไม่เคยรักอีก เราก็เด็กคนนึง จะทำร้ายจิตใจกันไปถึงเมื่อไหร่ เราก็เหนื่อยที่จะต้องใช้ชีวิตแล้วนะ แต่อดทนเพราะแม่ แม่คือคนที่ทำให้เราหยุดความคิดฆตต.หลายรอบแล้ว